تبیان، دستیار زندگی

شهريار شاعري عاشق بود که شعر او جلوه اي از پاکي وجود و تبلور حقيقي احساس بود. با آن دلي که غزال چابک دشت هاي غزل بود، مي خراميد و چشم زيبا دوستِ «شاعـري» را به خود وا مي داشت. آن جا که در دامـن دل انگيز «حيـدر بابا» طنيـن مي افکند، دل هر عاشق وارسته اي به آن سو مي شتافت. او در سير پر دامنه خويش، در سلوک عاشقي تا بدان جا پيش رفت که سزاوار دريافت خرقه از دستان مرشد طريقت گشت؛ اما فروتني و خاکساري اش او را به عالم شاعري فرا خواند. روح پر تلاطم و پر تکاپوي نغز پرور او را مي ستاييم.