در میان دیوارهای سوخته و کوچه‌هایی که هنوز بوی انفجار را در خود نگه داشته‌اند، چشم‌های معصوم کودکان غزّه روایت تازه‌ای از امید را در خاموش‌ترین لحظات زمزمه می‌کنند. دست‌های کوچکشان شاید خسته از سنگ و آه باشد، اما در عمق نگاهشان آتشی از ایمان زبانه می‌کشد. گویی صدای گام‌های منجی در تپش قلب‌هایشان طنین افکنده است؛ همان لحظه‌ای که امام زمان ارواحنافداه از پسِ چشمان گریانشان در افق دیده می‌شود و ظلمت بی‌رحمانه را به روشنایی بی‌پایان بدل می‌کند.

زبان کودکان، گرچه هنوز طعم تلخ جنگ را حس می‌کند، اما از لبخندی سخن می‌گوید که به رنگ آرامش است. آن دم که نور ظهور بر چهره‌های خاک‌گرفته‌ی آنان می‌تابد، صدای بال‌های فرشته عدالت در هوا شنیده می‌شود و زخم‌های کهنه، جای خود را به جوانه‌های زندگی می‌دهند. حالا انگار تمام آن ترس‌ها و اشک‌ها در سایه نوری مقدس محو می‌شوند و کودکان با دستانی که به آینده‌ای بدون درد گشوده شده‌اند، می‌دانند که روزگار پیروزی فرارسیده است.