سفرهای خانوادگی همیشه فرصت خوبی برای باهم بودنن، اما گاهی برای نوجوونها، شبیه یه اجبار بزرگ میشه که حتی ممکنه بابتش بدقلقی کنن حالا برای اینکه درگیر چالش نشید، این راهحلها به کارتون میاد.
آیا انفجارها و شوق لحظهای ارزش سلامتی و امنیت ما را دارد؟ واقعیت این است که سهشنبه آخر سال از یک جشن پرشور به یک تهدید جدی برای جانها تبدیل شده است. چرا و چگونه این اتفاق افتاده؟
عبارت "خودت باش" معمولاً بهعنوان یک توصیه مطرح میشود و در سه معنا به کار میرود: اول اینکه خودت باش و طبیعی باش، نه اینکه تصنعی رفتار کنی؛ دوم اینکه خودت باش و از علایق و سبک زندگیات بهخاطر رضایت دیگران کوتاه نیایی؛ و سوم اینکه خودت باش و اهداف و عقایدت را بهخاطر حرف دیگران تغییر نده. اما تحقیقات نشان میدهد این توصیهها در هر زمان و مکانی درست نیست.
سایت زندگی با آیهها به وقت نوجوانی رونمایی شد.
وقتی نوجوانان با لباسهای عجیبوغریب ظاهر میشوند، والدین با تعجب میپرسند: «این دیگه چیه پوشیدی!؟» اما پشت این انتخابهای غیرمنتظره، فقط یک سلیقه ساده نیست؛ بلکه تلاشی برای دیده شدن، هویتیابی و گاهی هم اعلام استقلال است.
هر پدر و مادری که فرزندش را به مدرسه میفرستد، انتظار دارد که حداقل از امنیت و سلامت او در محیط آموزشی مطمئن باشد. اما واقعیت این است که برای بسیاری از خانوادهها، حتی در شهری مانند تهران، این اطمینان وجود ندارد.
نمیدانم ذهنتان قد میدهد و یادتان میآید که میگفتند دوره زمانهای شده که هرکس از خانواده قهر میکند هوای شهرت به سرش میزند یانه اما این جمله یکی از دیالوگهای پرتکرار ما در مواجهه با یک خواننده بدصدا یا یک نابازیگر وسط قاب تلویزیون بود. برعکس، بعضیها هم بودند که پرتره رتوش شدهشان پوستر محبوب روی دیوار اتاقمان بود و سر و دست میشکستیم برای اینکه مصاحبهای، عکسی، محصول تصویری از او ببینیم. سلبریتیها غریبههای آشنایی در تاریخند که یا دوستشان داریم یا از آنها متنفریم!
در دنیا فقط یک چیز بدتر از آن است که دربارهات حرف بزنند، آن هم اینکه دربارهات حرف نزنند! این جمله را اسکار وایلد شاعر و داستاننویس ایرلندی در رمان «تصویر دوریانگری» نوشت.
عید غدیر مهمترین عید شیعیان در سراسر دنیاست، از همین رو معرفی و آموزش آن به کودکان اهمیت زیادی دارد. در اینجا چند پیشنهاد برای آشنا کردن کودکان با عید را معرفی کردیم.
مدرسه خانه دوم نیست. یکجورهایی خانه اول محسوب میشود. ساعتهای زیادی را توی کلاس پشت نیمکت و روی زمین حیاط میشینیم و وقتمان را میگذاریم برای حرف زدن با دوست و رفیق و معلم. همین بزرگمان میکند. بزرگی البته به سن نیست ولی مدرسه انگار فقط همین بخشش را گردن میگیرد. همین که آموزش بدهد و دانش آموز را برساند به چهارم دبیرستان و تمام. همین که آموزش بدهد آن هم بدون پرورش.