خرید برندها زمانی که تجمل گرایی است

مصرف برند زمانی تجمل‌گرایی محسوب می‌شود که حداقل یکی از سه شرط زیر برقرار باشد. نخست، زمانی که قیمت پرداختی بیش از ارزش واقعی کالا بوده و خرید صرفاً به دلیل نام برند انجام شود، نه به دلیل کیفیت یا کارایی برتر. دوم، زمانی که هدف از خرید، نمایش اجتماعی یا کسب پرستیژ باشد، نه برطرف کردن یک نیاز واقعی. سوم، هنگامی که این هزینه‌ها باعث کاهش پس‌انداز، سرمایه‌گذاری یا دارایی‌های مولد شده و امنیت مالی فرد را تهدید کند. در صورتی که هر یک از این شرایط وجود داشته باشد، مصرف برند به‌عنوان مصرف تجملی در نظر گرفته می‌شود.

مصرف تجملی می‌تواند باعث کاهش پس‌انداز و سرمایه‌گذاری، افزایش وابستگی به درآمد فعال، کاهش امنیت مالی و ایجاد استرس شود. علاوه بر این، افراد ممکن است تحت فشار اجتماعی برای حفظ ظاهر، رقابت با دیگران یا نمایش سبک زندگی لوکس قرار بگیرند، حتی اگر توانایی مالی کافی نداشته باشند. این فشار می‌تواند آن‌ها را به خریدهای غیرضروری و پرهزینه سوق دهد و در نهایت، رشد مالی را متوقف کرده و فرد را در چرخه افزایش هزینه‌ها و بدهی نگه دارد.

تفاوت هزینه ضروری، رفاهی و تجملی

برای اینکه بفهیم چه زمانی مصرف تجملی داریم، باید تفاوت هزینه ضروری و رفاهی را با هزینه تجملی بدانیم:

جدول: مقایسه هزینه‌های ضروری، رفاهی و تجملی

بنابراین، هزینه‌های تجملی در ماه نباید بیشتر از ۱۰ درصد درآمد باشد و نباید باعث توقف رشد سرمایه‌گذاری شود تا به وضعیت مالی در بلندمدت آسیب نرساند. برای افراد مرفه نیز مصرف تجملی نباید باعث کاهش دارایی‌های مولد شود، زیرا این امر می‌تواند کیفیت زندگی و امنیت مالی آن‌ها را در آینده تحت تأثیر قرار دهد. علاوه بر این، اگر کالای برند و تجملی خریداری می‌شود، بهتر است از نمایش آن در برابر افرادی که توانایی مالی کمتری دارند خودداری شود، زیرا این کار باعث آسیب روانی و فشار اقتصادی بیشتر در این طبقه می‌شود.