مساجد، حرم‌های شریف معصومین علیهم‌السلام و مکان¬های متبرک برای اقامه نماز بسیار مناسبند؛ چرا که خداوند این اماکن را محل اجابت دعا و مکان رحمت و معدن مغفرت خود قرار داده است.
نمازگزار باید هنگام عبور از کوچه و خیابان برای رسیدن به مسجد، مکان نماز؛ خود را روی پل صراط تصور کند که باید شتابان از زبانه‌های آتش بگذرد و به حریم بهشت برسد. در طی این مسیر با خوف و رجا و امید به مغفرت الهی به سوی محراب عبادت بشتابد. به هنگام ورود به مصلی، با حفظ وقار و آرامش بسیار خاضع و خاشع باشد و از خداوند بخواهد که او را در زمره بندگان خالص خود قرار دهد.
عالم طبیعت مانند عالم درون انسان هر دو مسجد یا محل عبادت خداوند هستند، پس انسان باید مسجد درونی خود را به پلیدی‌های ابلیس آلوده نسازد
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: به گونه‌ای وارد مسجد شو که گویی در حریم بارگاه پادشاهی بزرگ گام می‌نهی و جز پاکان کسی در آن حریم گام نمینهد و جز به صدیقان اجازه هم‌صحبتی نمیدهند، پس با ترس در حریم کبریایی‌اش وارد شو، چنانکه همواره از ابهت سلطان می‌ترسی، زیرا اگر غفلت کنی در پرتگاهی عظیم سرنگون خواهی شد. (مصباح‌الشریعه،باب‌فی‌دخول‌المسجد،ص130)
اگر نمازگزار شایستگی عبادت و شرف سجده در پیشگاه خداوند را بیابد، شیرینی عبادت و لذت مناجات را می‌چشد و آرامش پس از نیایش را تجربه میکند. در غیر این صورت لازم است که از روی اخلاص و با حالت درماندگی به درگاه خداوند درآید، تا خدای تعالی با رأفت و رحمت خویش به او توفیق طاعت و عبادت ارزانی کند؛ چرا که او دوست دارد بر درماندگان رحمت آورد، چنانکه در سوره نمل آیه 62 می‌فرماید: «أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوء»؛ کیست که دعای درمانده را چون بخواندش، اجابت میکند و بلا را برمی‌گرداند.(شهیدثانی، اسرار نماز، ص106)
جهان مسجد خداست
امام خمینی (ره) در اینباره می‌فرماید که اهل معرفت، جهان را محضر و مسجد خدا می‌دانند که باید با پاکی ظاهر و باطن در آن گام بگذارند. پس اهل معرفت در همه احوال، خود را در معرض خطر بزرگ لغزش از راه حق می‌بینند و همواره از غفلت در محضر پروردگار در وحشتند و دل آنان از هیبت الهی می‌تپد که مبادا خداوند با عدل خویش با آنها رفتار کند و نه با رحمتش، و در نتیجه آنان را از زمره مقربان درگاهش دور یا از حلقه دوستانش خارج کند. در این حالت بر مومن لازم است با اعتراف به ناتوانی و کوتاهی در عمل و اقرار به فقر و تنگدستی معنوی، قلب خود را از آنچه از یاد خدا بازش میدارد، پاک سازد؛ چرا که تنها قلب پاک و خالص مقبول درگاه حق میشود.(امام خمینی، سرالصلوه، ص58)
شیطان دشمن خدا و وسوسه‌های او نیز ستمگرانه و غاصبانه است و به هر اندازه که انسان تحت تاثیر ابلیس قرار گیرد، از پاکی دور و شرک شیطانی در جانش وارد میشود
اسرار مکان نمازگزار در کلام امام خمینی (ره)
امام خمینی(ره) در اسرار مکان نمازگزار میگوید: مکان نماز جایی است که نمازگزار در آن از وسوسه‌های شیطانی در امان باشند؛ در نگاه اهل معرفت مکانی است که نفس و نیت‌های مربوط به آن بدانجا راه نیابد؛ در نزد اولیاء حدودی است که در آن هیچگونه تصرف و تعدی در ذات و اسماء و صفات الهی صورت نگیرد. پس تا زمانی که شیطان یا نفس بر اعضای بدن و قلب تسلط دارند، اعضای بدن که وسیله عبادت و قلب که خانه خداست غصب شده است، و عبادت خداوند انجام نخواهد شد.
پیروزی‌های سهگانه روح انسان
قلب و روح آدمی به هر اندازه که از تصرف صفات شیطانی خارج شود، به همان میزان پذیرای صفات رحمانی میشود و به سه پیروزی دست می‌یابد.
1- با نگاهی به آیه "نَصْرٌ مِنَ اللَّهِ وَ فَتْحٌ قَریب"(صف،13)؛ یاری از جانب خداوند و پیروزی نزدیک است. فتح قریب یا فتح اقلیم‌های هفتگانه یا اخراج سپاه شیطانی و تجلی توحید افعالی.
2- فتح مبین با توجه به آیه «إِنَّا فَتَحْنا لَکَ فَتْحاً مُبیناً»(فتح،1)؛ همانا گشایشی آشکار در کار تو پدید آوردیم. در این پیروزی کعبه دل از وسوسه‌های شیطانی پاک میشود.
3- سومین پیروزی؛ فتح مطلق است، به آیه «إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْح»(نصر،1)؛ آنگاه که نصرت الهی و پیروزی فراز آید، اشاره دارد که نمازگزار واقعی به ترک تمام رذائل اخلاقی و گذشتن از غیب نائل میآید.
پس از این فتحهای سهگانه، صفات و تجلیات الهی، دل و جان مومن را پر میکند و مومن به حلقة خاصان وارد میشود. هنگامی که سالک مراتب مکان نماز را به درستی بفهمد، شایسته است در آداب قلبی آن نیز بکوشد تا نماز او از تصرفات غاصبانه ابلیس پلید دور بماند.
نمازگزار باید هنگام عبور از کوچه و خیابان برای رسیدن به مسجد، مکان نماز؛ خود را روی پل صراط تصور کند که باید شتابان از زبانه‌های آتش بگذرد و به حریم بهشت برسد. طی این مسیر با خوف و رجا و امید به مغفرت الهی به سوی محراب عبادت بشتابد
شیطان دشمن خدا و وسوسه‌های او نیز ستمگرانه و غاصبانه است و به هر اندازه که انسان تحت تاثیر ابلیس قرار گیرد، از پاکی دور و شرک شیطانی در جانش وارد می شود. به عبارت دیگر اگر اعضای بدن به فرمان ابلیس در آید، به اعضای شیطانی تبدیل میشود. ولی اگر نیروهای رحمانی و ملکوتی در جسم و جان انسان نفوذ کند، تن و روان انسان را به حریمی پاک و مسجدی مطهر تبدیل میکند که سپاه شیطانی، اجازه تاثیر و تصرف در آن را ندارند. پس اگر انسان خود را از دامنه نفوذ آن پلید دور کند، در دایره رحمانی قرار میگیرد و مکان و لباس و غذای او مباح و پاکیزه میشود.
آیه «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُون» (ذاریات،56)؛ و جن و انس را جز برای آن که مرا بپرستند، نیافریده‌ام، به این حقیقت رهنمون میکند که انسان برای عبادت خدا آفریده و به عالم طبیعت وارد شده است. پس لازم است انسان به آداب عبادت عمل کند و از ذکری به جز ذکر حق، لب فرو بندد و با قطع تمام دلبستگی‌ها تنها با خداوند انس گیرد، که اینها لازمه استقرار در بابالله است.
عالم طبیعت یا جهان ظاهر و همچنین عالم درون انسان هر دو مسجد یا محل عبادت خداوند هستند، پس انسان باید مسجد درونی خویش را به پلیدی‌های ابلیس آلوده نسازد و جنود الهی یا همان قوای طبیعی خود را تحت تصرف ابلیس قرار ندهد، تا مُلک جانش به نور حق روشن شود و از ظلمت بیرون آید. بنابراین، بنای این مسجد درونی بر عهده خود نمازگزار است و باید مراقب باشد که مسجد ضرار و کفر و تفرقه بین مسلمانان نباشد؛ چرا که در چنین مکانی نه تنها عبادت حق جایز نیست بلکه تخریب آن نیز واجب است. هنگامی که انسان مسجد ملکوتی الهی را با استمداد از نیروها و توفیقات الهی بنا نهاد و آن را از پلیدی‌های شیطانی پاک کرد، باید تلاش کند که به جای اعتکاف در این مسجد درونی به صاحب مسجد، خدای رحمان و رحیم روی آورد و معتکف درگاه او شود. در این مرحله هنگامی که از قید خود و علاقه به خویش رهایی یافت، منزلگاه حق و مسجد خداوند میشود. (امام خمینی، آداب الصلوه، صص104- 102)
پیام شما به ما