عدس زودپزترین عضو خانواده حبوباته و بعد از لوبیا و سویا بزرگ‌ترین و دسترس‌ترین منبع پروتئین دنیاست. عدس تو همه جای دنیا مصرف می‌شه و شکل و رنگ‌های متنوعی داره، اما تو ایران فقط نوع سبز و نارنجی اون یعنی دال‌عدس کشت و مصرف می‌شه. خواص این دونه‌ها کم و بیش مثل هم‌دیگه هستند.
بعد از پروتئین، عدس یه منبع طبیعی از ویتامین گروه B و منیزیم هم هست. خوردن عدس به کبد کمک می‌کنه خون بیشتری تولید کنه. آهن موجود توی این دونه‌های کوچیک از یه پیاله عدسی یه بمب انرژی تولید می‌کنه. اگر عدس رو با آبلیموی تازه مصرف کنید، ویتامین C لیمو به جذب بیشتر آهن کمک می‌کنه.
برای کسانی که مبتلا به دیابت هستند، یا اختلال تولید انسولین دارند، عدس یک کاهش دهنده فوق‌العاده قند خونه. بنابراین یک پیاله سوپ یا آشی که عدس زیاد داره، بعد از هر وعده غذایی، این دسته را مطمئن می‌کنه که کلسترول و قند خون‌شون از تنظیم خارج نمی‌شه.
عدسها مثل دیگر حبوبات غنی از فیبرهای غذایی هستند. فیبرهای قابل جذب، ماده ژله مانندی در دستگاه گوارش ایجاد می‌کنن که باعث دفع صفرای حاوی کلسترول می‌شه. فیبر غیرقابل جذب نه از یبوست جلوگیری می‌کنه، که بیماری‌های گوارشی مانند سندرم روده‌ی تحریک پذیر و التهاب روده‌ای هم از بین می‌بره.
در طب قدیم از سوپ عدس و بادام برای درمان بیمارانی که جراحت داشتند، یا به هر دلیل خون زیادی از دست داده بودند، استفاده می‌شد. این پوره به بازیابی انرژی و ترمیم زخم کمک می‌کرد. همین‌طور ضمادی از عدس پخته تهیه می‌شد و بر روی زخم یا التهاب پوستی می‌گذاشتند تا درد و التهاب را کم کنند. در مناطق سردسیر ایران هم نوعی داروی خونگی برای درمان سرمازدگی و ترک و خشکی پوست، می‌سازند. این دارو ترکیبی از عدس پخته و روغن زیتون و عسله که روی ترک‌های دست و پا و گونه مالیده می‌شه. نوشیدن یا غرغره آب عدس هم برای درمان زخم‌های دهان (آف) و گلو توصیه شده.

---

منبع: رنگی رنگی