جنگ بدر

جنگ بدر، در هفدهم ماه رمضان سال دوم هجرى رخ داد. در این جنگ، تعداد مسلمانان 313 نفر بود كه 77 نفر از مهاجران و 236 نفر انصار بودند. پرچم مهاجران در دست على(ع) و پرچم انصار در دست سعد بن عباده بود. مسلمانان هفتاد شتر و دو اسب داشتند.

كفار بیش از هزار نفر بودند و صد اسب و اسلحه كافى داشتند. ابتدا جنگ تن به تن شروع شد. پیامبر سه نفر از انصار را جلو فرستادند. از سپاه كفر، عتبة بن ربیعه، شیبة بن ربیعه و ولید بن عتبه جلو آمدند و گفتند: این‏ها ضعیفند و ما با این‏ها نمى‏جنگیم. پیامبر(ص)، حضرت على(ع) و عمویش حمزه(ع) و پسر عمه‏اش عبیده را پیش فرستاد. جنگ شروع شد. على(ع)، ولید را كشت. حمزه(ع)، عتبه را كشت. اما شیبه چنان ضربه‏اى به پاى عبیده زد كه پایش قطع شد. على(ع) و حمزه(ع) به كمك او رفتند و شیبه را كشتند. سپس جنگ همگانى شد. كفار روحیه خود را از دست داده بودند و به امر خدا، تعداد مسلمانان را بسیار زیاد مى‏دیدند؛ امّا مسلمانان با ایمان قوى و روحیه‌ی بسیار خوب، به دشمن حمله مى‏كردند. پس از این كه ابوجهل، عمو و دشمن سرسخت پیامبر اكرم(ص) كشته شد، سپاه دشمن پا به فرار گذاشت. آنان براى این كه راحت‏تر فرار كنند، زره‏ها را از تن بیرون مى‏آوردند و سپرها و شمشیرها را بر زمین مى‏انداختند.

مسلمانان در این جنگ پیروز شدند. تعداد شهداى آنان چهارده نفر بود. شش نفر از مهاجرین و هشت نفر از انصار به شهادت رسیدند. در مقابل، هفتاد نفر از كافران كشته و هفتاد نفر به اسارت مسلمانان درآمدند.

خداوند مهربان مى‏فرماید:

به یقین در آن دو گروه كه با هم روبه‏رو شدند، براى شما نشانه‏اى بود. یك گروه در راه خدا نبرد مى‏كرد و گروه دیگر كافر بود كه آنان را با چشم خود، دو برابر مى‏دید، و خدا هر كس را كه بخواهد به كمك خویش یارى مى‏دهد. به راستى این براى صاحبان بینش، عبرتى است.

آیه‌ی 13

آشنایی با قرآن کریم برای نوجوانان
سوره ی آل عمران