" خواب روزه دار عبادت است " یعنی چه؟ بنده هنگامی که روزه می‌گیرد از همه گناهان و بدی‌ها دور می‌شود، می‌گوید: چون روزه‌ام دیگر نباید غیبت کنم، نباید حرف زشت بزنم، نباید غیبت بشنوم، نباید چشم‌چرانی کنم، نباید قدم ناحق بردارم. وقتی روزه‌ام و از لقمه حلال دست کشیدم، دیگر نباید به لقمه حرام و حتّی شبهه‌ناک نزدیک شوم. معلوم است کسی که همه اعضاء و جوارحش را کنترل کند، خوابش هم عبادت می‌شود «نَوْمُكُمْ فِیهِ عِبَادَةٌ». نفس مطمئنّه این است. خیر و نفس مطمئنه حضرت شیخنا الأعظم، حضرت مفید عزیز(روحی له الفدا و سلام اللّه علیه) تعبیر عجیبی را راجع به لیله‌القدر دارند، ایشان می‌فرمایند: وقتی ذوالجلال و الإکرام می‌فرماید: «لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ»، «خَیْرٌ» یعنی آن‌جایی که انسان به نفس مطمئنّه رسیده است. «یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِی إِلى‏ رَبِّكِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً فَادْخُلِی فِی عِبادِی وَ ادْخُلِی جَنَّتِی‏»[1] نفس مطمئنّه آن نفسی است که اتّصال به حضرت حق پیدا کرده و همه وجودش خدایی شده است. نفس مطمئنّه یعنی آن کسی که لسان‌الله است (زبان او زبان خداست)، عین‌الله است (چشمش چشم خداست) «عَیْنُ اللَّهِ النَّاظِرَةُ»[2]. نفس مطمئنّه آن کسی است که حتّی خوابش هم عبادت است. پیامبر باعظمت، حضرت ختمی مرتبت، محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) در آن خطبه باعظمت شعبانیّه، در جمعه آخر ماه شعبان و در آستانه ماه مبارک رمضان بیان فرمودند: ای مردم! در این ماه، خواب شما هم عبادت است«نَوْمُكُمْ فِیهِ عِبَادَةٌ»[3]. یعنی چه؟ یعنی بنده هنگامی که روزه می‌گیرد از همه گناهان و بدی‌ها دور می‌شود، می‌گوید: چون روزه‌ام دیگر نباید غیبت کنم، نباید حرف زشت بزنم، نباید غیبت بشنوم، نباید چشم‌چرانی کنم، نباید قدم ناحق بردارم. وقتی روزه‌ام و از لقمه حلال دست کشیدم، دیگر نباید به لقمه حرام و حتّی شبهه‌ناک نزدیک شوم. معلوم است کسی که همه اعضاء و جوارحش را کنترل کند، خوابش هم عبادت می‌شود «نَوْمُكُمْ فِیهِ عِبَادَةٌ». نفس مطمئنّه این است. جالب این است که خطاب ذوالجلال و الإکرام هم فقط و فقط به نفس مطمئنّه است که «ارْجِعِی» به من رجوع کن، «ارْجِعِی إِلى‏ رَبِّكِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً» تو راضی، من راضی، یعنی هر دو از هم راضی هستیم. «فَادْخُلِی فِی عِبادِی» داخل شو در بندگان خاصّم؛ یعنی از این به بعد اسم تو در طومار بندگان نوشته می‌شود . نفس مطمئنّه آن نفسی است که اتّصال به حضرت حق پیدا کرده و همه وجودش خدایی شده است. نفس مطمئنّه یعنی آن کسی که لسان‌الله است (زبان او زبان خداست)، عین‌الله است (چشمش چشم خداست) «عَیْنُ اللَّهِ النَّاظِرَةُ» می‌گویند: فلانی هم عبد وارد شد، همان‌گونه که پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) ابتدا عبد و بنده است، بعد رسول است «وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ». «وَ ادْخُلِی جَنَّتِی»[4] داخل شو در آن‌جا که دیگر من هستم و تو . در قرآن، جنّات و رضوان چند مرتبه تکرار شده، امّا جنّتی فقط یک‌بار آمده است. گناه انسان را از دعا محروم می کند روایت داریم كه گاه گناه باعث ‌می‌شود انسان در مجلس دعایی باشد امّا زبانش به دعا نچرخد. لذا موقعی كه در مجلسی دعا و مناجات خوانده می شود ، شما زمزمه کنید و ‌در دعاها هم آمین را بگویید. یك لحظه، لحظه اجابت دعاست. اگر آمین را گفتی و آن لحظه، لحظه اجابت دعا بود، یك حالی پیدا ‌می‌كنی، اصلاً انسان عوض ‌می‌شود و از حالی به حال دیگر می‌رود. ‌غفلت نكنیم. ای خدا! عاجزانه از تو ‌می‌خواهیم كه این ماه را برای همه ما، ماه بابركت قرار بده. خدایا!‌از همین شب های اول عاجزانه از تو درخواست ‌می‌كنیم احسن الحال را در این ماه مبارك رمضان نسبت به ماه‌های مباركی كه در عمرمان گذشت، برای همه ما قرار بده. پی نوشت ها: [1] فجر/ 30- 27 [2] بحارالأنوار، ج: 24، ص: 198، باب: 53 [3] امالی الصدوق، ص: 93 [4] فجر/ 30 بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان منبع: بیانات آیت الله قرهی