عامل نجات تازه داماد از مرگ حتمی
به هر دو بگو من حاضرم پسرى به آنان عنایت کنم ولى شب عروسى او شب مرگ اوست، اگر مىخواهند به آنان عطا نمایم! وقتى پدر و مادر چنین خبرى را شنیدند با یکدیگر مشورت کردند و نهایتاً گفتند: قبول کنیم شاید ما پیش از او بمیریم و حادثهى تلخ مرگ او را نبینیم.
آثار حسن خلق

به راستى آثار حسن خلق که بخشى از آن در دنیا و همهى آن در آخرت ظهور عینى پیدا مىکند قابل شماره کردن نیست. چنان که در روایات آمده است: هیچ حقیقتى در میزان عمل انسان در قیامت سنگینتر از حسن خلق نیست. «1»
انسان اگر ایمان و عملش قوى و فراوان باشد ولى از زیبایىهاى اخلاق برخوردار نباشد، در دنیا و بویژه در برزخ و براى این که بتوان به بخشى از آثار مکارم اخلاق و جایگاهى که در زندگى دارد و این که در خیمهى حیات چه نور پرفایدهاى را مىافشاند
اهل ایمان از نظر ایمان با یکدیگر مساوى و یکسان نیستند، گروهى ایمانشان ضعیف، و گروهى ایمانشان متوسط، و گروهى ایمانشان کامل، و از همهىگروه ها برتر، کسانى هستند که ایمانشان اکمل است.
اینان جمعیتى هستند که از نظر اخلاق و منش، اخلاق و منشى نیکوتر و زیباتر دارند آنچه خوبان همه دارند به تنهایى دارند.
اینان با آگاهى و معرفت نسبت به حسنات اخلاقى در مقام ظهور دادن نیکوترین و بهترین مراتب حسنات در وجود خود برآمدند و در این زمینه در صفى بعد از صف پیامبران و امامان قرار گرفتند و در حقیقت ایمانشان را به سبب احسن اخلاق به کاملترین مرحلهى ایمان رساندند.
امام باقر علیه السلام که شکافندهى علوم و حقایق و بیناى به اسرار است در این زمینه مىفرماید:
«إنَّ أکمَلَ المُؤمنینَ إیماناً أحْسَنَهُم خُلْقاً» (2) ؛کاملترین مؤمنین از جهت ایمان نیکوترین آنان از نظر اخلاق است.
معلوم مىشود بدون مکارم اخلاقى و حسنات نفسى، ایمان در وجود انسان ناقص و در مرتبهاى ضعیف است، و این نقص و ضعف را ارزشهاى اخلاقى درمان مىکند و ایمان را به برترین و کاملترین درجهى خود مىرساند.
مقربترین انسان در قیامت به پیامبر
آرزوى هر مؤمن روشن ضمیرى است که در قیامت از نظر جایگاه نزدیکترین فرد به پیامبر اسلام باشد، پیامبرى که داراى مقام محمود و مقام شفاعت و داراى لواى توحید و حمد و از طرف پروردگار مهربان در میان تمام اوّلین و آخرین منزلت و مرتبهاى ویژه دارد.
پیامبرى که از روى درستى و راستى براى نجات بشریت تا قیامت به عنوان بشیر و نذیر فرستاده شد.
«أقربُکم مِنّى مَجلِساً یومَ القِیامَةِ أحسنُکم خُلْقاً وَخیرُکم لِأهلِهِ » (3)
نزدیکترین شما به من از نظر جایگاه در قیامت نیکوترینتان از جهت اخلاق و بهترینتان نسبت به خانوادهاش مىباشد.
در روایتى دیگر فرموده است:
«أقربُکم مِنّى غَداً فِى المَوقِفِ أصدَقُکم لِلحَدِیثِ وَأدّاکم لِلأمانَةِ وَأحسَنُکم خُلُقاً » (4)
نزدیکترین شما به من در قیامت راستگوترینتان در گفتار و اداکنندهترینتان نسبت به امانت و نیکوترینتان از نظر اخلاق است.
چهار خصلت اخلاقى

فضایل اخلاقى چنان که از روایات استفاده مىشود، علاوه بر این که زینت و آراستگى انسان است، سبب شست و شوى گناه از پرونده و عامل جلب رحمت و مغفرت حضرت حق و موجب حفظ ارزش و قیمت انسان است.
کتاب شریف کافى که از معتبرترین کتابهاى شیعه و بازگو کنندهى مکتب اهل بیت علیهم السلام است روایت بسیار مهمى را از حضرت صادق علیه السلام در این زمینه نقل کرده است:
«أربعُ مَن کنَّ فیه کمُلَ إیمانُهُ وَإن کانَ مِن قَرْنِهِ إلَى قَدَمِهِ ذُنُوباً لَم ینْقُصْهُ ذَلِک، قالَ: وَهُو الصّدقُ وأداءُ الأمانةِ وَالحَیاءُ وَحُسنُ الخُلُقِ» (5)
چهار خصلت است اگر در کسى باشد ایمانش کامل مىشود، اگرچه از سر تا پایش گناهانى باشد، این گناهان چیزى از او نمىکاهد؛ فرمود: و آن چهار چیز: صدق و اداى امانت و حیا و حسن خلق است.
در این زمینه از حضرت امام زین العابدین علیه السلام روایت بسیار مهمى نقل شده است:
«أربعٌ مَن کنَّ فِیهِ کمُلَ إیمانُهُ وَمُحِّصَتْ عَنْهُ ذُنوبه ولَقِىَ ربَّهُ وَهُو عَنهُ راضٍ، مَنْ وَفَى للَّهِ بِما جَعل عَلى نَفسِهِ لِلنّاسِ، وَصَدقَ لِسانُهُ مَعَ النّاسِ، وَاسْتَحْیا مِن کلِّ قَبیحٍ عِند اللَّهِ وَعِند النّاسِ، وَیحسُنُ خُلُقُه مَعَ أهلِهِ» (6)
چهار چیز است که اگر در کسى باشد ایمانش کامل مىشود و گناهانش از پروندهاش پاک مىگردد و پروردگارش را ملاقات مىکند در حالى که از او راضى و خشنود است: کسى که آنچه از امور مثبت به نفع مردم بر عهدهى خود قرار داده براى خدا وفا کند، و زبانش با مردم راست بگوید، و از هر قبیح و زشتى در پیشگاه خدا و مردم شرم کند، و اخلاقش با خانوادهاش نیکو باشد.
روایتى است ازحضرت سجّاد علیه السلام نقل شده است و گفتار حضرت سجّاد علیه السلام هم بر اساس یکى از آیات سورهى مبارکهى نور است که در آن آیه خداى مهربان پارهاى از خصلتهاى زیباى اخلاقى را سبب آمرزش گناهان مىداند:
«... وَ لْیعْفُوا وَ لْیصْفَحُوا أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ یغْفِرَ اللَّهُ لَکمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ» (7).
و [مردم] باید [در برابر خلاف کاریهاى دیگران عفو و گذشت] داشته باشند و [از افراط در عکس العمل و خشونت و تجاوز از حدود الهى] صرف نظر کنند، [اى مردم!] آیا دوست ندارید خدا از شما بگذرد؟
[- قطعاً دوست دارید پس براى بدست آوردن آمرزش و گذشت خدا گذشت کنید و صرف نظر نمایید-] و خدا بسیار آمرزنده و مهربان است.
تأخیر مرگ به سبب حسن خلق
پدر و مادر متدّین و باصفا و پاکى به یکى از پیامبران خدا به نام یهودا مراجعه کردند و گفتند: ما از زمان ازدواج اشتیاق به داشتن اولاد در قلبمان موج مىزد ولى تاکنون که سالهاست از ازدواج ما گذشته از نعمت اولاد بىبهره ماندهایم، از شما درخواست دعا و شفاعت نزد حق داریم تا اگر مصلحت باشد فرزندى به ما عطا شود. خطاب رسید: به هر دو بگو من حاضرم پسرى به آنان عنایت کنم ولى شب عروسى او شب مرگ اوست، اگر مىخواهند به آنان عطا نمایم!
وقتى پدر و مادر چنین خبرى را شنیدند با یکدیگر مشورت کردند و نهایتاً گفتند: قبول کنیم شاید ما پیش از او بمیریم و حادثهى تلخ مرگ او را نبینیم.
فرزند به آنان عنایت شد. بیست و چند سال زحمت تربیت او را به دوش جان و دل کشیدند، روزى به پدر و مادر گفت: جهت مصون ماندن از گناه نیازمند به ازدواجم. دخترى آراسته را از خانوادهاى معتبر نامزد او کردند. شوهر به همسرش گفت: داستان عجیبى است از یک طرف باید براى داماد لباس دامادى آماده کرد و از طرف دیگر کفن، از جهتى باید شربت و شیرینى مهیا نمود و از جهتى دیگر سدر و کافور.
در هر صورت مجلس عروسى آماده شد. داماد و عروس را دست به دست دادند، مهمانان و پدر و مادر نیمه شب به خانههاى خود بازگشتند. پدر و مادر در انتظار حادثه نشستند ولى از خانهى داماد خبرى نیامد. هر دو به سوى خانهى داماد رفتند تا جنازهى او را از عروس تحویل بگیرند. هنگامى که در زدند فرزندشان با کمال سلامت در را باز کرد، چیزى نگفتند و به خانهى خود باز گشتند.
مدتى گذشت، خبرى از مرگ جوان نشد. نزد یهوداى پیامبر آمدند و سبب پرسیدند، یهودا گفت: من از راز مطلب آگاهى ندارم، باید از حضرت حق بپرسم اگر راز مطلب گفته شود به شما خبر دهم.
یهودا از حضرت حق سبب پرسید، خطاب رسید شب عروسى هنگامى که خلوت شد و داماد و عروس براى غذا خوردن کنار هم نشستند، صداى نالهاى از بیرون شنیدند که صاحب ناله مىگفت تهیدستم، دستم دچار بیمارى فلج شده، امشب گرسنه ماندهام و چیزى براى خوردن نصیبم نشده است. اى یهودا! داماد با شوق فراوان ظرف غذاى خود را نزد آن تهیدست آورد و گفت: هرچه مىخواهى بخور. تهیدست وقتى سیر شد سر به دیوار خانه گذاشت و گفت:
خدایا! من که عوضى ندارم به این جوان سخى مسلک و کریم دهم، تو به عوض این محبتى که در حق من کرد به عمرش بیفزا. من که صاحب دفتر محو و اثباتم، مرگ جوان را در آن شب از دفتر محو و حوادث تعلیقى محو کردم و هشتاد سال دیگر براى او ثبت نمودم.
رسیدن به عرفان عملى در پرتو حسنات اخلاقى

عارفى که شیخ الرئیس ابن سینا در اشارات مىگوید:
عارف خواستار حق اوّل است و فقط شیفتهى اوست نه چیز دیگر، و او را بر همه چیز ترجیح مىدهد و از این جهت او را مىپرستد؛ زیرا فقط او را شایستهى پرستش مىداند «8».
چنین انسانى است که قلبش تسلیم خدا و باور دارندهى قیامت و مطیع فرامین خدا و رسول و آراسته به مکارم اخلاقى و فضایل معنوى است.
در روایتى از رسول خدا نقل شده:
«مَا أخلصَ عَبد للَّهِ أربعینَ صَباحاً إلَّاجَرَت ینابِیعُ الحِکمةِ مِن قَلبِه عَلى لِسانهِ» (9)
عبد خود را به مدت چهل روز براى خدا خالص نمىکند، مگر این که چشمههاى حکمت از دلش بر زبانش جارى مىشود.
منظور از این خلوص، یقیناً خلوص نیت و پاک کردن باطن از همهى رذایل و پاکیزه کردن ظاهر از خبائث اعمال است.
عطار عارف نامدار در این زمینه مىفرماید:
هر که باشد اهل ایمان اى عزیز
پاک دارد چار چیز از چار چیز
از ریا اوّل زبان را پاک دار
خویشتن را بعد از این مؤمن شمار
پاک دار از کذب و از غیبت زبان
تا که ایمانت نیفتد در زبان
پاک اگر دارى عمل را از ریا
شمع ایمان تو را باشد ضیا
چون شکم را پاک دارى دارى از حرام
مرد ایمان دار باشى والسلام
هر که دارد این صفت باشد شریف
ور ندارد دارد ایمان ضعیف
هر که باطن از حرامش پاک نیست
روح او را ره سوى افلاک نیست
هر که را اندر عمل اخلاص نیست
در جهان از بندگان خاص نیست
هر که را کارش براى حق بود
کار او پیوسته با رونق بود
«10»
پی نوشت ها:
(1)- عیون أخبار الرضا: 2/ 37، باب 31، حدیث 98؛ وسائل الشیعه: 12/ 152، باب 104، حدیث 15923.
(2)- کافى: 2/ 99، باب حسن الخلق، حدیث 1.
(3)- عیون اخبار الرضا: 2/ 38، باب 31، حدیث 108؛ وسائل الشیعه: 12/ 153، باب 104، ح
دیث 15927.
(4)- مجموعهى ورام: 2/ 31؛ بحار الانوار: 74/ 152، باب 7، حدیث 83.
(5)- کافى: 2/ 99، باب حسن الخلق، حدیث 3؛ بحار الانوار: 68/ 374، باب 92، حدیث 3.
(6)- امالى مفید: 299، المجلس الخامس و الثلاثون، حدیث 9؛ بحار الانوار: 64/ 296، باب 14، حدیث 20.
(7)- نور 22.
(8)- اشارات: 3/ 375.
(9)- عیون اخبار الرضا: 2/ 69، باب 31، حدیث 321؛ بحار الانوار: 67/ 242، باب 54، حدیث 10.
(10)- پندنامه و بىسرنامه: 6.
فرآوری: محمدی
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
منبع : سایت عرفان،برگرفته از کتاب زیبایی های اخلاق شیخ حسین انصاریان