او با اشاره به اینکه شهر براساس تفاهم و هم‌زبانی پدید آمده و تمام وجود انسان زبان است، ادامه می‌دهد: در حقیقت ما در زبان زنده‌ایم و شاعران پاسداران حقیقت زبان هستند. شعرا هستند که فعل‌ها را به یک‌دیگر نزدیک می‌کنند و اگر این کارها تکرار شوند، مانند گذشته مجدد با یک رنسانس در هنر مواجه خواهیم شد. میرشکاک با اشاره به اینکه در حال حاضر نقاش ما با شاعر ارتباط ندارد و این یک اشتباه است، بیان می‌کند: شخصی که اهل موسیقی است با کسانی که اهل هنرهای دیگر هستند، به ندرت ممکن است ارتباط داشته باشد. می‌توان دوباره این افراد را گرد هم آورد که این امر را معاونت اجتماعی فرهنگی شهرداری می‌تواند انجام دهد. او با تاکید بر اینکه می‌توان از ظرفیت‌های فرهنگی شهرداری تهران برای توسعه شعرخوانی استفاده کرد، گفت: در تمام شعب کتابخانه‌های عمومی می‌توان شب شعر برگزار کرد همچنین صدا و سیما می‌تواند پوشش دهد و شهرداری نیز تبلیغات را انجام دهد باید بدانیم در جهان مدرن چاره‌ای نیست جز اینکه سازمان‌های رسمی این کار را انجام دهند. یوسفعلی میرشکاک می‌گوید: شاعر الان اگر بخواهد می‌تواند با جمع و جماعت باشد و در موضع موافقت با تمدنی که بنا است ایجاد شود حضور داشته باشد. هر اندازه بتوانیم خود را بسازیم به این حقیقت و تمدن نزدیک‌تر خواهیم بود.