چندماه قبل وقتی که نایکی از لباس دونده‌های زن و مرد آمریکایی رونمایی کرد، بسیاری نسبت به تفاوت طراحی ظاهری برای زنان و مردان واکنش نشان دادند و ابراز نارضایتی کردند. اما به نظر می‌رسد تا زمان المپیک و پوشیدن لباس‌ها در مسابقات کسی آنقدر جدی به موضوع نپرداخته بود. لباس زنانی که نایکی طراحی کرده، بسیار کوتاه و بدن‌نما بود و صدای رسانه‌های آمریکایی را درآورد، آن‌ها روی دو موضوع تمرکز داشتند؛ جنسیت‌زدگی و نامناسب بودن آن‌ها از نظر عملکردی. رسانه‌های تخصصی ورزشی Sporting News، Citius Mag و Runner's World به طور جدی به لباس‌ها ایراد گرفته‌اند و معتقدند بیشتر از اینکه راحتی ورزشکار مورد توجه قرار بگیرد، جنسیت او مد نظر بوده است. هرچند ورزشکارها هم ساکت نبودند، تارا دیویس، بریتون ویلسون و کوئین هریسون هر سه دونده‌های سابق المپیک انتقادهای تند و تیزی به لباس‌ها کردند. این اولین بار نیست لباس زنان در المپیک خبرساز می‌شود، در المپیک ۲۰۲۰ تیم والیبال ساحلی زنان نروژ با شلوارک به جای لباس شناخته شده این ورزش حاضر شدند و عجیب اینکه بابت این‌کار جریمه شدند! همچنین در همان سال تیم ژیمناستیک زنان آلمان برای اولین بار در المپیک توکیو ۲۰۲۰ لباس‌هایی را پوشیدند که تا مچ پا ادامه داشت. این فعالیت‌ها به عنوان اعتراض به جنسیت‌زدگی لباس‌های این رشته‌ها که بسیار بدن‌نما بودند و ورزشکارها در آن‌ها احساس راحتی نداشتند،  انجام شده بود. این مساله برای بانوان تیم ژاپن هم رخ داده بود، بعد از المپیک ۲۰۲۰، تصاویری از زنان ورزشکار این کشور ثبت شده بود که بدن‌شان در نور سالن‌ها نمایان شده بود، از همین رو امسال ژاپن برای حفظ حریم خصوصی، ورزشکارانش را با لباس خاصی به این مسابقات فرستاد. برای طراحی از فناوری جدیدی در پارچه استفاده شد که نور مادون قرمز را بهتر جذب می‌کند و با دوربین‌هایی مثل دید در شب و ... نمی‌توان از آن‌ها عکسی گرفت که خطوط بدن و لباس زیر پیدا باشد. رشته‌های ورزشی دومیدانی، ژیمناستیک و والیبال ساحلی زنان که لباس‌های خاصی دارند، طی چند سال اخیر هم تنگ‌تر، هم کوتاه‌تر و هم بدن‌نماتر شده‌اند و نگرانی‌ها از اینکه به جای ورزش، جنسیت است که در این بازی‌ها به نمایش گذاشته می‌شود، بالا گرفته. این در حالیست که طراح‌های این لباس‌ها عموما بحث استفاده از فناوری پیشرفته در تولید را مطرح می‌کنند و اساسا جوابی برای کوتاه و تنگ بودن آن‌ها ندارند.