به گزارش خبرنگار فرهنگی تبیان، در اساطیر یونان باستان وقتی پاتروکلوس به قتل رسید «تیتس» از شدت اندوه زیاد و اینکه نشان دهد عزادار است سیاه‌ترین جامه خود را بر تن کرد. این رسم سیاه پوشی به عصر هومر برمی‌گردد. البته بستانی لغت نویس لبنانی در دایرة‌المعارف خود این مسئله را آورده که در قرن‌های اخیر در اروپا هم رنگ سیاه را به‌عنوان مناسبت‌ترین رنگ عزا می‌دانستند که مردان تا یک هفته زمان عزاداری رنگ سیاه بر تن می‌کردند و زنان هم تا یک سال لباس‌های سیاه رنگ و بدون زیورآلات می‌پوشیدند. در تاریخ هم آمده که عرب‌ها از مصر بگیرید تا شام و عراق و حجاز برای مراسم عزاداری رنگ سیاه را انتخاب کردند. در ایران باستان هم فردوسی در شاهنامه‌اش آورده که وقتی رستم ناجوانمردانه به دست برادرش کشته شد تا یکسال همه جا را سوگ گرفت و همه لباس‌های سیاه بر تن کردند و تا به امروز این سیاه‌پوشی در مراسم عزاداری گسترش پیدا کرد و رنگ سیاه را برای عزاداری مناسب می‌دانستند.   سیاهی‌ها عزا در حزن و اندوه موضوعی که همگان را متاثر می‌کند و قلب را از جا می‌کند شرحی به روایت ابن ابی الحدید است که گفته امام حسن علیه‌السلام در سوگ و حزن امیرالمومنین علی علیه‌السلام جامه سیاه بر تن کردند و خطبه خواندند. زمانی که سیدالشهدا علیه‌السلام به شهادت رسیدند، زنان بنی‌هاشم لباس‌های سیاه پوشیدند و در مراسم عزاداری می‌کردند. حزن و اندوه شهادت و مظلومیت امام حسین علیه‌السلام به قدری زیاد است که با آمدن محرم همه محبان اهل بیت علیه‌السلام برای ارادت رخت عزا و سیاهی‌ها را درمی‌آورند نه تنها جامه و لباس‌ها را سیاه می‌پوشند بلکه در و دیوار شهر از این حزن و اندوه سیاه می‌شوند.   آهی بر سیاهی‌ها فرهنگ سیاه پوشیدن در عزاداری سیدالشهدا قرن‌ها و سالیان سال است به مردمی رسیده که این غم جان به لبشان رسیده و با چنین پوششی ذره‌ای از این غم را فراموش نکردند و آن نشان می‌دهند و آن آه عمیقی که بر دل‌ها کمانه کرده را بروز می‌دهند. سیاهی در ماتم حضرت سیدالشهدا انگار ماه افول کرده و خورشید نمی‌تابد و حیات در چشم تماما تیره و سرد است و با این غم بزرگ زمین و زمان رو به سیاهی‌ها است، بدون امام حسین علیه‌السلام هیچ چیز روشنایی وجود ندارد و تاریخ تهی از هر چیزی است، درست است عدالت ایشان سر منزلگه ماست اما همگان می‌خواهند این غم را عزیز بدارند و تمامی تکایا و حسینیه‌ها سیاه پوش و عزادار سرور سالار شهیدان می‌شود تا از دل آن غم گریزی بر بی‌پناهی خود داشته باشند.