حضرت عباس علیه‌السلام القاب و کنیه‌های گوناگونی داشتند که شاید کمتر به آنها پرداخته شده باشد. آنچه در ادامه می‌آید، مروری است بر شماری از این عناوین پُرشکوه:
ابوالقِربَه
در زبان عربی، «قِربه» به مفهوم مشک آب است. حضرت عباس علیه‌السلام را از آن رو چنین نامیده‌اند که در واقعه کربلا، سقایی و آب‌رسانی به کاروان حسینی را بر عهده داشتند
ابوالفَرَجَه
واژهٔ «فَرَجَه» در عربی به معنای گشایش در سختی و برطرف شدن اندوه است. این کنیه، گویا از روح بلند حضرت عباس علیه‌السلام حکایت می‌کند که همیشه گره‌گشای نگرانی‌ها و مایهٔ امید در اوج دشواری‌ها بوده‌اند.
کَبْشُ الکتیبه
این تعبیر نظامی در روزگاران گذشته به جنگاوری شجاع و دلاوری اطلاق می‌شد که تمامی صفات رشادت و نام‌آوری را در خود گرد آورده و پیشاپیش سپاه در برابر دشمن می‌ایستاد. پیش از حضرت عباس علیه‌السلام، تنها دو تن به این لقب مفتخر شده بودند:
نخست، فردی قریشی که از دشمنان سرسخت مسلمانان به شمار می‌رفت. او در جنگ اُحد، به سبب جنگاوری‌اش، ترس در دل سپاه اسلام انداخته بود و تنها امیرالمؤمنین علیه‌السلام توانست او را از پا درآورد؛ چراکه هیچ‌کس جرئت رویارویی با او را نداشت.
دومین فرد، مالک اشتر نَخَعی بود که پیش از حضرت عباس علیه‌السلام به این لقب شناخته شد و در میدان نبرد، صلابت و رشادتش زبانزد خاص و عام بود.
از آن پس، شکوه و حماسه لقب «کَبش الکتیبه» به حضرت عباس علیه‌السلام رسید و نام ایشان را برای همیشه در تاریخ به‌عنوان نماد دلیری و وفاداری جاودانه ساخت.
پیام شما به ما