سنگ‌پراکنی، رفتارهای مبتذل، استفاده از الفاظ رکیک نتیجه‌اش صندلی‌های شکسته، تجهیزات تخریب‌شده و مصدومیت ۳۲ هوادار بود که البته تنها بخشی از آثار باقی‌مانده این روز تلخ هستند. اما این تصاویر تلخ، تنها نشان‌دهنده تخریب فیزیکی نیستند؛ بلکه نشانه‌ای از مشکلی بزرگ‌تر را نمایش می‌دهد؛ ضعف در فرهنگ هواداری.
آیا واقعاً آنچه در جریان یک بازی فوتبال رخ داده، هواداری فوتبالی بوده است؟ هواداری واقعی چیزی فراتر از شعار دادن یا نمایش تعصب است. هواداری یعنی احترام به تیم حریف، حفظ محیط ورزشگاه و ایجاد فضایی که همه بتوانند بدون نگرانی از خشونت یا بی‌نظمی از آن لذت ببرند. با این حال، چرا عده‌ای هواداری را در تخریب و زد و خورد با طرفداران تیم مقابل می‌بینند؟
شاید بخشی از این رفتارها به کمبود آموزش و آگاهی مرتبط باشد. سال‌هاست که بحث فرهنگ‌سازی در ورزش ایران جدی گرفته نمی‌شود. باشگاه‌ها به‌جای اینکه هواداران را به رفتارهای مثبت تشویق کنند، تنها به فکر نتایج کوتاه‌مدت هستند. رسانه‌های مجازی هم با بازتاب مداوم این حواشی، به جای حل مشکل، بیشتر به آن دامن می‌زنند.
از سوی دیگر، رفتار هواداران تأثیر مستقیمی بر وجهه عمومی تیم دارد. هواداران به‌عنوان نمایندگان فرهنگی و اجتماعی تیم در جامعه شناخته می‌شوند و رفتارهای مثبت یا منفی آن‌ها می‌تواند اعتبار تیم را در داخل و خارج کشور تحت تأثیر قرار دهد. یک هوادار واقعی نه‌تنها تیمش را با احترام حمایت می‌کند، بلکه مسئولیت حفظ میراثی همچون ورزشگاه آزادی را نیز می‌پذیرد.
در عصر رسانه‌های اجتماعی، هر اقدام نادرست هواداران می‌تواند به سرعت بازتاب جهانی پیدا کند و این نه‌تنها اعتبار باشگاه بلکه تصویر فوتبال ایران را خدشه‌دار می‌کند. وقت آن است که باشگاه‌ها، رسانه‌ها و مسئولان ورزشی دست به کار شوند و با آموزش، فرهنگ‌سازی و اعمال قوانین سخت‌گیرانه، رفتار هواداران را به الگویی برای جامعه تبدیل کنند.
پیام شما به ما