اولا اقتصاد جهانی به سمت خدمات محوری پیش رفته، شهرنشینی افزایش پیدا کرده و شغل‌های تمام وقت که زمان زیادی را از نیروی کار می‌گیرد بیشتر شده است. در صورتی که در گذشته و مخصوصا در زندگی روستایی و حتی شهرنشینی وقت گذرانی با خانواده بیشتر بوده است.

علاوه براین، امنیت شغلی با پیشرفت فناوری کاهش پیدا کرده و این مسئله لازم شده است تا پدران بیشتر به مهارت‌آموزی یا چندشغله بودن مشغول باشند که این مسئله نیز زمان لازم و کافی برای تعامل با فرزندان و همسر را کمتر کرده است.

با افزایش سن ازدواج، سن پدرشدن نیز افزایش پیدا کرده و سرعت رشد فناوری در چند دهه اخیر فاصله‌ بین نسلی را بیشتر کرده است. این دو عامل همراه با نبود آموزش مناسب برای پدران به منظور تربیت فرزند و نبود زمان لازم برای وقت‌گذرانی با فرزندان موجب شده پدر بودن بیشتر وجه اقتصادی پیدا کند. این مسئله یک پدیده جهانی است که در ایران هم به تورم و نرخ بیکاری بالا گره خورده است.