به گزارش میدل‌ایست‌آی به نقل از تبیان؛ در اوایل امسال و با پخش شایعه امکان بازگشت مردم فلسطین از جنوب به شمال، صابرین لاشین یکی از اولین کسانی بود که تلاش کرد به خانه خود بازگردد.
اما، در کمال ناامیدی سربازان ارتش رژیم صهیونیستی در کریدور نتزاریم مستقر شدند و راه مسدود شد و این مسئله به مانعی جدید برای خروج این مادر از اردوگاه آواراگان الشاتی تبدیل شد.
او که از آوارگی و زندگی فلاکت باری که در یک سال و سه ماه گذشته در جنوب غزه به او و خیلی‌های دیگر تحمیل شده بود خسته بود. حاضر به تسلیم شدن نشد.
صابرین به همراه پنج زن دیگر سعی کرد شرایط سخت زندگی در جنوب غزه را برای سربازان توضیح دهد.
در این مدت او 14 بار مجبور شد به دلیل بمباران رژیم اسرائیل از اردوگاهی به اردوگاه دیگری برود و طعم آوارگی را با تمام وجودش بچشد.
یک مرد 44 ساله به میدل ایست آی می‌گوید: «فرزندانم نمی‌توانند کار پیدا کنند و من نمی‌توانم داروهای مورد نیازم را بخرم.»
آوارگی دائمی، گرسنگی، بمباران و تحقیر در جنوب در نهایت مرا وادار کرد تا با وجود خطرات موجود، تصمیم بگیرم تا به شمال برگردم.
در ایست بازرسی گذرگاه نتزاریم، برخی از سربازان اسرائیلی به سخنان او گوش دادند و برخی دیگر ساکت بودند. البته همه آن‌ها در نهایت درخواست او را برای بازگشت به خانه‌اش رد کردند.
او می‌گوید که نیروهای اسرائیلی بدون اخطار قبلی به سمت کسانی که سعی داشتند با امید بازگشت به خانه‌هایشان به کریدور نتزاریم نزدیک شوند، تیراندازی می‌کردند.
لاشین به میدل‌ایست‌آی گفت: «یکی از زنان 35 ساله حاضر در آنجا، دو گلوله خورد - یکی به پشت و دیگری زیر سینه‌اش.»
زن مجروح بازوی لاشین را گرفت و از او التماس کرد که او را رها نکند تا مبادا سربازان پیدایش کنند.
لاشین چاره‌ای نداشت جز اینکه آن زن را به سمت جنوب بکشاند، زیرا بقیه از ترس صدای شلیک گلوله فرار کردند.
در حین حرکت، یک تانک به آن‌ها نزدیک شد و تهدید کرد که از روی زن مصدوم رد می‌شود.
سربازی (ظاهرا از تانک) بیرون آمد و به لاشین گفت که زن را رها کند، اما او نپذیرفت. لاشین اصرار کرد: «او هنوز زنده است.»
سرانجام موفق شد زن را در جاده بکشاند تا اینکه به گروهی از مردان جوان رسید که کمک کردند زن مجروح را به بیمارستان العوده در نصیرات ببرند. اما به طرز غم انگیزی... او زنده نماند.
این یکی از 12 تلاش صابرین برای بازگشت به خانه‌اش در شمال غزه بود و احتمالاً آخرین آن‌ها هم نخواهد بود.
او می‌گوید: «هر بار به سختی از مرگ فرار می‌کنم، اما تسلیم نمی‌شوم. امیدوارم روزی سربازان کمی رحم کنند و اجازه دهند من برگردم.»
صابرین می‌گوید که منطقه گذرگاه نتزاریم مملو از جیپ‌ها و تانک‌های نظامی است و هواپیماهای بدون سرنشین دائما در آسمان آن پرواز می‌کنند و به هرکسی که نزدیک گذرگاه شود شلیک می‌کنند.
با این حال او می‌گوید:«اگر در حال تلاش برای بازگشت به خانه‌ام بمیرم بهتر است تا در جنوب آواره باشم. هنوز آرزوی بازگشت به خانه را دارم. می‌خواهم به جای تحمل تحقیر آوارگی در جنوب، روی آوار خانه‌ام چادر بزنم و با فرزندانم زندگی کنم.»
محور مرگ
لاشین یکی از صدها هزار فلسطینی آواره‌ای است که اسرائیل از زمان آغاز جنگ در سال گذشته مانع بازگشت آن‌ها به خانه‌هایشان شده است.
پیش از تهاجم خود به غزه در اواخر اکتبر 2023، ارتش اسرائیل با بمباران شدید شمال غزه مردم را مجبور کرد تا به سمت جنوب حرکت کنند.
ارتش وعده امنیت در جنوب را داد و اعلام کرد که جابجایی موقت خواهد بود.
با این حال، صدها هزار نفری که (اجباراً یا اکراهاً) این دستور ارتش را رعایت کردند زمانی که در مدارس، چادرهای موقت، بیمارستان‌ها و ... بودند و فکر می‌کردند که جانشان در امان است، بمباران شدند.
در همین حال، نیروهای اسرائیلی به کریدور نتزاریم، منطقه‌ای به طول 6 کیلومتر در جنوب شهر غزه که نوار را به بخش‌های شمالی و جنوبی آن تقسیم می‌کند، حمله کردند.
این کریدور از مرز اسرائیل با شهر غزه در شرق تا دریای مدیترانه ادامه دارد.
طبق گزارش‌ها، مسیر نتزاریم اکنون 7 کیلومتر عرض دارد و دارای پایگاه‌های نظامی است. نیروهای اسرائیلی از این مسیر برای نظارت و کنترل حرکت فلسطینیان بین شمال و جنوب غزه و انجام عملیات نظامی استفاده می‌کنند.
محمد حجو، اهل شیخ رضوان در شهر غزه، جزو کسانی است که در ابتدا از ترک شمال غزه خودداری کرد.
همسر و فرزندانش در آغاز جنگ به جنوب رفتند، او با این فرض که غیبت آن‌ها در جنوب کوتاه مدت خواهد بود، ترجیح داد که بماند و از خانه مراقبت کند.
با طولانی شدن مدت جنگ و فرا رسیدن فصل کمبود شدید مواد غذایی و گرسنگی به جنوب غزه، محمد تصمیم گرفت تا از کریدور نتزاریم بگذرد و برای کمک به خانواده خود به جنوب برود.
«لباس‌های زیادی برای بچه‌هایم گرفتم، زیرا سرمای چادرها غیرقابل تحمل بود. من همچنین برای همسرم لباس و خیلی چیزهای دیگر آوردم.
سفر او طولانی و پر از ترس بود.
این پدر 32 ساله به یاد می‌آورد: «مدت زیادی در کنار ساحل راه می رفتم، مدام می‌ترسیدم که به من تیراندازی شده یا دستگیر شوم.
وقتی به ایست بازرسی نتزاریم رسید، سربازان او را متوقف کردند.
او گفت: «آن‌ها مرا مجبور کردند هر چیزی را که داشتم - لباس، لوازم - را دور بریزم و حتی تلفنم را گرفتند. حفره‌ای بزرگ را دیدم که از اقلام خانواده‌های آواره دیگر پر شده بود و گویی (این لوازم حیاتی) در نهایت بی‌اهمیتی دورانداخته شده بودند.»
سربازان، تانک‌ها، دوربین‌ها و دستگاه‌های اسکن زیادی در همه جا وجود داشت. منظره خیلی تغییر کرده بود، اما من روی آن تمرکز نداشتم. تمرکزم فقط بر خروج ایمن از آنجا بود.»
سربازان یک شب او را نگه داشتند. او گفت:«آن‌ها مرا وادار کردند لباس‌هایم را در بیاورم، همه چیز را از من گرفتند و سؤالات بیهوده زیادی پرسیدند، مثل اینکه چرا الان به جنوب فرار کرده بودم، نه زودتر؟
فکر می‌کردم دستگیرم کنند، اما صبح، در حالی که برهنه بودم بهم اجازه عبور دادند.»
مرد جوانی او را در جاده دید و او را از برهنگی نجات داد تا در زمانی که به خانواده‌اش در خان یونس می‌رسد سر و وضع بهتری داشته باشد.
با وجود آسودگی از پیوستن به خانواده‌اش، این مصیبت همچنان برای او سنگینی بود.
«دلم شکست، زیرا آن‌ها مرا وادار کردند همه چیزهایی را که به شدت به آن نیاز داشتند دور بریزم. ما قبلاً در طول جنگ بسیار تحقیر شده بودیم. این مکان، نتزاریم، یک محور مرگ است، نه فقط یک پاسگاه.»
بدون هیچ ردی رفت
حجو یکی از معدود افراد خوش شانسی بود که توانست خود را به گذرگاه نتزاریم برساند و زنده بیرون بیاید.
هفته گذشته، تحقیقات هاآرتص نشان داد که صدها فلسطینی که کودکان هم در بین آن‌ها وجود داشتند در این کریدور و به ضرب گلوله سربازان اسرائیلی کشده شده‌اند.
به گفته یکی از افسران ارشد، فرمانده لشکر 252 این منطقه را «منطقه کشتار» تعیین کرده است که به سربازان اجازه
می دهد «هر کسی که وارد می شود»شلیک کنند.
نکته قابل تامل اینکه آن‌ها از قربانیان این ناحیه پس از مرگ به عنوان تروریست یاد می‌کنند، حتی اگر قربانی کودک بوده باشد.
یکی دیگر از اعضای این بخش به هاآرتص گفت که مرزهای این منطقه تا حد زیادی خودسرانه بوده و «تا جایی که یک تک تیرانداز بتواند ببیند» گسترش یافته است.
وی افزود:«ما در آنجا غیرنظامیانی را می‌کشیم که بعداً به عنوان تروریست به حساب معرفی می‌شوند.
یکی دیگر از سربازان به یک سخنگوی ارتش اشاره کرد و اعلام کرد که لشکر آن‌ها بیش از 200 «ستیزه جو» را کشته است.
او گفت از این 200 کشته، تنها 10 نفر از عوامل شناخته شده حماس هستند.
اگرچه بسیاری کشته می‌شوند، برخی دیگر خودسرانه در ایست بازرسی بازداشت و به زور ناپدید می‌شوند.
انتصار العطار، 58 ساله، در آغاز جنگ، یکی از پسرانش را در بمباران اسرائیل از دست داد و مجبور شد تا به همراه بقیه اعضای خانواده‌اش از جنوب شهر غزه فرار کند.
اما پس از ماه‌ها آوارگی، سامی، پسر دیگرش، تصمیم گرفت به امید بازگشت به خانه، سفر خطرناک شمال را طی کند.
این سه ماه پیش بود و عطار هنوز از او خبر جدیدی ندارد.
او به میدل‌ایست‌آی گفت: «من چیزی در مورد او نمی‌دانم. آیا او شهید شده یا دستگیر شده است؟ من نمی‌دانم.»
در نزدیکی نتزاریم، مردان جوان در منطقه‌ای به نام النویری جمع می‌شوند و منتظر فرصتی برای بازگشت به شمال هستند.
عطار می‌گوید که او در همان نزدیکی ایستاده است، به این امید که کسی به او اطمینانی بدهد که او در مورد سرنوشت پسرش به شدت به آن نیاز دارد.
اما گزارش‌های اخیر از کشتار خودسرانه فلسطینی‌ها در نزدیکی گذرگاه تنها بر ترس او افزوده است.
او گفت:«اظهارات سربازان در اخبار ترسناک است. آن‌ها می گویند به هر کسی که به آن منطقه نزدیک شود شلیک
می‌کنند.»
امیدوارم جنگ متوقف شود تا بتوانم به منطقه نتزاریم بروم و دنبال پسرم بگردم. اگر مرده است، می‌خواهم او را دفن کنم. اگر او را دستگیر کرده‌اند، می‌خواهم به خودم در مورد او اطمینان دهم.
او با چشمانی اشکبار می‌گوید: «از زمانی که او مرا ترک کرد، قلبم می‌سوزد.»
منبع:
https://www.middleeasteye.net/news/netzarim-corridor-israels-axis-death-palestinians
پیام شما به ما