بمب‌افکن B-2 آمریکا با رادارگریزی بالا، برد طولانی، توان حمل بمب‌های سنگرشکن و قابلیت نفوذ به سامانه‌های پدافندی طراحی شده است. تحلیل‌گران نظامی می‌گویندسرعت زیرصوت و مانورپذیری محدود، از نقاط ضعف عملیاتی آن محسوب می‌شود و در صورت شناسایی، فرار از موشک‌های سطح‌به‌هوا برایش دشوار خواهد بود.

پرواز B-2 از پایگاه دیگو گارسیا آغاز شده و پس از عبور از اقیانوس هند و جنوب پاکستان، از مسیر بلوچستان وارد آسمان ایران می‌شود. هدف عملیات، تخریب تأسیسات نطنز و مرکز تحقیقاتی اصفهان است. هواپیماهای جنگ الکترونیک، پهپادهای شناسایی و سوخت‌رسان‌های مستقر در امارات از آن پشتیبانی می‌کنند. این بمب‌افکن در ارتفاع ۱۵ کیلومتری و با سرعت ۹۰۰ کیلومتر در ساعت پرواز کرده و مجهز به دو بمب سنگرشکن هدایت‌شونده با GPS است.

در مقابل، رادار ماورای افق سپهر با برد ۳۰۰۰ کیلومتر در بندرعباس و رادار بشیر در سیرجان، ردگیری سیگنال‌های ضعیف را انجام می‌دهند. سامانه‌های کورکننده GPS در بندرعباس، تهران و اصفهان فعال هستند. سامانه باور ۳۷۳ با برد بیش از ۳۰۰ کیلومتر در اصفهان و سامانه سوم خرداد در کاشان مستقرند.

در فاز اول ورود، فقط رادارهای پَسیوْ (passive) احتمال کشف B-2 را دارند. این احتمال در مرحله ورود ۵۰٪ و در فاز نهایی پرواز بیش از ۷۰٪ است. داده‌های رادارهای بشیر، کوثر و سپهر، حضور پرنده‌ای مشکوک را در حوالی کرمان شناسایی می‌کنند و وضعیت هشدار اعلام می‌شود.

پدافند برای محافظت از نطنز و فردو فعال می‌شود. سامانه‌های طبس، ۱۵ خرداد و مرصاد نیز در آماده‌باش قرار می‌گیرند. با نزدیک شدن B-2 به هدف، موشک صیاد از سامانه باور ۳۷۳ با سرعت بیش از ۶ ماخ شلیک می‌شود. کاهش ارتفاع B-2 برای رهاسازی بمب‌ها موجب افزایش بازتاب راداری و شناسایی توسط رادار کاشف-۹۹ می‌شود.موشک  صیاد در فاصله ۸ کیلومتری از پرنده، با فعال شدن فیوز مجاورتی منفجر می‌شود. ترکش‌ها به بخش بالایی B-2 برخورد می‌کنند. سیستم‌های کنترل پرنده دچار اختلال می‌شود.

بی۲ از کنترل خارج شده و در محدوده‌ی کوه‌های زاگرس سقوط می‌کند.