تبیان، دستیار زندگی

"حبیب چایچیان"

تبیان

تا نفس آید زدل خسته ام

من به در خانه تو بسته ام

تا که در این وادی عشق تو ام

دل به خدا از همه بگسسته ام

با دل بشکسته صدایت کنم

کن نظری بر دل بشکسته ام

هر چه کنم گریه برایت کم است

تا به سر خوان تو بنشسته ام

در کنف ومهر تو مولا حسین

با ید و بیضای تو وارسته ام

برده زکف تاب وتوانم حسین

عشق تو آرام دل خسته ام

http://zajje.blogfa.com

قتیل کربلا را دوست دارم

ذبیح بالقفا را دوست دارم

من از زوار دشت کربلایم

عزیز مصطفی را دوست دارم

قسم بر آب آب کودکانش

شهید نینوا را دوست دارم

اگر چه شیعه خوبی نباشم

گل خیر النساء را دوست دارم

چه خوب است روز عاشورا بمیرم

که من خون خدا را دوست دارم

به واللهِ به واللهِ به والله

حسین سر جدا را دوست دارم

خدایا قاری قران زینب

به روی نیزه ها را دوست دارم

به حق آخرین فریاد مولا

امید خیمه ها را دوست دارم

قسم بر یاس و گلهای شقایق

نسیم کربلا را دوست دارم

http://zajje.blogfa.com

دلی دارم که شیدای حسین است

دلی کان دل فقط جای حسین است

سر و جان و دل و دینم به عالم

به حق حق به سودای حسین است

منزه شد حسین از مثل و همتا

به جز احمد که همتای حسین است

چو او عاشق به دنیا کس ندیده

فدای حق سرو پای حسین است

بهشت و جنت و رضوان و کوثر

نثار روی زیبای حسین است

همه فرش و همه عرش الهی

بیا بنگر که در پای حسین است

همه وحی و همه اوصاف یزدان

قبا بر قد و بالای حسین است

دو چشم از طلعت او بر نداریم

که هر چه هست بینای حسین است

بر آن دفتر که از حق گشته نازل

همه آرام و همراه حسین است

هر آنچه در جهان حق کرده خلقت

به اصل ذات رسوای حسین است

http://zajje.blogfa.com

حسین ، کشته دیروز و رهبر روز است

قیام اوست ، که پیوسته نهضت آموز است

تمام زندگی او ، عقیده بود و جهاد

اگر چه مدت جنگ حسین ، یک روز است

توان لشکر ایمان ، نمی‌رود از بین

ز فیض یاری حق ، چونکه قدرت اندوز است

حسین و ، ذلت تکریم ظالمان هیهات

که آفتاب عدالت ، ازو دل افروز است

به نزد او که شهادت ، بجز سعادت نیست

ردای مرگ ، برایش ، قبای زر دوز است

رهین همت والای سید الشهداء است

هر آنکه از غم اسلام ، در تب و سوز است

هماره تازه بود یاد بود عاشورا

که روز حق و عدالت ، همیشه نوروز است

حرارتی که ز عشق حسین در دلهاست

برای ظالم هر عصر ، خانمان سوز است

( حسان ) ، حسین ، به ظاهر ، اگر چه شد مغلوب

شکست اوست ، که در هر زمانه پیروز است

حبیب چایچیان

و سلام بر خشم تو ای غنچه گلزار حسینی چه بگویم؟ خدا می‌داند در شگفتم! آخر چگونه ممکن است غمی بزرگتر از کوهها در سینه کوچک تو پنهان شده باشد؟ اما نه، اشتباه از من است و تو دریادلی،‌ همچنان که پدرانت پشت در پشت، غم حسین (ع) را بدل داشته‌اند.

http://www.vaares.com

در عزای شه دین کرببلا می لرزد

نه همین کرببلا عرض و سما می لرزد

گوئیا ناله زهرا رسد از دور به گوش

کاین چنین دست و تن شمر دغا می لرزد

خبر مرگ حسین آمده بر سوی حرم

زین خبر قلب عزیزان خدا می لرزد

ذوالجناح شه دین غرقه به خون شیهه زنان

بسکه خورده به تنش تیر جفا می لرزد

اسب بی صاحب شه چون به در خیمه رسد

زین الم دختر شاه شهدا می لرزد

سر نورانی شه را چو سر نیزه بدید

زینب غمزده با شور و نوا می لرزد

ظالمی سنگ به پیشان یآن حضرت زد

که از ان واقعه قلب اسرا می لرزد

محسن کرببلائی زغم شاه شهید

دلش از واقعه کرببلا می لرزد

ژولیده نیشابوری

http://zajje.blogfa.com

من در این زندان به جرم عشق یار افتاده ام

بهر حفظ دین و کسب و افتخار افتاده ام

در مقام سر نوشتم چاره جز تسلیم نیست

بر گ زردم در مسیر جویبار افتاده ام

یوسفی هستم که از جور و جفای ظالمان

کنج زندان با دو چشم اشکبار افتاده ام

من حسینی مذهبم که از بهر ارشاد بشر

گوشه محبس حزین وبی قرار افتاده ام

من امام هفتمینم کز پی ترویچ دین

بی کس و تنها در این زندان تار افتاده ام

من گلی از گلشن آل رسولم کز ستم

بارخ پژمرده ای درپای خار افتاده ام

محرم رازم به غیر از کنده و زنجیر نیست

کاین چنین بی مونس و بی غمگسار افتاده ام

مرغ بی بال و پری هستم که از جور عدو

اندر این کنج قفس دور از دیار افتاده ام

شد دل شوریده از این ماتم عظمی حزین

کاندر این محبس غریب و دل فکار افتاده ام

ژولیده نیشابوری

http://zajje.blogfa.com

درصف کرببلا جان جهان را کشتند

سبب خلقت پیدا و نهان را کشتند

یک جهان اهرمن ازکین به هوای زرو سیم

جمع گردیده سلیمان زمان را کشتند

مردمی سفله ونامرد به دستور یزید

روح مردانگی و عدل امان را کشتند

گردباد ستم انگیخته از هر طرفی

شمع پرتو فکن کون و مکان را کشتند

ره باطل بگزیدند و به نیرنگ وستم

آن زحق بی خبران حق طلبان را کشتند

قامت پیر فلک خم شد از این داغ گران

که علی اکبر و عباس جوان را کشتند

آه از ان قوم مسلمان که پی خواهش نفس

پسر دختر پیغمبرشان را کشتند

عالمی سوخت ازاین غم غم که در آغوش پدر

کودک تشنه بی تاب توان را کشتند

حرم محترمش را به اسارت بردند

بعد از آنیکه همه پیر و جوان را کشتند

دلش آغشته به خون است مؤید زین غم

که به صحرای بلا جان جهان را کشتند

سید رضا مؤید

http://zajje.blogfa.com

ز بس در گلو عقده دارد دلم

به زانوی غم سر گذارد دلم

چنان داغدار توام روز و شب

که خونابه از دیده بارد دلم

تو را ای خدایی ترین آرزو

به دست خدا می‌سپارد دلم

تو رفتی ولی یاد تو ماندنی است

پس از تو چنین می‌نگارد دلم

اسیرم اسیر غم عشق تو

سر کوی تو خانه دارد دلم

عباس براتی‌پور