تبیان، دستیار زندگی

اين مطرب از کجاست که بر گفت نام دوست  

                                               تا جان و جامه بذل کنم بر پيام دوست

دل زنده می شـود به اميـد وفای يـار      

                                             جان رقص می کند به سماع کلام دوست

تا نفخ صـور بـاز نيايد به خويشتـن

                                               هر که اوفتـاد محبـت ز جـام دوسـت

من بعد از اين اگر به دياری سفر کنم 

                                             هيـچ ارمغانی نبـرم جز سـلام دوسـت

رنجور عشق به نشود جز به بوی يار  

                                          وررفتنيست جان ندهد جز به نام دوست

وقتی امير مملکت خويـش بودمی     

                                            اکنون به اختيار و ارادت غلام دوست

گر دوست را به ديگری از من فراغتست

                                           مـن ديگری نـدارم قائـم مقـام دوسـت

بالای بام دوست چو نتوان نهاد پای

                                          هم چاره آن که سر بنهی زير بام دوست

درويش را که نام برد پيش پادشاه

                                         هيهـات از افتقار مـن و احتشـام دوست

گر کام دوست کشتن سعديست باک نيست

                                        اينم حيات بس که بميرم به کام دوست

در زمان های گذشته ، حاکمی تخته سنگی را وسط جاده ای قرار داد و برای این که واکنش مردم را ببیند خودش را در جایی مخفی کرد.

بعضی از بازرگانان و ندیمان ثروتمند حاکم ، بی اعتنا از کنار تخته سنگ می گذشتند بسیاری هم غر و لند می کردند که این چه شهری است که نظم ندارد ، حاکم این شهر عجب مرد بی عرضه ای است و ... با این حال هیچ کس تخته سنگ را از وسط بر نمی داشت.

نزدیک غروب ، یکی از روستاییان ـ که پشتش بار میوه و سبزی بود ـ نزدیک سنگ شد. بارهایش را زمین گذاشت و با هر زحمتی که بود تخته سنگ را از وسط جاده برداشت و آن را کناری قرار داد. ناگهان کیسه ای را دید که زیر تخته سنگ قرار داشت کیسه را باز کرد و داخل آن سکه های طلا و یادداشتی پیدا کرد. حاکم در آن یادداشت نوشته بود : هر سد و مانعی ممکن است فرصتی برای تغییر زندگی انسان باشد !!!

مرد جوانی که از نگهداری پدر پير و بيمارش خسته شده بود او را در کنار جاده ای رها کرد و تنهايش گذاشت. پيرمرد که نفس های آخر را می کشيد قادر به هيچ حرکتی نبود. عابرانی که از جاده می گذشتند با ديدن پيرمرد نگاه خود را بر می گرداندند و از ترس مسری بودن بيماری او ، بی اعتنا از کنارش رد می شدند. تا اين که يکی از رهگذران با ديدن پيرمرد ايستاد و پيرمرد را بلند کرد تا به او کمک کند و مداوايش کند. فرد ديگری که در حال عبور بود رو به رهگذر کرد و به او گفت : تو کار بيهوده ای می کنی زيرا اين پيرمرد حالش خوب نمی شود و نفس های آخر را ميکشد کمک تو به او بی فايده است... رهگذر در پاسخ گفت : من به اين پيرمرد کمک نمی کنم من به خودم کمک می کنم اگر من بی اعتنا از کنار او رد شوم آن گاه با چه رويی سر به سوی آسمان بلند کنم و انتظار گفتگو ی خدايم را داشته باشم؟! نه...من به خودم کمک می کنم...به خودم...

ارزش مرد به اندازه همت اوست، و راستگویی او به میزان جوانمردی اش، و شجاعت او به قدر ننگی است که احساس می کند، و پاکدامنی او به اندازه غیرت اوست.

امام علی (ع)

امام علی (ع) به فرزندش امام حسن (ع) فرمود:

پسرم چهار چیز از من یادگیر(در خوبی ها) و چهار چیز به خاطر بسپار( هشدارها) که تا به آنها عمل می کنی زیان نبینی:

1.همانا ارزشمندترین بی نیازی عقل است، 2. و بزرگ ترین فقر بی خردی است، 3. و ترسناک ترین تنهایی خود پسندی است، 4. و گرامی ترین ارزش خانوادگی اخلاق نیکوست.

امام صادق(ع) می فرمایند: در شگفتم برای کسانی که از چهار چیز بیم دارد، چگونه به چهار کلمه پناه نمی برد.

1.     در شگفتم برای کسی که ترس بر او غلبه کرده است و چگونه به ذکر(حسبنا الله و نعم الوکیل. آل عمران آیه 173) پناه نمی برد.

2.     در شگفتم برای کسی که مورد مکر و حیله واقع شده است و چگونه به ذکر( افوض امری الی الله ان الله بصیر بالعباد. سوره مومن ایه 44) پناه نمی برد.

3.     در شگفتم از کسی که طالب دنیا و زیبایی های آن است چگونه به ذکر ( ماشاالله لا حول و لا قوة الا بالله کهف 39) پناه نمی برد.

4.     در شگفتم برای کسی که اندوهگین است و چگونه به ذکر( لا اله الّا انت، سبحانک انی کنتم من الظالمین. سوره انبیا 87) پناه نمی برد.

*بهتر است این اذکار روزانه بویژه صبح 100 گفته شود.

بردباری پرده ای است پوشاننده، و عقل شمشیری است بران؛ پس کمبود های اخلاقی خود را با بردباری بپوشان و هوای نفس خود را با شمشیر عقل بکش.

امام علی(ع)

بدانيد که دنيا شيرينی و تلخی اش رويايی بيش نيست و آگاهی و بيداری حقيقی در آخرت است.

"امام حسين (ع)"

لقمان به پسر خود وصيت کرد: ای فرزند، چهار صد پيغمبر را خدمت کردم و چهار هزار حکمت ياد گرفتم. از آن چهار هزار حکمت چهار صد حکمت، از آن چهار صد حکمت- چهل جکمت، از آن چهل حکمت هشت حکمت، را بر گزيدم که اينهاست.

دو چيز را فراموش کن و دو چيز را فراموش نکن و چهار چيز را در جای خود حفظ کن.

دو چيز که بايد فراموش کنی: اگر به کسی نيکی کردی فراموش کن2. اگر کسی به تو بدی کرد  آن را هم فراموش کن.

دو چيز که بايد فراموش نکنی: 1. ياد خدا را هيچ وقت فراموش نکن. فراموشی و غفلت از خدا علت تمام مصيبت هاست. شيطان دلی را که از ياد خدا غافل شد تصرف می کند و سپس آن دل نابود می شود.2. مرگ را فراموش نکن. انسان وقتی يقين کرد که بايد برود، توشه سفر آخرتش را می بندد و کم کم دل از محبت دنيا بر می دارد و به آخرت رو می آورد.

و چهار چيز که بايد در مقام خود نگهداری و حفظ کنی: 1. هر گاه به خانه مردم رفتی، مراقب چشم خود باش و به نامحرم نگاه نکن.2. هر گاه ميان مردم رفتی زبانت را حفظ کن، بيشتر آفات و بلياتی که در دنيا و آخرت به انسان می رسد از زبان است. رسول خدا(ص) می فرمايند: هرکس به خدا و روز قيامت ايمان دارد يا سکوت می کند و حرف نمی زند؛ و يا کلام زيبا و سودمند می گويد. قيمت هر کس به کلام اوست. حضرت علی (ع) می فرمايد: زبان هرکس نشانه عقل اوست.3. غذای حرام نخور. غذايی که انسان می خورد بر همه اعضا و جوارحش تاثير می گذارد. غذای حلال قلب را قلب را نورانی و با صفا می کند وانسان را به عبادت خدا متمايل می کند و متوجه امور آخرتش می کند؛ اما غذای حرام قلب را تاريک و قسی می کند و انسان را به انجام دادن گناه متمايل می کند و از توجه به امور آخرت باز می دارد. 4. به نماز توجه داشته باش. دلت را در وقت نماز خواندن حفظ کن و به جای ديگر توجه نکن. نماز اشرف و افضل همه طاعات و عبادت هاست. هيچ عملی همچون نماز بنده را به خدا نزديک نمی کند.