تبیان، دستیار زندگی

نظرهم بدید.مغز پیچیده‏ترین و شگفت‌انگیزترین عضو بدن ماست. شبیه‌ترین دستگاه به مغز انسان که بشر توانسته است بسازد، رایانه‌ها هستند که قادر به پردازش اطلاعات پیچیده در کوتاه‌ترین زمان ممکن هستند. محققان می‌گویند شباهت‌های زیادی بین مغز ما و کامپیوتر وجود دارد؛ از هنگ‌کردن‌های گهگاهی گرفته تا نیاز به حافظه موقت برای ذخیره اطلاعات و نیاز به بوت شدن برای شروع به کار و ...

در بسیاری از تحقیقاتی که صورت گرفته، مشخص شده است مغز مانند یک دستگاه رایانه پس از بیدار شدن ما از خواب نیاز به بوت شدن دارد. برای این کار ابتدا ساقه مغز شروع به ترشح ماده‌ای به نام «اکسیدنیتریک» می‌کند. تالاموس نیز این ماده را به همه قسمت‌های مغز می‌فرستد که موجب آماده شدن این قسمت‌ها برای انجام فعالیت‌های روزانه می‌شود. این کار دقیقاً مشابه زمانی است که شما رایانه‌تان را روشن می‌کنید و منتظر می‌مانید تا سیستم عامل بالا بیاید و بوت شود تا بتوانید با رایانه کار کنید. حال اگر شما را به طور ناگهانی بیدار کنند و یا در اثر صدای شدیدی از خواب بپرید مغز امکان بوت شدن را پیدا نمی‌کند و درست همانند زمانی که رایانه شما بالا نمی‌آید و یا به کندی بالا می‌آید مغز شما قادر به درک موقعیت و اتفاق و تصمیم‌گیری صحیح نمی‌باشد و همانند یک رایانه ممکن است هنگ کند و همان‌طور که رایانه نیاز به «ری‌استارت» یا «بازآوری مجدد» دارد لازم است فرصتی به مغز بدهید تا بتواند شرایط و موقعیت را به خوبی درک کند. در گذشته تصور بر این بود «تالاموس» اطلاعات جمع‌آوری شده توسط اعصاب بدن را به «کورتکس» هدایت می‌کند اما مطالعات جدید نشان داد «تالاموس» علاوه بر این کار بر این اطلاعات نظارت و کنترل نیز دارد. نتایج این مطالعه می‌تواند به درمان بیماری‌هایی مانند «حواس پرتی» و «شیزوفرنی» كه با میزان هوشیاری بیمار ارتباط دارند، كمك كرده و همچنین به فهم این مطلب كه انسان چگونه محیط اطراف خود را درك می‌كند، كمك كند.

مغز هم مثل رایانه‌ها برای ذخیره اطلاعات، نیاز به حافظه موقت دارد

گروهی از دانشمندان ایتالیایی پی بردند در یادگیری واژگان جدید، مغز انسان بسیار شبیه به «حافظه موقت» رایانه عمل می‌کند. این کشف موجب شد تا پیشرفت خوبی در تئوری‌های یادگیری و توانایی مغز در یادگیری زبان و حفظ واژگان جدید حاصل شود. بیشتر این تئوری‏ها بر پایه اختلال «اچ.ام» است. «اچ.ام» مخفف اسم «هنری گوستاو مولیسون» است که سال‌ها قبل در اثر اشتباه یک متخصص مغز و اعصاب، که مغز وی را جراحی کرده بود دیگر نتوانست خاطرات جدیدش را حفظ کند و به یاد بیاورد و همچنین نتوانست هیچ واژه جدیدی را یاد بگیرد.

پژوهشگران دانشگاه میلان و سن رافائله دریافتند که در فرآیند آرشیو کردن خاطرات، واژه‌ها و اتفاقات روزمره، نه تنها فضاهای مربوط به حافظه طولانی‌مدت در مغز دخالت دارند بلکه فضاهای مرتبط با حافظه کلامی کوتاه‌مدت نیز مشارکت دارند. این درست شبیه به ذخیره اطلاعات روی «هارد» رایانه است که در این ذخیره‌سازی «حافظه‌های موقت» نقش مهمی دارند و تا آنها نباشند امکان هیچ ذخیره‌سازی و حتی کار کردن با رایانه نیز نخواهد بود.

مغز به هله‌هوله معتاد می‌شود

نتایج یك تحقیق جدید نشان داده است كه مصرف تنقلات و هله‌هوله‌خوری به اندازه مواد مخدر و هرویین اعتیاد‌آور است. محققان دریافته‌اند یك رژیم غذایی حاوی برگرها، چیپس‌ها، سوسیس‌ها و شیرینی‌ها مغز را به گونه‌ای برنامه‌ریزی‌ می‌كند كه وابستگی آن را به مواد غذایی حاوی نمك، شیرینی و چربی زیاد افزایش می‌دهد و این وابستگی در حد اعتیاد به موادمخدر است. به مرور زمان و با گذشت سال‌ها دنبال كردن این نوع رژیم غذایی سبب ایجاد شادی كاذب در مصرف‌كنندگان می‌شود و در نتیجه فرد به این نوع مواد‌غذایی معتاد می‌شود. دكتر پاول كنی، متخصص اعصاب در آمریكا، تحقیقات جدیدی را انجام داده كه نشان می‌دهد خوردن مواد غذایی پرچرب و قندی چه‌قدر برای سلامت ما خطرناك هستند. دكتر كنی می‌گوید: «مهم‌ترین نكته‌ای كه در مورد این نوع غذاها وجود دارد و نگران‌كننده است، این است كه كنترل خود را در برابر آنها از دست می‌دهید و اعتیادآور هستند.» محققان در این پژوهش برای اولین بار با استناد به مدارك علمی دریافتند كه واكنش مغز در برابر مصرف تنقلات و هله‌هوله‌ها درست شبیه به واكنش آن در برابر مواد‌مخدر است. محققان تاكید كردند که این كامل‌ترین مدرك علمی است كه نشان می‌دهد چاقی و اعتیاد به مواد مخدر پایه‌های نوربیولوژیك مشتركی دارند و این امر راه را برای مقابله با چاقی به شیوه‌ای متفاوت و مؤثر هموار می‏کند.

تأملات فلسفی درباره موسیقی، از همان آغاز پیدایی اندیشه فلسفی در یونان در كانون توجه قرار گرفت.
گرچه فلسفه موسیقی زیرشاخه‌ای از فلسفه هنرها به شمار می‌رود اما اینك خود به درخت پرشاخ و برگی تبدیل شده است. فلسفه موسیقی مطالعه مسائل بنیادین ماهیت موسیقی و تجربه و احساس ما از موسیقی است. هستی‌شناسی موسیقی نیز مطالعه انواع امور آهنگین و موسیقی‌ها و نسبتی است كه مابین آنها برقرار است.

فیلسوفان با معیارهای زیبایی‌شناختی خود، موسیقی را به انواعی تقسیم كرده‌اند. از نظر آنها موسیقی متعالی و هنری كه با معیارهای زیبایی‌شناختی آنها مطابقت كامل دارد، برترین نوع موسیقی است؛ از این‌رو آنها كمتر به موسیقی پاپ توجه داشته‌اند. با این حال، نویسنده مطلب حاضر تلاش دارد تا معیارهای زیبایی‌شناختی را در ارتباط با موسیقی پاپ به ارزیابی بگذارد و این نوع موسیقی را در جایگاه خود بنشاند.

با نظر به موسیقی پاپ درخواهیم یافت كه این نوع از موسیقی كیفیتی متفاوت از موسیقی هنری یا دیگر جنبه‌های حرفه‌ای‌تر موسیقی دارد و به همین عنوان نیازمند مطالعات مقتضی فلسفی در این باب است. در سال‌های اخیر مبحث موسیقی پاپ درنظر فلاسفه‌ای كه هر یك از دو مقوله ذیل را دنبال می‌كرده‌اند موضوع حائز اهمیتی محسوب شده است.

ابتدا موسیقی پاپ از دیدگاه فلاسفه‌ای مورد توجه واقع شد كه این نوع موسیقی را سنگ محكی برای فلسفه‌های غالب موسیقی می‌انگاشتند. اگرچه در حال حاضر بسیاری از فلاسفه بیشتر توجه خویش را به گنجینه‌های موسیقی كلاسیك معطوف كرده‌اند، بسط و گسترش مطالعات در باب فلسفه موسیقی، مسیر را برای وصول به بازبینی ماهیت موسیقی هموار می‌سازد.

مورد دیگر آنكه موسیقی پاپ دارای روندی صعودی در مباحثات متداول كنونی هنر و معیارهای زیبایی‌شناختی است. تعداد روزافزونی از فلاسفه، موسیقی پاپ را گستره‌ای غنی و مبرم می‌دانند كه معیارهای زیبایی‌شناختی كلاسیك یا سنتی، آن را به حاشیه رانده است. آنان همچنین اذعان دارند كه موسیقی پاپ خالق نمونه‌هایی مغایر با خط‌مشی‌های فلسفه هنر است.

نهانگاه تاریخی

دیر زمانی است (از آغاز دوران افلاطون و ارسطو) كه فلسفه‌پردازی در باب موسیقی رواج داشته و صد البته فلسفه موسیقی كلاسیك بسیار متفاوت از فلسفه‌پردازی‌های هنر مدرن است.

امروزه بسیاری از فلاسفه موسیقی به‌شدت تحت‌تأثیر فرضیات زیبایی‌شناختی مدرنیسم قرارگرفته‌اند. فیلسوفان قرن‌18 حوزه نوینی از مطالعات را به نام زیبایی‌شناسی بنا نهادند كه در واقع تلاشی برای یكپارچه‌سازی‌ اصول نامتجانس هنرهای متعالی‌پست-رنسانس اروپا به شمار می‌رفت. این اصول، علم و صنعت را از مقوله‌هایی همانند موسیقی، شعر، تئاتر، رقص، نقاشی و مجسمه‌سازی مجزا می‌ساخت و با نظر به این سابقه تاریخی، دور از ذهن نخواهد بود كه فلسفه موسیقی تئوری‌پردازی‌های خویش را مدیون گرایش‌های مدرنیسم در باب هنر باشد.

سه نظریه ذیل رهنمون ما در تفهیم تفكیك هنر از هنر پاپ (مردمی‌) در دوره‌های پسین است. نخست آنكه هنر‌زاده نبوغ است؛ هنر دائما در حال نمو بوده و بنابراین آثار نوین، موفق هستند و مداوما پیشرفتی روزافزون دارند. دیگر آنكه ارزش هنر پیچیده در زیبایی است و زیبایی، عاری از هرگونه وابستگی است و بدین‌جهت ارزش‌های هنری را نمی‌توان صرفا محدود به كاربردپذیری، نتایج اخلاقی یا عملكردهای اجتماعی دانست و آخرین مورد آنكه هرآنچه در باب هنرهای متعالی مورد صحت و سقم است، در باب موسیقی نیز مستدل است.

از اواسط سده18 تا اواسط سده‌19 میلادی، فلاسفه، موسیقی را یكی از شالوده‌های نظام هنرهای متعالی می‌دانستند و به عبارت دیگر موسیقی عاری از نبوغ و خلاقیت را آفتی برای هنر می‌انگاشتند. با شروع قرن بیستم بسیاری از متفكران بر این اصل صحه گذاشتند كه موسیقی پاپ فاقد این ویژگی‌هاست.به‌رغم تاثیرات قرن بیستم بر نظریه‌‌پردازی‌های نوین، دیدگاه روشنفكران سده 18 تفاوت شفافی میان هنرهای متعالی و هنرپاپ قائل نشده است. برای مثال فلسفه هنر ایمانوئل كانت بر نبوغ و استقلال هنری تأكید دارد. عناصر زیبایی‌شناختی كانت منفصل و مجزا از جایگاه موسیقی پاپ است.

بسیاری از تحلیل‌های متعاقب در باب تحدید حدود موسیقی هنری و پاپ موید این نكته است كه هنرهای غیرمتعالی، ذهن را كند می‌كند و به دلیل فقدان اندیشه‌های متقابل و تجارب صوری كه قادر به توصیف هنرهای متعالی باشند، هنر پاپ صرفاً سرگرم‌كننده تلقی شده است. با این حال بسیار حائز اهمیت است كه در اینجا اشاره كنیم كانت خود، حیطه موسیقی پاپ را بازنشناخته و بنابراین او هنرهای غیرمتعالی و موسیقی پاپ را یك كاسه نكرده است. علاوه بر این، نظریه عام او در  باب ارزش موسیقی مجمل است.

آدورنو  و نقد معیار

تئودور آدورنو به لزوم ماهیت پیچیده و عمیق موسیقی پاپ قرن بیستم اشاره دارد. او یكی از بهترین نمونه‌ها  از  افرادی است كه اعتقاد دارند موسیقی پاپ، موسیقی ساده‌انگارانه، مملو از مكررات و ملال‌آوری است و دلیل ركود آن را تاثیرات مخرب تجاری  و اكتفای صرف به ذوق عامه توصیف كرده است.اگـــرچــــه گرایش‌هـــــای ماركسیستی تــا حـــدودی بر نظریات او سایه افكنده اما بــه‌سهــولت می‌توان ردپای نظریات آدورنو را در آثار بســـــیاری از نویـسندگانی مشاهده كرد كه مشخصا مـــاركسیسـت نیسـتند. متأسفانه فهم نظریات آدورنو بسیار دشوار بوده و تعاریف او در باب موسیقی، تخصصی و دارای حجمی انبوه است.

آدورنو ابتــدا بیـان مـی‌دارد كــه  موسیقی پـاپ از امتــزاج معیــارهـای سـرگرم‌كننــده و
هنر عام به ظهور رسیده وموسیقی پاپ قرن بیستم، یك هنر مردمی است زیرا نفوذ تجاری امروزی، آن را به‌صورت مدلی صنعتی درآورده است.

در دنیای تجاری زمانی كه یك موسیقی پاپ بسیار شباهت به دیگری دارد این نوع موسیقی نمی‌تواند به رسالت خطیر خویش جامه عمل بپوشاند و به‌عنوان ابزاری اصیل و موثق عمل كند. در واقع معیارگزینی، بازتاب دیدگاه غم‌افزا، بی‌روح و ناپایدار سرمایه‌داری مدرن است و لذت و خوشی آنی حاصل از این موسیقی صرفا گریزگاهی ناامن برای فرار از این سردی و بیگانگی است.

حمایت از موسیقی پاپ

ریچارد شاسترمن از مدافعان موسیقی پاپ است. او تا‌كنون چندین مقاله به رشته تحریر درآورده كه در آن به‌شدت با معیارهای ضد‌موسیقی پاپ به مخالفت پرداخته است و از دیدگاه فلسفی،  موسیقی پاپ را جالب‌توجه‌تر از آنچه مدرنیسم به تصویر كشیده می‌انگارد. شاسترمن با الهام از فلسفه عملی دیویی بیان می‌كند كه تقابل اجتماعی موسیقی پاپ و موسیقی متعالی یا هنری هیچ‌گونه ارتباطی به اختلاف دیدگاه‌های متفاوت زیبایی‌شناسی ندارد. او هیچ تحلیلی از كلیات هنر پاپ یا موسیقی پاپ ارائه نداده است.

با وجود این، شاسترمن بر نمونه‌های متعالی موسیقی پاپ تاكید دارد كه به ساختارهای زیبایی‌شناختی پیچیده و ارزشمندی دست یافته‌اند و بدین‌طریق توانسته‌اند معیارهای هنری را تحت نفوذ خود درآورند. فلسفه عملی او در پاسخ به آدورنو ضدیت هنر مدرنیست با زندگی را نادرست می‌خواند و خواهان تكامل و بسط معیارهای زیبایی‌شناختی می‌شود تا بعد عملكردی هر فرم هنری را تحت پوشش خویش قرار دهد.

در واقع طرح منحصربه‌فرد شاسترمن، پاسخ به اتهامی بود كه موسیقی پاپ را كلیشه‌ای و قاصر از رسیدن به سطح یك موسیقی متعالی می‌دانست. او با مقاومت در برابر ارتباط سنتی میان قالب و التزام تفهم و تعقل عنوان می‌كند قالب‌های موسیقی بدون شك، ریشه در ریتم ارگان‌های بدن دارند و این شرایط اجتماعی است كه به آنها معنا می‌بخشد. آن هنگام كه زبان و ریتم‌های موسیقی به یكدیگر پیوند می‌خورند، حس ریتمیك آمیخته ناشی از موسیقی و زبان خلاقانه، همانند یك موسیقی متعالی یا كلاسیك عمل می‌كند.

فرجام سخن

مباحثات در باب فلسفه موسیقی مدلل، در پیش داشتن راهی بس دراز است كه تا‌كنون متاثر از موسیقی كلاسیك بوده است؛ بنابراین نیاز است تا در تحلیل موسیقی پاپ ابزارهای ادراكی بسط و گسترش یابد تا بتوان در آینده‌ای نه‌چندان دور شاهد عبور از مرزهای ساخت و اجرای موسیقی بود تا فلسفه موسیقی جایگاه والای خویش را در فرهنگ موسیقی به‌درستی بازشناسد.

اغلب افراد تصور می‌کنند که اعتیاد فقط جنبه‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی دارد اما گاهی اوقات فراموش می‌کنیم که باورهای غلط درباره اعتیاد نیز اعتیادآفرین هستند. شناسایی برخی از این باورهای غلط به ما کمک می‌کند که از این معضل اجتماعی پیشگیری کنیم.در این نوشته، سعی می‌کنم 6 باور رایج اما غلط در جامعه را در همین موضوع بازگو کنم...

1 قرص‌ها و داروها خطری ندارند!

بسیاری از والدین و خانواده‌ها فکر می‌کنند، اعتیاد فقط به مواد مخدری مانند تریاک، شیره، هرویین و کراک خطرناک است و اگر در وسایل فرزندانشان قرص یا دارو پیدا کنند، گمان می‌برند، دارو ضرری ندارد و چون کارخانه‌های دارویی آن را تهیه می‌کنند و داروخانه آن را عرضه می‌کنند، پس به طور کامل بی‌خطر هستند! باید بدانیم که این یک تصور غلط است و داروهایی مانند ترامادول، دیفنوکسیلات، انواع داروهای حاوی کدیین، بنزودیازپین‌ها یعنی داروهایی که به زپام ختم می‌شوند (دیازپام، کلونازپام، فلورازپام و...) کلردیازپوکساید، فنوباربیتال و زاناکس یا آلپرازولام نیز از جمله داروهای اعتیادآورند که درمان اعتیاد آنها بسیار دشوار است.

2 شیشه‌ اعتیادآور نیست و مورفین را می‌شوید!

بسیاری از فروشندگان مواد برای تبلیغ مواد خود، ادعا می‌کنند که ماده شیشه اعتیاد ندارد. این در حالی است که شیشه از اعتیادآورترین مواد شناخته شده است. بسیاری از معتادان سابقه‌دار می‌گویند ما به تریاک، شیره و سایر مواد خانواده تریاک معتاد بوده‌ایم. بارها ترک کرده‌ایم و ماه‌ها و سال‌ها پاک مانده‌ایم ولی دوباره اعتیادمان عود کرده است. در صورتی که ترک کردن اعتیاد به شیشه اساسا معنی ندارد. همچنین، هستند نوجوانانی که یک بار برای کنجکاوی ماده شیشه را تجربه کرده‌اند و الان به آن معتادند. در ضمن، اعتیاد به سایر مواد (خانواده تریاک و حاوی مرفین) به هیچ وجه موثر نیست و این ادعا یک دروغ محض و فریبنده است.

3 ترک اعتیاد آسان است!

این جمله با روح پیشگیری در تضاد است. ترک اعتیاد به هیچ‌وجه آسان نیست. تجربه نشان داده است، از هر صد نفر معتاد مراجعه کننده به مراکز درمانی، شاید بتوان فقط بیست نفر را آن هم در طول فقط یک سال پاک نگه داشت. شایان ذکر است، حرف‌هایی مانند درمان تضمینی، ترک اعتیاد در چهار ساعت، ارسال دارو به شهرستان و کپسول‌های ماهواره‌ای، بیشتر به مزاح و شوخی شبیه است. مگر می‌توان یک معتاد با بیماری مزمن را در چهار ساعت درمان کرد؟ درمان اعتیاد حداقل به شش ماه زمان نیاز دارد.

4 پسر من ورزشکار است، پس هیچ‌وقت معتاد نمی‌شود!

متاسفانه، برخی از افراد معتاد در پشت پرده ورزش، مصرف مواد را آغاز کرده‌اند. به یاد داشته باشیم، برای حفاظت از فرزندانمان آگاهی و توانمندی‌های ضروری زندگی مانند مهارت «نه گفتن»، «حل مساله» و «تصمیم‌گیری» لازم است. ورزش کردن نقش پیشگیرانه دارد اما کامل نیست. در کنار ورزش، ارتباط صمیمی با فرزند و آموزش خطرهای مواد اعتیادآور، پرهیز از مصرف سیگار و قلیان نیز از ضرورت‌های پیشگیری از اعتیاد محسوب می‌شود.

5 پسرم دانشجو شده و دیگر خیالم راحت است که معتاد نمی‌شود!

این باور غلط، بسیاری از دانشجویان و خانواده‌های آنان را گرفتار کرده است.خانواده‌هایی هستند که تصور می‌کنند فرزندشان در شهرستان در حال گذراندن واحدهای درسی دانشگاهی است اما یک سال است که او از دانشگاه اخراج شده است. اگر فرزند ما توانسته است از سد کنکور بگذرد، این نشان از توانمندی او دارد اما این توانمندی برای اعتماد زیاد و یک طرفه و حس غرور کاذب در برخی دانشجویان، آنها را گرفتار مواد اعتیادآور و مشکلات درمان کرده است.

6 خانواده ما در مکانی آلوده زندگی می‌کند، پس قسمت فرزندانمان است که معتاد شوند!

بسیارند خانواده‌هایی که در مکان‌های آلوده زندگی می‌کنند اما به طور دقیق به توصیه‌ها و آموزش‌های کارشناسی توجه کرده‌اند و اکنون فرزندانی سالم دارند. پس این باور درستی نیست و نباید خانواده‌ها از این مکان‌های آلوده ترسی به دل راه بدهند. البته اگر خانواده‌ها می‌توانند، باید در محیط سالمی برای رشد فزرندانشان زندگی کنند اما توجه به اصول عملی پیشگیری و اجرایی کردن آن، حتی در آلوده‌ترین مناطق نیز نقش موثری در سلامت فرزندان دارد.

حتی اشك‌های درشت و دانه دانه استاد هم نتوانسته بود آنهایی را كه برای بردن تابلوها به خانه شخصی‌اش آمده بودند، منصرف كند.
صنعتی تا زنده بود، زجر كشید. حالا هم كه دستش از این دنیا كوتاه است، با دیدن خرد و خراب شدن مجسمه‌ها و نقاشی‌ها، با دیدن ناراحتی و بیماری همسرش زجر می‌كشد. «خانم، من از همه این مجسمه‌ها كه بالای این خانه جاخوش كرده‌اند، بیزارم...»
خانواده صنعتی، بعد از مرگ پدر، همچنان دور هم جمع می‌شوند و مراقب مادرشان هستند ولی تمایلی به حرف و شرح حال آنچه بر مادر، موزه و آثار پدر رفته و می‌رود، ندارند؛ شاید هم دیگر خسته‌اند از تكرار مكرراتی كه كسی نمی‌شنود یا نمی‌خواهد بشنودشان!

موزه 13 آبان، آن‌قدر به بهانه احتمال تخریب بسته ماند و كسی سراغش را نگرفت كه هنرمندان پیشكسوت دست به كار شدند و نامه‌نگاری را شروع كردند تا شاید به این وسیله، در بسته موزه علی اكبر صنعتی باز شود؛ موزه‌ای كه آثار آن به گواهی بسیاری از مجسمه‌سازان بزرگ و زنده این سرزمین، بخشی از تاریخ و فرهنگ ایران را تشكیل می‌دهد.

حمیدشانس، پیش از اینكه نامه‌ای به ریاست هلال احمر نوشته شود، از وضعیت نابسامان و نامطلوب نگهداری آثار در موزه‌ صنعتی ابراز نگرانی كرده بود اما هیچ‌كس به گفته‌های او توجه نكرد: «ساختمان موزه، شرایط مناسبی ندارد و مسلماً مجسمه‌ها در شرایط مناسبی نیستند، به‌خصوص كه بسیاری از این مجسمه‌ها، گچی است.»

البته او و باقی هنرمندان می‌دانستند كه ایراد كار كجاست و كدام اندیشه، موزه استاد صنعتی، آثار او و خیلی چیزهای دیگر را به مرز نابودی كشانده است: «مشكل این نیست كه نقش یك هنرمند ویژه‌ متفاوت در یك مقطع تاریخی درك نمی‌شود. مسئله این است كه در مملكت ما از نقش هنری همچون مجسمه‌سازی و جریانی وسیع‌تر از آن مثل هنرهای تجسمی، درك كافی وجود ندارد.

هنر هیچ‌وقت به‌عنوان یك جریان عظیم، متفاوت و توانمند كه سیل وسیع عواطف توده‌های ملی را رشد داده و به ‌بلوغ رسانده، دریافت نمی‌شود بلكه بزكی به حساب می‌آید كه اگر باشد، چهره‌ جامعه فقط كمی خوش آب و رنگ‌تر می‌شود!»
البته این حرف‌ها و اظهار نظرها اصلاً مهم نیست.

مهم این است كه به قول سعید شهلاپور، ما ملتی متمدن و بافرهنگیم اما میلیون‌ها تومان برای سفر یك تیم ورزشی دسته چندم هزینه می‌كنیم و اجازه می‌دهیم آثار دیروز و امروز به راحتی تخریب شود. خیلی اگر بخواهیم هنر را جدی بگیریم، از چهره‌های فرهنگی و هنری، سریال، كتاب یا فیلمی می‌سازیم و می‌نویسیم كه دست كم ژست فرهنگی را حفظ كرده باشیم!

به هرحال، بعد از اینكه نامه هنرمندان برای بازگشایی موزه استاد صنعتی رسانه‌ای شد، یعنی اوایل مردادماه سال‌جاری، حامد جبلی، رئیس موزه جمعیت هلال احمر ایران قول داد این موزه بعد از مرمت و بازسازی، بازگشایی شود: «موزه استاد صنعتی در دوره مدیریت قبلی به‌مدت یك سال تعطیل شد و البته همان زمان با شهرداری و مجموعه میراث فرهنگی برای بازسازی این مجموعه هماهنگی‌های لازم انجام شده بود ولی به‌دلیل موقعیت جغرافیایی و فیزیكی خاص آن برای یك سال تعطیل شد.

اردیبهشت ماه سال‌جاری و همزمان با روز جهانی موزه‌ها این مجموعه به‌مدت 10 روز بازگشایی شد، حالا هم به‌دنبال درخواست هنرمندان، موزه را بعد از تعمیرات جزئی برای بازدید عموم بازگشایی می‌كنیم.»

نكته جالب اینجاست كه این سازمان در این مدت، مقرری همسر استاد صنعتی را قطع كرده بود! و شاید اگر گزارش روزنامه تهران امروز از وضعیت همسر صنعتی نبود، این وضعیت ادامه پیدا می‌كرد. اما رسانه‌ای شدن وضعیت موزه استاد صنعتی و همسر او، مركز هنرهای تجسمی را وادار كرد تا وظیفه جمعیت هلال احمر را برعهده بگیرد.

هرچند كه سازمان هلال احمر اساساً پرداخت ماهانه250 هزار تومان به همسر استاد صنعتی را وظیفه سازمانی‌اش نمی‌داند! فرهاد گاوزن، معاون موزه جمعیت هلال احمر در این‌باره می‌گوید: «استاد صنعتی، كارمند هلال احمر نبوده كه حالا این سازمان بخواهد ماهانه 250هزار تومان به خانواده ایشان بدهد اما چون این سازمان، رویكرد فرهنگی- هنری دارد، یك هفته قبل، مقرری 7ماه گذشته را كه به خانواده ایشان پرداخت نشده بود، به حساب بانكی همسر استاد واریز كرد.»

همه اینها درحالی است كه فرزندان خانواده صنعتی تمایلی به صحبت با خبرنگار همشهری در این باره ندارند و درباره همه چیز، حتی تابلوهایی كه به امانت به اداره فرهنگ و ارشاد كرمان رفته و هرگز بازنگشته سكوت كرده‌اند.

اما مهم‌تر از همه اینها، موزه 13آبان است كه استاد علی اكبر صنعتی آن را با دست خودش ساخت و برای خلق آثاری كه در آن است، خون دل خورد. این موزه بیش از یك سال تعطیل بوده اما گاوزن می‌گوید كه از 4-3 ماه قبل مجدداً باز شده و فعال است. البته او از تاریخ دقیق این بازگشایی مطلع نیست و افراد خانواده صنعتی هم از بازگشایی موزه خبر ندارند.
غیر از اینها، وضعیت آثار موزه و ساختمان میدان امام خمینی است. این ساختمان، 130 سال قدمت دارد و جزو نخستین ساختمان‌های جمعیت هلال احمر در زمان تاسیس آن محسوب می‌شود  و به همین دلیل هم سازمان عقیده دارد بازسازی و تعمیر آن تابع شرایط خاصی است كه البته این شرایط خاص تا به حال مشخص نشده.

خنده‌دار است كه آثار صنعتی در ساختمان هلال احمر قرار دارد و سازمان به جای اینكه یك ماه، مقرری همسر استاد را پرداخت كند و ماهی دیگر آن را قطع، می‌تواند درآمد حاصل از موزه را به خانواده آنها بپردازد و به این ترتیب، برای 250 هزار تومان ماهانه، بر سر هیچ كس منت نگذارد و نگوید استاد، كارمند سازمان نبوده كه حالا بخواهد مقرری پرداخت كند!البته حالا هم كه موزه راه افتاده، نه ساختمان، تعمیر و بازسازی شده و نه برای نگهداری از 1000 نگاره و 400 مجسمه، چاره‌ای اندیشیده شده است. گاوزن، از رایزنی با شهرداری و سازمان میراث فرهنگی می‌گوید ولی حتی نام بخشی را كه در شهرداری با آنها گفت‌وگو كرده، به یاد ندارد: «قرار شده كه شهرداری، نمای بیرونی را نورپردازی و سازمان میراث، داخل ساختمان را بازسازی كند.»

فقط مجسمه‌ها هستند كه شاید از تخریب در امان بمانند، آنهم فقط و فقط به لطف و همراهی هنرمندانی كه همچون استاد دل سوخته و دستی بر كار دارند: «درباره نگهداری و مراقبت از مجسمه‌های داخل موزه با سید مجتبی موسوی و عباس مشهدی‌زاده صحبت كرده‌ایم تا آنها این امر را برعهده بگیرند.»

رایزنی‌های مقدماتی و اقدامات لازم، عناوین پرطمطراقی است كه اهالی هنر هر روز بیشتر از دیروز، از مسئول و غیرمسئول می‌شنوند اما دریغ و درد از كاری كه كارستان كند، كاری كه اتفاق تلخ پاییز سرد سال 57 راجبران كند؛ روزی كه میوه‌فروشان اطراف میدان توپخانه، قفل نمایشگاه را شكسته و آثار استاد را پاره پاره و مجسمه‌ها را شكستند. 30سال قبل، عده‌ای مردمی‌ترین آثار تاریخ ایران را نابود كردند، حالا چه كسی دارد
 ته مانده‌های هنر ایران را فنا می‌كند؟