تبیان، دستیار زندگی

روايت دوم درباره نشانه ها و خصلت هاى منفى مردان آخر الزمان مى فرمايد يطيع الرجل زوجته و يعصى والديه مردان دوره آخر الزمان از اطاعت و احترام والدين دورى مى كنند، در عين حال يك گرايش و اطاعت وپيروى صد درصد از همسران خود در رفتارشان ديده مى شود.

باز روايت ديگر مى فرمايد: يكون الرَجل همه بطنه و قبلته زوجته و دينه دراهمه : مردانى وجود دارند كه تمام همت و عزم شان براى پركردن شكم هاى شان است و اصلاً به فكر معيشت ديگران نيستند. همسران شان قبله آن ها مى باشند قبلته زوجته گويا اين زن ها خداى مردان خود شده اند و براى آن ها اطاعت از همسر، اطاعت از خدا به حساب مى آيد و دين آن ها هم پولشان مى گردد حتى براى آن ها مقدس ترين و مهم ترين مسئله پول و ثروت روايت ديگرى از اين حكايت مى كند كه مردان از مرد بودن خودشان خسته مى شوند: لعن الله المخنثين من الرجال تعبير روايت اين است كه اين ها از صفات مردانه خود خسته شده و سعى مى كنند كه گرايش ها، تمايلات و حالت هاى زنانه را در خودشان نمايان كنند. اين گرايش ها ممكن است در حرف زدن، آرايش و آراستگى، طرز پوشش و يا تفكر باشد.

در نقطه مقابل هم حتى روايتى داريم كه والمترجلات من النساء زنانى هم پيدا مى شوند كه اين ها مى خواهند خصوصيات مردان را در خودشان ايجاد كنند و مثل مردان شوند.

روايت ديگرى مى فرمايد: يتسمن الرجال للرجال والنساء للنساء و يا يا يتمشط الرجل كما يتمشط المرأة لزوجها امَا يكى از آفت هايى كه در دوره آخر الزمان براى مردان به وجود مى آيد اين است كه به جاى آراستگى دست به آرايش مى زنند. آراستگى با آرايش امر بسيار متفاوتى است.

يا در روايت ديگر مى فرمايد كه: بعضى از مردها در دوره آخرالزمان خود را براى ديگران آرايش مى كنند، همانند نوعروسى كه براى داماد آرايش مى كند آفت خطرناك تر، اين كه در آخرالزمان يتنافس فى الرجل يغار عليه من الرجال يعنى در آخرالزمان باندهايى به وجود مى آيند كه طرفدار همجنس بازى هستند و در اين راستا مردان، هوسرانى هاى خودشان را به يكديگر اختصاص مى دهند.

روايت مى فرمايد كه يتنافس فى الرجل يعنى ممكن است با هم رقابت داشته باشند و بعد مى فرمايد يغار عليه من الرجال يعنى ممكن است دو مرد بر سر مرد ديگرى يا فرد ديگرى، با هم غيرت و حسادت داشته باشند و هر يك رقيب ديگرى براى رسيدن آن فرد باشد(1)

عبدالرحمن بن سمره مى گويد: به پيامبر اكرم (ص) عرض كردم: اى رسول خدا مرا به طريق نجات هدايت كن . فرمود : هنگامى كه اختلاف خواسته ها وتفرقه آرا پيش آمد، بر تو باد رجوع به على بن ابى طالب كه او امام امت من وخليفه من بر آنان بعد از من است ... از اوست دو امام امت من... و نه فرزند حسين، كه نهم آنان، قائم امت من است كه زمين را از عدل وداد پر مى كند، پس از آن كه از ظلم وجور پر شده باشد.(1)

جابر بن عبدالله انصارى در روايتى از صحيفه اى خبر داده است كه در دست حضرت فاطمه(ع) مشاهده نموده و در آن نام هاى دوازده امام (ع) همراه نام مادرانشان ياد آور شده و آخرين نام، قائم آل محمد(ع) بوده است. (2)

امام حسين (ع) فرمود: قائم اين امت، نهمين فرزند از اولاد من است، واو است صاحب غيبت، وكسى كه ميراثش در حالى كه زنده است، تقسيم مى شود. (3)

و امَا رواياتى كه در مورد

حضرت مهدى (ع)، غيبت ظهور، علامات ظهور وحوادث پس از ظهور. از طريق دو امام باقر وصادق (ع) نقل شده است به مراتب , بيشتر از روايات رسيده از ساير معصومين (ع) است.

ويژگى اين روايات آن است كه علاوه بر بيان اصل مسأله به بيان بعضى از خصوصبات نيز پرداخته اند.

جابر جعفى از امام باقر(ع) نقل نموده كه فرمود: زمانى بر مردم خواهد آمد كه در آن زمان امامشان غايب خواهد شد. پس خوشا به حال كساني كه ثابت بر امر ما باشند(4)

روايت هاى نيز از حضرت على (5) امام حسن مجتبى (6) اما م سجاد (7) وامام صادق (8) اما م كاظم،(9) امام رضا(10 ) وامام جواد( 11) (ع) در پيشگوى ولادت حضرت مهدى (ع) آمد ه است.

و وقوعشان دركتب تاريخى پس ازگذشت سال ها به ثبت رسيده. پيشگويى هاى مطابق واقع ايشان از اين قرار است:

پيشگويي اول و دوم : انحراف و فساد بني عباس , پيامبر(ص) و ائمه (ع) درباره ويژگى هاى حكومت بنى عباس از جهت منحرف شدن آن ها به سمت فساد وخروج شان از مسير حق خبر داده اند.

به خوبى مى دانيم كه دولت بنى عباس چه بر سر ائمه (ع) و ديگر فرزندان رسول اكرم (ص) در طول تاريخ آوردند و چه آوارگى ها، تعقيب ها و دستگير شدن ها و ستم هايى را از آن ها چشيدند كه مشهورتر از آن است كه اين روزما بخواهيم آن را به نگارش درآوريم. امام باقر(ع) طى حديثى مى فرمايد:... سپس بنى عباس به سلطنت مى رسند وهمواره در عيش و نشاط حكومت و وفور خوشى ها خواهند بود، تا اينكه در ميان آن ها اختلاف مى افتد وپس از آن كه دچار اختلاف شدند حكومت را ازكف مى دهند. (1)

لازم است به ياد داشته باشيم امام باقر (ع) پس از زوال سلسله بنى اميه به شهادت رسيدند

و 18 سال بعد حكومت عباسيان بر مسلمانان مسلط شدند. (2)

پيشگويي سوم : اختلاف اهل مشرق و مغرب در ادامه حديثى كه از امام باقر(ع) نقل كرديم حضرت فرمودند: و اهل مشرق و مغرب دچار اختلاف مى شوند. (3)

كه نمونه هاى بسيارى براى اين اختلاف در طول تاريخ مى توان يافت: مانند اختلاف اهل مشرق و مغرب براى تعيين مرزهاى كشورهاى اسلامى كه اين مسأله سابقه طولانى در ميان مسلمانان دارد به طورى كه بر مشرق عباسيان حكومت مى كردند. و بر مغرب يا همه اندلس اسلامى حكمرانان اموى. يا اينكه در شمال آفريقا غرب دولت فاطميون را تأسيس كردند. در هر دو حالت غرب از خلافت مشرق كه در دست عباسيان بود، جدا شده بودند .

شايد هم منظور چيزى است كه در عصركنونى از زمان جنگ جهانى دوم تا الان- شاهدش هستيم كه دو دولت بزرگ وجود داشته اند به طورى كه يكى مدعى زعامت جمهررى ها در

مشرق است و ديگرى خود را فرمانرواى غرب مى شمرد.

به هر حال اختلاف را به هركدام از اين معانى يا معانى ديگر بگيريم اين اختلاف ميان شرق وغرب از جمله نشانه هاى ظهور است و همواره شاهدش بوده ايم .

اين سه پيشگويى اتفاق افتاده در تاريخ آن هم پس از بيان آن حضرت (ع) ونقل محدثين در منابع شان، خود بهترين دليل ير صدق صدورآن از معصوم (ع) است.

پيشگويي چهارم : انحراف جامعه اسلامي پيامبر اكرم (ص) بارها از انحراف در رهبرى اسلامى جامعه پس از خويش خبر داده اند كه از آن جمله اين روايت است كه ابن عباس نقل كرده كه حضرت ضمن صحبت هاى شان از معراج، اين مطالب را از جمله علايم ظهور برشمرده اند: كافران، فرمانرواى مردم مى شوند و فاجران ستمكاران سرپرست، و ظالمان هم آنان را يارى مى كنند وفاسقان هم مشارران آن ها مى شوند .

در چنين زمانى سه خسف فرو رفتن پيش مى آيد: در مشرق، مغرب و جريرة العرب، بصره را هم يكى از نوادگان توكه زنگى ها از او پيروى مى كنند خراب مى كند. (4)

ودر حديث ديگرى چنين مى فرمايند:... وپس از من، رهبرانى خواهند آمد كه به هدايت من هدايت نگردند از طريق من كه هدايت است پيروى نمى كنند و به سنت من هم رفتار نمى كنند، از ميان آن ها مردانى قيام خواهندكرد كه قلب هاى شان قلب شيطان است دركالبد انسان

اين همان مسأله اى است كه پس از رسول اكرم اسلام (ص) رخ داد و حكومت بر اساس مصلحت ها ويا به طور موررثى دست به دست شد.

پيشگويي پنجم : شورش صاحب زنج , جريان صاحب الزنج وقومش در تاريخ از اين قرار ثبت شده است كه وى شخصى بود كه در سال 255 ق مصادف با ميلاد حضرت مهدى (ع) قيام كرد. نامش على بن محمد بود وعلى رقم اينكه از حيث عقايد وتفكرات با اهل بيت (ع) اختلاف داشت، گمان مى كرد كه از علويان است . طى مدت 15 سال در جامعه چنان فسادى به راه انداخته بود كه نهايتاً در سال 270 ق دستش را به قتل عام مردم آلوده كرد . علاوه بر انتساب خويش به علويان عمده مطلبى كه در شورش خود روى آن تكيه مى كرد اين بود به طور اساسى به كارگران وطبقه زحمتكش جامعه، خصوصا بندگان وغلامان تحت سرپرستى ديگران نظرداشت واز اين جهت بود كه به وى صاحب الزنج يا سرور بندگان لقب داده بودند.

فساد زيادى در جامعه به پا كرد ودولت عباسى را به شدت به زحمت انداخت وساكنان بصره و بسيارى ديگر از شهرها را با قتل وغارت و سرگردانى مردم تحت فشار قرار داد. اين واقعه تاريخى هم خود دليل بزرگى براى صدق حديث وگوينده آن مى باشد.

4. تاريخ ا لغيبه الكلبرى ص 59.

پيشگويي ششم : ظهور علم در شهر قم , از جمله اين احاديث، اين مورد است كه از امام صادق (ع) روايت شده كه فرمودند: كوفه از حضور مؤمنين خالى خواهد شد وعلم از آن رخت برمى بندد، همانند مارى كه به سوراخ لانه خويش خزيده باشد. سپس در شهرى كه به آن قم مى گويند نمايان مى شود و آن جا معدن علم وفضل مى گردد، به طورى كه هيچ مستضعفى از لحاظ دينى روى زمين باقي نمى ماند حتى عروسان حجله نشين كه اين جريان نزديك ظهور قا ئم (ع) مى با شد. (5)

اين موضوع در دهه گذشته پيش آمده است وعظمت امامان (ع) را زمانى متوجه مى شويم كه بدانيم امام از ظهور علم دينى در قم در حالتى خبر مى دهند كه حتى موقعيت مكانى اين شهر در زمان ايشان هنوز ناشناخته بود وساكنان آن هم بت پرست و آتش پرست بودند وپس از گذشت قريب 1200 سال مركز مطالعات وشهر علم شيعه گشت.

از نظر شيعه، مهدويت يك مسأله كهن وريشه دار است وسابقه آن به نخستين روزهاى طلوع فجر اسلام ودوران رشد شخص نبى اكرم (ص) برمى گردد.

به اعتقاد شيعه، علاوه بر آيات متعددى كه در قرآن كريم وارد شده وپيشوايان دينى آن ها را به وجود مقدس مهدى موعود تفسيركرده اند، صدها حديث معتبر و متواتر از حضرت رسول اكرم (ص) و جانشينان آن حضرت صادر شده كه در آن هاصفات، خصوصيات وجزئيات زندگى آن منتظر موعود واين كه پس از تولد دو بار غيبت خواهد داشت وپس از غيبت طولانى ظهور خواهد كرد وبا تشكيل حوادث واحد جهانى، جهان را پر از عدل و داد خواهد نمود، بيان شده است.

شيعيان بر اساس روايات عقيده دارند كه مهدى موعود(ع)، سرى از اسرار حق و آخرين برگزيده الهى است كه پس از تولد از نظرها غايب شده است وپس از مدت زمانى طولانى ظهور مى نمايد واو حجة الله، خليفة الله و بقية الله است.

مهدى موعود(ع) از نسل پاك پيامبر خدا(ص) و از على و زهرا(ع) و نهمين نفر از فرزندان امام حسين و فرزند بلا فصل امام حسن عسكرى (ع) است. شيعيان دوازده امامى عقيده دارند كه حضرت مهدى (ع)، همنام وهم كنيه پيامبر(ص) وهم اكنون زنده است وهنگامى كه خداوند اجازه ظهورش دهد قيام مى كند وزمين را پر از عدل و داد مى نمايد.

شيعيان طبق وعده هاى انبياى سلف(ع) و نويدهاى كتب مذهبى، و وعده هاى صريح قرآن كريم عقيده دارند كه: آن گاه كه اخلاق ومعنويت از ميان بشر رخت بربندد وظلم و ستم فراگير شود واسباب ظهور مهيا گردد، حضرت مهدى (ع) به فرمان حق قيام مى كند.

با آمدنش هيچ حكومت باطلى روى زمين باقى نمى ماند . مرزهاى جغرافيايى ميان كشورها برداشته مى شود، مظامر شرك وكفر وبى عدالتى از بين مى روند، عدالت اجتماعى تأمين مى گردد، هر حقى به صاحب حق مى رسد و در سراسر جهان، تنها يك نظام حكومت مى كند و آن نظام عادلانه اسلام و احكام نجات بخش آسمانى قرآن كريم است. (1)

واين بدان معنى است كه خداوند، زمينه نزديكى انسان به طاعت و دورى او را از معصيت، فراهم مى كند، اما نه به گونه اى كه به حد اجبار برسد.

شيخ مفيد در پاسخ از اين پرسش كه دليل بر وجود امام زمان(ع) چيست؟ به قاعده لطف استناد مى كند و مى نويسد: وجود امام معصوم و حجت حق، در هر زمان لازم واين وجود معصوم، لطف است و لطف، هميشه بر خدا لازم است (1)

خواجه نصيرالدين طوسي در اول بحث امامت تجريد الاعتقاد، (ص 222)مى نويسد : نزد عقلا، معلوم است كه انحصار لطف الهى در تعيين امام است. وجود امام لطف الهي وتصرف او در مسائل اجتماعي ، لطفى ديگر وغيبت امام، مربوط به ما مى شود(2)

پس وجود امام (ع) لطف است سيد مرتضى در رساله غيبت مى گويد: وجود حضرت در پرده غيب نيز لطف است زيرا شيعيان با اعتقاد به وجود حضرت ... در ارتكاب كار زشت، هراسى از حضرت دارند(3)

وجود امام، لطف است و تصرف او در امور، لطف ديگر، خداوند به ايجاد امام، به لطف خود جامه عمل پوشاند و فردى را كه براى اداره جامعه لازم است آفريد و حجت را بر مردم تمام كرد، تا اگر شايسته بودند، از وجودش بهره ببرند و بسط يد امام، لطف ديگرى است كه به كوشش ما مربوط مى شود . تقويت قدرت امام در مواردى، درتوان ماست. بنابراين، ما مكلف به آن هستيم و قدرت نداشتن امام را بايد از چشم خود ببينيم (4)

يعنى از فرزندان آن بانوى بزرگوار است و پسر امام حسن عسكرى (ع) و دوازدهمين امام و وصى و جانشين پيامبر است . شيعه برخلاف ساير فرق اسلامى معتقد است كه زمين هيچگاه خالى از حجت نخواهد بود، (1)

لذا يكى از امتيازاتش از ساير فرق، اعتقاد به مهدى موعود(ع) با نام و نشان است.

شيعه درباره وجود حضرت مهدى (ع) و ظهور او در آخرالزمان، كتاب هاى بسيارى تأليف كرده و مقالات و رساله هاى بسيارى نوشته است. اين نوشتن عمدتأ از زمان امام حسن

عسكرى (ع) شروع شده و تا عصر حاضر ادامه يافته است.

برخى ازكتاب هاى شيعه كه درباره حضرت مهدى (ع) نوشته شده چه مستقلاً و چه فصلى ازكتاب عبارتند از: اصول كافى از كلينى، كمال الدين ازصدوق، ارشاد از شيخ مفيد، الوجيزه فى الغيبة از سيد مرتضى علم الهدى، غيبة از شيخ طوسى، غيبة نعمانى از محمد بن ابراهيم نعمانى، الملاحم والفتن از سيد بن طاووس، اعلام الورى از امين الاسلام طبرسى، المحجة فيما نزل فى القائم الحجة از سيد هاشم بحرانى، بحارالانوار علامه محمد باقر مجلسى، اثبات الهدى از شيخ حر عاملى، نجم الثاقب از ميرزا حسين نورى، منتخب الاثر از آية الله صافى و ده هاكتاب ديگر .