تبیان، دستیار زندگی

برای این‌كه اراده‌‌تان را قوی كنید و با كنار گذاشتن حتی همین مقدار تنبلی روز به ‌روز به موفقیت‌ها و پیشرفت ‌هایتان در هر كاری بیفزایید، شاید پیگیری راهكارهای پی‌آمده مفید باشد:

نشانه‌های ضعف اراده را هرچند كم و كوچك باشد، دست كم نگیرید. از همین كارهای كوچك ریختن چای، برداشتن ریموت‌كنترل، نهیب‌زدن به خود با این جمله كه بعداً هم زمانی‌ است مثل الان و مانند اینها شروع كنید.

همان‌جا كه می‌گویید حالش را ندارم، گمان كنید ناگهان زلزله‌ای آمده و برای حفظ جانتان باید بسرعت بلند شوید و به بیرون بدوید! اما به جای دویدن و بیرون رفتن به سمت ریموت یا آشپزخانه یا كاری كه قرار است انجام دهید بروید! بسرعت اثرات آن را در انجام گرفتن امورتان بدون منت دیگران خواهید دید.

گاهی بی‌ارادگی محصول ضعف در تصمیم‌گیری و انتخاب راه صحیح و بموقع است. دودلی را كنار بگذارید. برای افزایش قدرت تصمیم‌گیری باید اطلاعات درستی از موضوع داشته باشید.

اگر امكان دارد، برای رفع دودلی این آگاهی‌ها را افزایش دهید، با كارشناسان مشورت كنید، از نظر دیگران بهره بگیرید و... گاهی ضعف اراده در تصمیم، ناشی از دهن‌بینی فرد است.

با شناسایی خصوصیات و ویژگی‌های خود دریابید كه آیا واقعا جزو افراد دهن‌بین به شمار می‌روید؛ در این صورت كتاب‌هایی بخوانید كه روش‌های تشخیص سفسطه را در منطق با زبانی ساده آموزش می‌دهند.

به این‌گونه بهتر می‌توانید نظرات كاربردی، درست و منطقی را تشخیص دهید و بر اساس آنها اقدام كنید. كمبود خواب و خستگی می‌تواند ضعف اراده را تقویت كند.

اگر صبح‌ها در ساعت خاصی بیدار نمی‌شوید، یا به رغم بیداری از جا برنمی‌خیزید، نگویید از فردا، از همین امشب به یاد آورید كه تصمیم گرفته‌اید اراده خود را تقویت كنید و باید از كم‌خوابی و خستگی ناشی از آن حذر كنید.

پس امشب زودتر بخوابید، یك لیوان آب كنارتان بگذارید و پس از بیداری، به محض دیدن نشانه ضعف در برخاستن، به صورت خود آب بپاشید! یا تصور كنید زلزله آمده و باید بسرعت برخیزید و فرار كنید! كارهایی را كه انجام نشده و تلنبار شده، روی یك برگ كاغذ بنویسید و بر اساس اهمیتشان یكی یكی و به ترتیب به سرانجام برسانید.

هر جا از ادامه راه خسته شدید، بدانید دوباره دارید به آغوش بی‌ارادگی و شكست‌ها یا ناكامی‌های ناشی از آن بازمی‌گردید.

رشید حسام -‌ جام‌جم

در حالی كه مردم شوروی با شور و حال مشغول كف زدن بودند، دو فضانورد وسخد ـ2 در مدار زمین لحظات مرگ‌آوری را می‌گذراندند كه رادیوی مسكو هیچ اشاره‌ای به آن نمی‌كرد.

الكسی لئونف، فضانوردی كه اولین راهپیمایی در فضا را انجام داد درباره این سفر و عملیات خطرناك آن می‌گوید:بعد از آن‌كه ناو ما در مدار قرار گرفت، مشكلات متعددی بروز كرد. ارتفاع مداری ناو بسیار بالاتر از ارتفاع تعیین شده بود. میزان سوخت سفینه كم شده و موتور محركه تا مدتی منظم كار نمی‌كرد. پنج دقیقه به زمان خروج من مانده بود. فشار هوا از وضعیت معمول خارج شد. من و پاشا (پاول ایوانویچ بلیایف) باید خودمان شرایط را درك می‌كردیم و تصمیم می‌گرفتیم. سرعت عمل لازم بود و كسی هم برای مشورت وجود نداشت. من فشار هوای داخل لباس فضایی را از 0.45 فشار جو زمین كه ما معمولا در ناو داشتیم به 0.27 تقلیل دادم. خوب می‌فهمیدم كه الان در داخل لباس، اكسیژن خالص جریان دارد، دیگر ازتی وارد بدن نمی شد و اگر اتفاقی می‌افتاد كه مجبور می‌شدیم فشار هوا را ناگهانی افزایش دهیم خون من به جوش می‌آمد و آن وقت دیگر از هیچ كس كاری بر نمی‌آید.

من برای انجام راهپیمایی تنها 60 لیتر اكسیژن داشتم كه آن هم از طریق بندنافی كه به لباسم وصل بود به من می‌رسید. حرارت بدنم به بیش از 38 درجه رسیده بود. عرق از تمام بدنم سرازیر بود. قبل از بستن كلاه ایمنی لباس فضایی مجبور بودم با دستكش مدام چشم‌هایم را پاك كنم. در فضا متوجه شدم راهپیمایی چقدر انرژی می‌گیرد. بعدا معلوم شد كه در پایان راهپیمایی شش كیلو وزن كرده بودم.

برای بازگشت به داخل اتاقك رابط (بین سفینه و فضا) هم مشكل پیدا كردم. لباسم باد كرده بود و نمی توانستم خود را از دریچه آن عبور بدهم. مجبور شدم فشار هوای داخل لباس را باز هم پایین‌تر بیاورم. بالاخره بعد از تلاش زیاد خودم را به داخل سفینه رساندم. در این موقع آنقدر عرق در پوتین‌هایم جمع شده بود كه باور نخواهید كرد.

مشكلات دیگری هم به​وجود آمد كه هركدام می‌توانست ما را به كشتن بدهد. زمانی كه برای بازگشت از این سفر پر دردسر آماده شدیم، دكمه دستگاه بازگشت خودكار را فشار دادیم.

هیچ عكس‌العملی مشاهده نشد، دستگاه كار نمی‌كرد! برای هدایت دستی ناو درصد احتمال بسیار ناچیزی در نظر گرفته شده بود به همین دلیل باید در وضعیت عجیب و غریبی قرار می گرفتیم. من از جای خود بلند شدم و روی بیسیم دراز كشیدم، پاشا برعكس دراز كشید و من با دست‌هایم پاهای او را گرفتم آن وقت او موتور سفینه را روشن كرد وقتی كارمان با موتور تمام شد، طبق برنامه باید بخش فرودی از آن جدا می شد اما این اتفاق هم نیفتاد. ناگهان تكان سختی خوردیم و پرتاب شدیم.

مثل وزنه‌ای كه رها شده باشد شروع كردیم به چرخیدن. چشم‌هایمان از فشاری كه به ما می آمد شده بود یك كاسه خون. پاشا كنترل كار را به دست گرفت. سفینه وارد جو شده بود؛ اما هنوز اطمینان نداشتیم سالم به زمین برسیم. ما به جای محل پیش‌بینی شده، در جنگل های پرم فرود آمدیم.

هیچ كس به طور دقیق نمی‌دانست ما كجا هستیم، تنها می‌دانستند كه ما سالم بازگشته و در نقطه‌ای در جنگل‌های پرم فرود آمده‌ایم. ما را بعد از سه روز پیدا كردند؛ اما در مطبوعات آن موقع خبر داده بودند كه ما در ویلای شورای ملی در نزدیكی پرم در حال استراحت هستیم. البته نه در آن زمان و نه اكنون چنین ویلایی وجود خارجی نداشته و ندارد.

او از ارتفاع 39كیلومتری درحالی به پایین پرید كه استرس، هیجان و دلهره در چهره تیم عملیات پرش موج‌می‌زد و توانست با موفقیت این برنامه تاریخی را به پایان رساند تا نامش برای همیشه به عنوان ركورددار پرش از بالاترین ارتفاع جاودانه شود.

باومگاتنر بارها بود این عملیات خیره‌كننده را انجام دهد كه به‌دلیل مساعد نبودن اوضاع جوی، برنامه پرش به روزهای بعد موكول شد. از همان موقعی كه موضوع سقوط آزاد از ارتفاع 39كیلومتری مطرح شد، بسیاری از محققان به این نكته اشاره می‌كردند كه درصورت موفقیت‌آمیز بودن چنین پرشی، برخی اصول علمی به چالش كشیده می‌شود. باومگاتنر در حالی كه لباس فضانوردی بر تن داشت از بالن بیرون پرید. او پیش از این نیز پرش از ارتفاعات زیاد را تجربه كرده بود. با این حال چنین ارتفاعی به‌هیچ‌وجه شوخی بردار نبود. بالنی كه وی سوار بر آن شده بود با ارتفاع گرفتن از زمین بتدریج به ارتفاعی رسید كه به اصطلاح لبه فضا نامیده می‌شود.

از آنجا كه تاكنون هیچ انسانی چنین برنامه محیرالعقولی را تجربه نكرده بود، باومگاتنر تنها از یكسری اطلاعات محدود برای انجام هرچه بهتر این عملیات بهره برد كه از آن جمله می‌توان به آزمایش‌های مربوط به اتاق فشار، مدلسازی‌های رایانه‌ای و البته اظهارات خلبانی اشاره كرد كه در جریان یك حادثه واقعی، از هواپیمایی كه با سرعت مافوق‌صوت حركت می‌كرد و دچار نقص فنی شده بود به بیرون پریده بود. اینها همه مواردی بودند كه در كنار یك متخصص حرفه‌ای سقوط آزاد و تیمی از افراد متخصص در انجام برنامه‌های سقوط آزاد به كمك باومگاتنر آمده بودند.

این ماجراجوی اتریشی درحالی كه یكی از پیشرفته ترین پوشش‌های فضانوردی جهان را بر تن داشت تنها چند ثانیه پس از پرش از بالن به سریع‌ترین انسان زنده جهان تبدیل شد. 30 ثانیه پس از آغاز پرواز، باومگاتنر توانست دیوار صوتی را بشكند. در حالی كه در لایه نازك فوقانی جو زمین سقوط می‌كرد به سرعت 1137 كیلومتر بر ساعت رسید تا به‌این‌ترتیب یكی از بی‌سابقه‌ترین برنامه‌های هوا فضای تاریخ بشر رقم بخورد. باومگاتنر 5 دقیقه پس از آغاز پرش، چتر نجات خود را باز كرد.

برنامه پرش سقوط آزاد باومگاتنر در حالی با موفقیت به پایان رسید كه حین انجام آن چهار ركورد دیگر نیز به ثبت رسید. ماجراجوی اتریشی نه‌تنها مرتفع‌ترین و طولانی‌ترین پرش جهان را به نام خود ثبت كرد، بلكه لقب نخستین انسانی را گرفته كه در قالب سقوط آزاد به سرعت صوت رسیده است. گذشته از همه این ركوردشكنی‌ها، وی ركورد سفر با بالن به بالاترین ارتفاع را نیز به نام خود ثبت كرده است.

یكی از شركت‌های شناخته شده در زمینه تولید نوشابه‌های انرژی‌‌زا به‌عنوان حامی این برنامه ویژه ازمدت‌ها پیش در كنار تیم باومگاتنر حضور داشته و گرچه رقم مشخص قرارداد آنها منتشر نشده است اما گفته می‌شود این قرارداد حداقل ده‌ها میلیون دلار ارزش دارد. با توجه به این موضوع و این‌كه در هفته‌های اخیر صحبت‌های زیادی در رسانه‌های مختلف درخصوص هدف اصلی از انجام این پرش مطرح شده بود، اعضای تیم باومگاتنر اعلام كرده‌اند این رویداد مهم نه به‌عنوان یك برنامه تجاری یا حتی ركوردشكنی، بلكه با اهداف علمی صورت گرفته است. ژوزف كیتینگر كه یكی از همین افراد است ساعاتی پس از انجام این پرش موفقیت‌آمیز با هیجان خاصی گفت: هدف ما علمی بوده است. ما برای این‌كه صرفا یك ركوردشكنی انجام داده باشیم، چنین برنامه مهمی را تدارك ندیده‌ایم. بدون شك فلیكس با پرش از لبه فضا عملا به لبه‌های دانش بشری حمله كرده است.

كیتینگر كه فرمانده بازنشسته نیروی هوایی است، سال 1960 ركورد سقوط آزاد جهان را به نام خود ثبت كرد. او در پنج سال گذشته نه تنها به‌عنوان مربی در كنار باومگاتنر بوده، بلكه نقش اساسی در طراحی و ساخت كپسول هوای تنفسی ماجراجوی اتریشی و سایر تجهیزات مورد نیاز وی برای انجام این پرش ویژه را نیز به عهده داشته است. كیتینگر درخصوص برنامه موفقیت‌آمیز باومگاتنر گفت: من فكر می‌كنم همه ما نسبت به توسعه علوم و فناوری‌های نوین متعهد هستیم و اگر قرار باشد چنین برنامه‌هایی تنها در حد یك ركوردشكنی باشد نباید در آنها حضور پیدا كرد.

در پی سقوط آزاد موفقیت‌آمیز باومگاتنر ، اعضای تیم وی از همكاری آینده با شركت‌های تجاری متخصص در زمینه پرتاب‌های فضایی و البته ناسا خبر داده‌اند. این خبر اهمیت دارد چون این مراكز و سازمان‌ها طرح‌های گسترده‌ای درخصوص اعزام افراد عادی و گردشگران به فضای اطراف زمین و مدارات پایین آن دارند، به همین دلیل اطلاعاتی كه در جریان این برنامه هیجان‌انگیز به دست آمده است می‌تواند به تكمیل مطالعات دانشمندان ناسا و شركت‌های خصوصی متخصص در حوزه فضا كمك زیادی كند.

چندی پیش اعلام شد كه علی نصیریان، بازیگر دوست‌داشتنی سینما و تلویزیون قرار است با نمایش «هفت‌شب با مهمانی ناخوانده در نیویورك» به نویسندگی و كارگردانی فرهاد آئیش به صحنه تئاتر بازگردد. بسیاری منتظر شروع این نمایش بودند تا بار دیگر به تماشای بازی او بنشینند.

این هنرمند 23 مهر نخستین اجرای این نمایش را با همكاری بقیه اعضای گروه روی صحنه برد، اما هنگام خروج از تئاترشهر، دچار آسیب‌دیدگی شد.

نصیریان درباره این اتفاق گفت: بعد از اجرای نمایش كه از تئاترشهر بیرون می‌آمدم، در تاریكی هوا پایم به زنجیرهای اطراف تئاترشهر خورد و زمین خوردم. دستم شكست و دندانم آسیب دید و حالا باید استراحت كنم.

البته این هنرمند فقط دو روز، یعنی دیروز و امروز را استراحت می‌كند و دوباره با دست گچ گرفته به سالن چهارسو بازمی‌گردد تا به كارش ادامه دهد. احترامی كه استاد برای مخاطبان تئاتر قائل است، بسیار ارزشمند می‌نماید و موجب علاقه بیشتر مردم به ایشان خواهد شد.

اما در این میان جا دارد مسوولان محترم و نهادهای مربوط محوطه محیطی تئاترشهر را دوباره بررسی كرده و شرایطی را به گونه‌ای مهیا كنند كه كمتر شاهد چنین اتفاقاتی باشیم. بالاخره سنگفرش این محیط، میزان نور و... از جمله عواملی است كه اگر استاندارد باشد كمتر شاهد چنین اتفاقاتی خواهیم بود.

امیدواریم استاد علی نصیریان بزودی بهبود پیدا كنند و همچنین الگویی باشند برای جوان‌ترهای این هنر در كشورمان تا از ایشان تعهد به حرفه و احترام به مخاطب را بیاموزند.

زینب مرتضایی‌فرد - جام جم