تبیان، دستیار زندگی

 پکتین و ویتامین«ث» موجود در سیب علاوه بر این که اثر ضد سم دارند، از تشکیل سلول های سرطانی نیز پیشگیری می نمایند.

سیب حاوی کافئیک شیمیایی یا اسید کلوروژیک می باشد. مطالعات انجام شده بر روی حیوانات آزمایشگاهی نشان می دهد که این ترکیب می تواند به عنوان یک ضد سرطان عمل کند.

• سرشار از مواد معدنی طبیعی است

 تقریبا هر صد گرم سیب دارای 100 تا 180 میلی گرم پتاسیم است. پتاسیم بیشترین ماده ی معدنی موجود در سیب است. عناصر پتاسیم و سدیم در بدن نقش تنظیم کننده ی تعادل آب و هدایت کننده ی پیام های عصبی را به عهده دارند.

سیب حاوی 1 تا 2میلی گرم سلنیوم است. انواع سیب به طور میانگین سر شار از8 تا 14 میلی گرم فسفر و 6 تا 8 میلی گرم کلسیم می باشد.

کلسیم و فسفر مهم ترین بخش ماده ی سخت استخوان ها و دندان ها را تشکیل می دهند و برای انتقال پیام های عصبی ضروری هستند. سیب دارای 3/0 تا 6/0 میلی گرم آهن است ویتامین c باعث جذب آهن در بدن می شود. آهن در تشکیل گویچه های خون نقش مهمی دارد.

سیب حاوی 3 تا 6 میلی گرم منیزیم است. در درمان بیماری های قلبی و سکته قلبی از منیزیم استفاده می شود. منیزیم ماده ی مغذی اصلی تمام بافت های بدن است.

سیب دارای 20 تا 70 میکرو گرم روی است. عنصر روی در سلامت دستگاه ایمنی و قدرت حافظه نقش دارد.

100 گرم سیب حاوب 20تا 40 میکرو گرم مس می باشد. کمبود مس باعث افزایش خطر ابتلا به عفونت می گردد. مس در بهره برداری از ویتامینc موثر است. سیب دارای 1 تا 2 میکرو گرم ید است که بخش عمده ی آن مربوط به قسمت مرکزی و هسته های میوه است.

• برای بیماران دستگاه ادراری مفید است

 بیمارانی که دچار ناراحتی های ادراری هستند چنان چه جوشانده ی پوست سیب را مصرف کنند ترشح ادرار آن ها زیاد شده و رنگ آن روشن می گردد و در عین حال عمل دستگاه گوارش منظم و مرتب می شود.

• در رفع خستگی جسمی موثر است

 سیب اثر تصفیه کننده ی خون و حیات بخش در بافت های بدن دارد به همین علت در رفع خستگی های جسمانی و فکری به ویژه برای ورزشکاران و نیز در دوران بارداری اثرات مفیدی ظاهر می کند. خوردن سیب در هنگام خستگی جسمی و روحی بسیار مفید است؛ زیرا قند میوه(فروکتوز) موجود در سیب سریعاً جذب خون شده و به بدن انرژی می دهد. آب موجود در سیب که حدود 75 تا 90 درصد آن را شامل می شود به تمام اندام های بدن نیروی تازه ای می بخشد.

• خواب خوشی را به ارمغان می آورد

 خوردن یک عدد سیب قبل از خواب سودمند است. در برخی مواقع علت بی خوابی یا بیدار شدن در میانه ی شب یا پیش از سپیده دم کاهش قند خون می باشد.

فروکتوز موجود در سیب باعث تبادل طولانی تر مقدار قند خون می گردد. ویتامین های گروه B، منیزیم و عناصر متعدد موجود در سیب تأثیر آرام بخشی بر اعصاب داشته و به خواب رفتن فرد کمک می نماید. چای سیب و آب سیب نیز داروهای خانگی قدیمی و آرام بخشی هستند که می توان قبل از خواب آن ها را نوشید.

• خاصیت پاک کنندگی سموم از بدن را دارد

 سیب خاصیت پاک کردن سموم از بدن را دارد و سموم معده و روده ها را از بین می برد. هم چنین این میوه به علت داشتن مواد قلیایی، اسید اوریک بدن را حل می کند. سیب خام یا پخته مانع تشکیل اسید اوریک در بدن شده و دفع اسید فرمیک را افزایش می دهد.

• در بهبود ناراحتی های روده اثر مفیدی دارد

 سیب دارای خاصیت ضد عفونی کننده ی روده ها بوده و در درمان ناراحتی های روده مفید است. برای درمان بیماری های حصبه، اسهال و اسهال خونی بسیار سودمند می باشد و اسهال را به خوبی درمان می کند. بررسی های دقیق نشان داده است که مصرف سیب در بهبود ورم شدید و مزمن روده ها اثر مفیدی دارد. به طوری که با مصرف آن می توان به ویژه در کودکان خردسال کمک مؤثری نمود. برای کاهش و درمان اسهال، سیب را رنده می کنند و هسته و قسمت های وسط آن را جدا نموده و به مدت 2 روز رژیم سیب را ادامه می دهند. تقریباً پس از دو روز مدفوع به حال عادی بر می گردد.

•  چند توصیه مهم

 از آن جایی که تقریباً 70 درصد از ویتامین های موجود در سیب در پوست و زیر پوست آن قرار دارد تقریباً 5 برابرخود سیب دارای ویتامین و دیاستاز و منگنز است. بنابر این بهتر است تا حد امکان میوه را با پوست خورد و در آشپزخانه نیز بدون گرفتن پوست آن را مصرف کرد. علاوه بر این پوست آن را مصرف کرد. علاوه بر این پوست سیب دارای آهن، منیزیم و مواد معدنی دیگر است. مصرف قسمت مرکزی و هسته های سیب مقدار زیادی ید به بدن ما می رساند. پوست سیب سرشار از کاروتن است.

چنان چه بعد از غذا سیب را بجوید و یا رنده کرده، به صورت پالوده و با مخلوط با عسل میل کنید به هضم غذا کمکم می کند.

از پختن سیب خودداری کنید زیرا بیشتر ویتامین ها و مواد با ارزش آن بر اثر حرارت از بین می رود.

دمای طبیعی بدن انسان 37 درجه ی سانتی گراد است، اما وقتی گرمای هوا به 37 درجه می رسد، کلافه می شویم. چرا؟

همه می دانیم که دمای بدن انسان سالمی که تب ندارد، حدود 37 درجه ی سانتی گراد است. با این همه، اگر چله تابستان گرمای هوا به 37 درجه برسد، احساس می کنیم که هوا به طور طاقت فرسایی گرم شده است. واقعاً هم تحمل دمای 37 درجه بدون وسایل خنک کننده خیلی دشوار است. و حال آنکه ظاهراً نباید چنین باشد، چون 37 درجه دمای طبیعی بدن انسان است و می باید به آن عادت کرده باشد. این تناقص از کجا ناشی می شود؟

در واقع، دمای سطح بیرونی بدن کمتر از حرارت مناطق مرکزی و درونی آن است، یعنی حدود 33 درجه است. بدن انسان نوعی "ترموستات" درونی دارد که حرارت بدن را کنترل می کند.]ترموستات یا "دماپای" اسباب خودکاری است برای ثابت نگه داشتن دما در یک فضا یا دستگاه. این کار از طریق به کار انداختن اسباب گرم یا سرد کننده، بر اساس درجه ی از پیش تنظیم شده، انجام می گیرد.[

بدن انسان، برای این که احساس راحتی کند، باید همواره بتواند حرارت درونی خود را دفع کند، تا آن ترموستات طبیعی بتواند وظیفه ی کنترل حرارت را انجام دهد. اما وقتی دمای هوا به 37 درجه سانتی گراد می رسد، برای بدن دفع حرارت درونی دشوار می شود.

می گویند که انسان از جانداران "خونگرم" است، یعنی می تواند حرارت مرکزی بدن خود را همواره ثابت نگه دراد. این کار از طریق ایجاد تعادل میان گرمای دریافتی و گرمای از دست رفته انجام می گیرد. معمولاً  کارهای عضلانی است که باعث ایجاد حرارت زیاد می شود، اما هر گونه فعالیت فیزیولوژیکی یا سلولی هم بر دمای بدن می افزاید. بنابر این، برای اینکه دمای درونی بدن در حد 37 درجه ی سانتی گراد ثابت بتواند، بدن باید با محیط اطراف خود به تبادل گرمایی بپردازد.

واکنش های بدن در برابر گرمای زیاد

 بدن انسان، برای اینکه خنک تر بشود، از راه های مختلف حرارت درونی اضافی خود را از دست می دهد، مثلاً از طریق تشعشع تابش های گرمایی فرو سرخ. حرکت و جابه جایی هوا در مجاورت سطح خارجی بدن نیز (از طریق جریان همرفت) بخشی از گرمای بدن را دفع می کند، زیرا هوایی که در مجاورت بدن قرار دارد گرم می شود، انبساط می یابد، سبک تر می شود و بالا می رود، و جای آن را هوای سردتر می گیرد. یک راه دیگر برای خنک شدن بدن و کاهش گرمای آن، تبخیر آبی است که در هوای بازدم وجود دارد، یا به صورت عرق کردن و به طور طبیعی از طریق پوست خارج می شود. اما انتقال گرما توسط هوا ضعیف است، زیرا هوا عایق خوبی است.

مؤثر بودن راه هایی که بدن برای دفع گرما بر می گزینند، به شرایط محیط و فضای پیرامونی وابسته است. وقتی دمای هوای محیط 25 درجه ی سانتی گراد است، پوست انسان و هوای محیط در حالت تعادل گرمایی قرار دارند. اما وقتی هوا گرم تر می شود، مرکز فرمانی که وظیفه ی تنظیم حرارت بدن را دارد، واکنش نشان می دهد. این مرکز فرمان در "هیپوتالاموس" قرار دارد، و خود هیپوتالاموس هم در بخش زیرین مغز قرار گرفته و شامل مراکز حیاتی تنظیم کننده ی فعالیت های غیر ارادی انسان است. واکنش مرکز فرمان بدین ترتیب است که به رگ ها دستور می دهد منبسط شوند تا انتقال گرمای درونی بدن به بیرون، از طریق جریان گردش خون، افزایش یابد. در نتیجه، سطح پوستی و بخش های  انتهایی اعضای خارجی بدن(دست و پاها) داغ می شوند و در مجاورت هوا گرمای بیشتری را از دست می دهند. اما هنگامی که دمای محیط خارجی بیشتر از دمای پوست است تنها راه دفع گرمای زیادی ترشح عرق است. مرکز فرمان عرق کردن نیز هیپوتالاموس قرار دارد.

از چه هنگامی تحمل گرما براستی تحمل ناپدذیر است؟ پاسخگویی بدین پرسش دشوار است، زیرا احساس ناراحتی در برابر افزایش گرما تا حدی امری فردی و شخصی است. وانگهی در درجه ی حرارت واحد و معینی، وزش باد جریان انتقال حرارت و تبخیر را تسهیل می کند و از ناراحتی می کاهد، و حال آنکه اگر رطوبت هوا زیاد باشد، تحمل گرما باز هم دشوارتر می شود، زیرا رطوبت هوا از تعریق جلوگیری می کند. برای همین است که در هوای شرجی تحمل گرما دشوار است. در مناطق معتدله زمین کمتر کسی می تواند دمای 37 درجه ی هوا را به راحتی تحمل کند، و حال آنکه مردمان کشورهایی که در مناطق گرم و استوایی قرار دارند، بدن شان از نظر فیزیولوژیکی خود را با گرما مطابقت داده است.

این نکته را هم یاد آوری کنیم که تنها راه جلوگیری از "گرمازدگی" این است که میزان مصرف مواد غذایی را کاهش دهیم، کمتر به فعالیت های جسمی و عضلانی شدید بپردازیم، و آب بسیار بنوشیم تا جای خالی آبی را که به صورت عرق دفع می شود، پر کند.

بر خلاف سال پیش و سال آینده، امسال سال خوبی برای ماه گرفتگی نیست و علاقه مندان به خسوف های کلی باید تا سال آینده صبر کنند. سال 1384، با ماه گرفتگی نیم سایه ای چهارم اردیبهشت آغاز شد که از ایران نیز قابل مشاهده نبود. اما رد پای ماه در سایه ی زمین بار دیگر در 25 مهر امسال خود را نشان خواهد داد. در غروب آن شب ساکنان مناطق شرقی کشور شاهد طلوع ماه گرفته از افق شرقی در حوت خواهند بود، البته اگر با دوربین یا تلسکوپ ماه را نشانه روند. این خسوف به صورت جزئی رخ می دهد که در نیمه شرقی ایران فقط مراحل پایانی خسوف نیم سایه ای با ابزار رصدی بی درنگ پس از طلوع ما دیده می شود. در شرقی ترین نقاط حداکثر 50% خسوف نیم سایه ای دیده می شود. ماه حدود ساعت 17:40 در این مناطق طلوع می کند و هنگامی که فقط چند درجه ای از افق ارتفاع گرفته، خسوف نیم سایه ای نیز پایان رسیده است.

در بامداد 24 اسفند امسال نیز بار دیگر ماه به ملاقات مخروط سایه زیمن می رود و خسوف نیم سایه ای را در آسمان سراسر ایران نمایش خواهد گذاشت. این خسوف حدود ساعت  04:15(به وقت مرکز ایران) به اوج خود می رسد. اما در سال 1385، جزئی شهریور 1385و ماه گرفتگی کلی و بسیار زیبای اسفند ماه انتظارتان را می کشد.