تبیان، دستیار زندگی

كاروان حسینى از مكه به سوى كوفه رهسپار بودند، منزل به منزل از مسافران و... از وضع كوفه كسب اطلاع مى نمودند، وقتى كه امام (در منزلگاه زباله ) از بى وفائى مردم كوفه و شهادت حضرت مسلم (ع ) آگاه شد، دوازده پرچم درست كرد و برافراشت ، و به جمعى از یاران خود فرمان داد، تا هر كدام یك پرچم را بدست گیرند، یازده نفر هر كدام یك پرچم را برداشت و به دوش گرفت ، و تنها یك پرچم باقى ماند، بعضى از یاران گفتند: ((افتخار حمل این پرچم را به ما بده )).
امام حسین (ع ) فرمود: ((صاحب این پرچم هم (كه حبیب بن مظاهر باشد) خواهد آمد)).
آنگاه امام ، این نامه را براى حبیب بن مظاهر نوشت :
((از حسین بن على به حبیب بن مظاهر، مرد فقیه و دانشمند، اى حبیب ! تو خویشاوندى ما را با رسول خدا (ص ) مى دانى و بهتر از دیگران ما را مى شناسى ، تو شخص آزاده و غیرتمند هستى ، جانت را از ما دریغ مدار، كه در روز قیامت ، رسول خدا (ص ) پاداش به تو خواهد داد)).

شخصى به حضور على (ع ) آمد و پرسید ((ناس )) و ((اشباه ناس )) (امثال ناس ) و ((نسناس )) كیانند؟
امام حسین (ع ) حضور داشت ، حضرت على (ع ) به او فرمود جواب این مرد را بده .
امام حسین (ع ) فرمود: ((ناس )) ما هستیم ، از این رو قرآن مى فرماید: ثم افیضوا من حیث افاض الناس : ((سپس از همانجا كه مردم (بسوى سرزمینى منى ) كوچ مى كنند كوچ كنید)) (بقره - 198) منظور رسول خدا (ص ) است كه : مردم را به سوى ((منى )) كوچ داد.
اما ((اشباه ناس ))، شیعیان و پیروان ما هستند و از ما مى باشند چنانكه در قرآن (سوره ابراهیم آیه 36) آمده ابراهیم گفت : ((هر كس مرا پیروى كند از من است )) و اما ((نسناس )) سایر مردمند كه از اهل بیت پیامبر (ص ) كناره گرفته اند.

شخصى از انصار (مسلمین مدینه ) به حضور امام حسین (ع ) براى درخواست كمك مالى آمد و تقاضاى كمك كرد.
امام حسین (ع ) فرمود: اى برادر انصارى آبرو و شخصیت خود را از سؤ ال رودررو، حفظ كن ، درخواست خود را در نامه اى بنویس ، كه من به خواست خدا آنچه را كه موجب شادى تو است انجام خواهم داد.
مرد انصارى در نامه اى نوشت : ((اى حسین (ع ) پانصد دینار به فلانى بدهكارم ، و اصرار مى كند كه طلبش را بپردازم ، با او صحبت كن تا وقتى كه پولدار شدم ، صبر كند)).
وقتى امام حسین (ع ) نامه او را خواند، به منزل تشریف برد و كیسه اى حاوى هزار دینار آورد و به آن مرد انصارى داد و فرمود: ((با پانصد دینار، بدهى خود را بپرداز و با پانصد دینار دیگر، زندگى خود را سروسامان بده ، و حاجت خود را جز نزد سه نفر نگو 1- دیندار 2- جوانمرد 3- صاحب اصالت خانوادگى چرا كه در مورد آدم دیندار، دین ، نگهدار او است (و مانع آنست كه آبروى تو را ببرد) و در مورد جوانمرد، او بخاطر جوانمردى ، حیا و شرم مى كند، و در مورد كسى كه اصالت خانوادگى دارد، او بخاطر نیازت ، آبروى تو را نمى ریزد، بلكه شخصیت تو را حفظ مى كند و بدون برآوردن حاجتت ، رد نمى شود)).

سال 1363 هجرى قمرى بود، همان سالى كه در جنگ جهانى دوم ، نیروهاى متفقین (انگلیس و فرانسه و آمریكا و شوروى ) كشور ایران را محل تاخت و تاز خود قرار داده بودند، بر اثر نیامدن باران ، قحطى و خوشكسالى ، قم و اطراف را فرا گرفته بود، مردم سخت در فشار اقتصادى بودند، از مرحوم حضرت آیت الله العظمى سید محمدتقى خوانسارى (طالب ثراه ) (متوفى 1371 قمرى ، مدفون در مسجد بالاسر حرم حضرت معصومه علیهاالسلام ) تقاضا كردند نماز استسقاء (طلب باران ) بخواند، آن مرحوم قبول كرده دو روز پشت سر هم با جمعیت به صحرا رفته و نماز استسقاء خواند، روز دوم آنچنان باران زیاد آمد كه نهرها پر شد و سیلها به جریان افتاد و همه جا را سیراب نمود، این ماجراى عجیب را جرائد و مجلات آن روز نوشتند و حتى (از ناحیه متفقین ) به كشورهاى خارج مخابره شد.

حدود چهل و اندى سال قبل پس از بروز جنگ جهانى دوم و سرانجام شكست آلمان (كه جزء متحدین بود) و پیروزى انگلستان (كه جزء متفقین بود) جمعى از معتمدین نقل كردند: مرحوم حاج مهدى بهبهانى كه از تجار و محترمین عراق و سوریه بود و آثار خیرى در حرم مقدس نجف اشرف و زینبیه دمشق داشت ، و مورد احترام علما و مراجع بود، از طرف ((نورى السعید)) نخست وزیر آن روز عراق به محضر مبارك آیت الله العظمى سید ابوالحسن اصفهانى (كه در داستان قبل سخنى از او به میان آمد) شرفیاب گردید، و گفت : سفیر كبیر انگلستان قصد شرفیابى به خدمت شما دارد.
آیت الله اصفهانى فرمودند: مرا به سفیر كبیر انگلستان چه كار؟
مرحوم حاج مهدى بهبهانى عرض كرد: آقا، نمى شود، عداقب وخیم دارد، لطفا اجازه بفرمائید به محضر شما بیایند.
آیت الله اصفهانى (براى حفظ صلاح مسلمین ) اجازه داد، ساعت معینى بنا شد نورالسعید (نخست وزیر عراق ) همراه سفیر كبیر انگلستان به خدمت آیت الله اصفهانى ، خصوصى مشرف شوند.
آقاى اصفهانى فرمود: اجازه مى دهم در صورتى كه مانند سایر مردم ، عمومى و علنى به اینجا بیایند، آنها قبول كردند.
مرحوم آیت الله اصفهانى ، علما و بزرگان را به منزل دعوت كرد، و در آن ساعت معین ، نخست وزیر عراق و سفیر انگلستان به خدمت آیت الله اصفهانى در یك مجلس علنى و عمومى شرفیاب شدند.
سفیر انگلستان در كنار آقا نشست و پس از تعارفات معمولى و احوالپرسى ، عرض كرد: ((دولت انگلستان نذر كرده كه اگر در این جنگ (جهانى دوم ) به متحدین و آلمانى ها پیروز گردد، یكصد هزار دینار (معادل دو میلیون تومان آن روز) به خدمت شما تقدیم كنند تا در هر راهى كه صلاح بدانید مصرف نمائید)).
آیت الله اصفهانى فكرى كرد و سپس فرمود: مانعى ندارد (علماء و بزرگان مجلس همه خیره شده بودند و سخت متحیر كه ببینند آقا، در این نیرنگ و دام بزرگ چگونه روسفید بیرون مى آید).
سفیر كبیر انگلستان ، چكى معادل صد هزار دینار از كیف خود بیرون آورد و به آیت الله اصفهانى داد، آقا آن را گرفت و زیر تشك گذارد.
(روشن بود كه از این عمل آقا همه حاضران و علماء ناراحت شدند و قیافه ها درهم فرو رفت ).
ولى ناگهان لحظه اى بعد دیدند، آقا به سفیر فرمودند: ((در این جنگ ، بسیارى از افراد (و مسلمین هند و...) آواره شدند و خسارات زیاد به آنها وارد شده ، یك چك صد هزار دینارى از جیب بغل خود درآورد و ضمیمه چك سفیر كرد و به او داد، و فرمود: این وجه ناقابل است از طرف من به نمایندگى از مسلمین به دولت مطبوع خود بگوئید این وجه را بین خسارت دیدگان تقسیم كنند و از كمى وجه معذرت مى خواهم )).
سفیر كبیر انگلستان وجه را گرفت و با كمال شرمندگى از جا برخاست و دست آقا را بوسید و بیرون رفت و به نورى السعید (نخست وزیر عراق ) گفت : ((ما خواستیم با این كار قلب رئیس شیعیان را به خود متوجه كنیم و شیعیان را استعمار كرده و بخریم ، ولى پیشواى شما ما را خرید و پرچم اسلام را بر بالاى كاخ بریتانیا به اهتزاز درآورد آرى این است یك نمونه از كیاست و تدبیر ضد استعمارى یك مرجع تقلید عظیم شیعه در مقابل نیرنگ مرموز نماینده استعمار پیر انگلیس ، كه با كمال متانت انجام شد.

زعیم عالیقدر مرحوم آیت الله العظمى سید ابوالحسن اصفهانى (طاب ثراه ) از مراجع تقلید بزرگ عصر خود بود، و تقریبا مرجعیت عامه تشیع را داشت و در روز عرفه ماه ذیحجه سال 1365 هجرى قمرى از دنیا رفت . و مرقد شریفش در صحن مطهر نجف اشرف در اطاق معروف زیر ساعت قرار دارد.
درباره این بزرگوار نقل مى كنند:
در زمان مرجعیت خود، روزى براى زیارت مرقد شریف دو امام بزرگوار (امام هفتم حضرت موسى بن جعفر، و امام نهم حضرت جواد (علیهماالسلام ) از نجف اشرف رهسپار كاظمین شد.
در كاظمین ، پس از زیارت ، به همراهان فرمود: ((من حدود سى سال قبل كه در كاظمین مشغول درس و بحث بودم ، رفقائى داشتم جویا بشوید ببیند آنها زنده اند تا از آنها احوالى بپرسم . از جمله یك نفر ((كاسب جزء))، در كنار حرم بود و من با او ماءنوس بودم و از او نیازهاى زندگى خانه را خریدارى مى كردم )).
چند نفر از همراهان رفتند و آن كاسب را پیدا نكردند و به او گفتند، حضرت آیت الله العظمى اصفهانى شما را طلبیده است ، او بسیار خوشحال شد و با شتاب به حضور مرحوم اصفهانى رسید.
مرحوم سید ابوالحسن اصفهانى وقتى او را دید كه پیر و شكسته شده ، از او پرسید: آیا مرا مى شناسى ؟
كاسب - نه بجا نمى آورم .
اصفهانى - درست فكر كن من سى سال قبل مى آمدم از مغازه تو لوازم زندگى مى خریدم ، آیا بیاد ندارى ؟
كاسب - هر چه فكر مى كنم یادم نمى آید.
اصفهانى - آیا بیاد دارى كه به من مى گفتى چرا خانه براى خود تهیه نمى كنى ، مستاءجرى كار سختى است ، و من هم عیالوار مى باشم هم مستاءجرم و میدانم كه خیلى سخت است ؟! آیا اكنون هم عیالوار و مستاءجر هستى ؟
كاسب - دخترهایم را شوهر دادم و فعلا از نظر عیالوارى ، سبكتر هستم ، اما هنوز خانه ندارم و مستاءجر مى باشم .
مرحوم آیت الله العظمى اصفهانى با محبت خاصى به او نگریست و فرمود: ((برو خانه اى پیدا كن در خریدن آن ، من ترا كمك مى كنم )). او فورا رفت و دنبال خانه گشت ، تا خانه اى را پیدا كرد و خرید، و مرحوم آیت الله العظمى اصفهانى در خرید آن خانه كمك مالى شایانى از بیت المال به او نمود، و به این ترتیب آن مستضعف بینوا، صاحب خانه شد این است وفاى به عهد.