تبیان، دستیار زندگی

افسوس كه آن گلرخ رعنا زبرم رفت 
وان پیكر سروین قدو زیبا زبرم رفت 
مانند ستاره اى كه در سما كرد طلوع 
غائب زنظر بگذشت و تنها زبرم رفت  

دورى دوستان كبابم كرد 
رنج غربت بسى عذابم كرد 
غصه هجر یار و درد دیار 
همدم یاءس و اضطرابم كرد 
با جفائى چرخ شعبده باز 
متنفر زخورد و خوابم كرد 
همدم غم شدم به ناله و آه 
غم و اندوه هم خرابم كرد 
دل من در هواى ایران است 
چشم دل باز سوى ایران است 
اى عراق نظیف و پاك و تمیز 
باش با دوستان بسى تو عزیز 
كه روم من زتو همى بیرون 
دل ازت مى كنم مى روم ایرون 
تو كه اینقدر بمن جفا كردى 
واقعا حق خود ادا كردى 
برو اى كشور عراق خراب 
كه نباشى دمى تو به زسراب 
آن هوایت كه بود همیشه خراب 
وین زمینت كه بود همیشه پرآب 
احمدى گله ها ز تو دارد 
روز شب بهر تو همى ناله 
گه كند دل زتو رود ایران 
گه بود مثل شب پره حیران 

بهاریه نام اشعار ذیل است كه به مناسبت میلاد حضرت سید الشهداء حسین بن على علیهماالسلام در نجف اشرف در سال 1347 شمسى مطابق 1388 در سوم شعبان روز تولد آن حضرت سروده شد كه وزن و قافیه اش بر وزن اشعار سعدى ((اول دفتر بنام ایزدا دانا صانع و پروردگار حى توانا)) مى باشد.
بهاریه
سوم شعبان رسید مولد حضرت 
قرص قمر شد برون و گشت هویدا 
شهر مدینه گرفت زیب جمالش 
فخر رسولان بود و آدم و حوا 
ز عرصه گیتى برفت ظلم و جهالت 
علم طلوع كرد در سراسر دنیا 
گشته همه جن و انس و جمله ملائك 
پر فرح ون پرسرور زان مه زیبا 
عرش خدائى بنغمه هاى دل افزا 
روى زمین نغمه هاى بلبل شیدا 
شبه حسین على مجوى به گیتى 
هم بود افضل زخلق و جمله نبى ها 
سید و سبط و زكى و طیب و با حلم 
نجل و وصى علیست كان بود اعلا 
مادر او بهترین زنان جهان است 
بانوى با عز و جاه صفحه غبرا(162)  
جدا ابیشان كزوست نسل مطهر 
حضرت بوطلب است آن شه والا 
جده ابش كه هست نادره دهر 
بنت اسد فاطمه است نور معلا 
فخر و مقام و شرف بس بود او را 
گشته همى جده اش خدیجه كبرى 
جد امیشان بود رسول گرامى 
كوبود اعظم زخلق و جمله اشیا 
ثانى امام است بهر او چو برادر 
خلق نكو دارد و هم اشراف واتقى 
فضل و شرافت تو دارى از همه اكثر 
خود تو امامى و هم كشنده اعدا 
جمله ناس و فرشتگان الهى 
كرده زبان را به مدح و شاءن تو گویا 
از رخ پرنور تو اى مظهر انوار 
روشنى شمس گشته چون شب ظلما 
نسل ائمه ز جسم پاك شریفت 
گشته تولد همى به عرصه دنیا 
فطرس بى بال آن فرشته غمناك 
چون كه نظر كرد بر ملائك علیا 
دیده گشود و بدید جمله ملائك 
گشته روان از سما به عرصه سفلى 
با غم و اندوه سر به سوى سما كرد 
گفت كه با خود برید این تن مرضى 
گر چه شدم من بسى رانده درگاه 
لیك امیدم به توست بار الها 
جمله زبهر قدوم شاه شهیدان 
سوى زمین آمدند به دار شفایا 
فطرس غمگین چو كرد دیده به مولود 
بال و پر خود بسود بر شه والا 
از غم و اندوه و درد گشت وى آزاد 
اخذ شفا كرد و شد رها ز بلایا 
بار خدایا در این سوم شعبان 
جمله ما را قرین عفو بفرما 
گر چه بود روز جشن و شادى مردم 
لیك بفكرم فتاد و قعه عشرا 
واقعه جانگداز طف نرود یاد 
ویژه كه طفل صغیر آن یتلظى 
من بشگفتم زبى حیاتى اعداء 
وزستم و ظلمشان به ارض معلى 
بار الها قسم بعزت و جاهش 
احمدیان را گناه و ذنب ببخشا 

از غم و اندوه سر اندر گریبان كرده ام 
روزگارم را به فكر و غم پریشان كرده ام 
هر دم از فلبم بسى آه و فغان آید برون 
بهر آن جور و جفاهاى فكار چرخ دون 
از جفاهاى فلك روز و شبان در محنتم 
بسكه تیر غم خورد بر اندرون این تنم 
من ندانم زهر كین با آن امام ما چه كرد 
در نهاد او همى این اخگر سوزان چه كرد 

من در این بارگه شه برجا آمده ام 
از وطن با گنه و نامه سیاه آمده ام 
بهر دیدار تو اى مظهر امید و وصال 
با دو صد شوق و شعف این همه راه آمده ام 
ساقیا از كرم و لطف بر این بنده 
جرعه عفو كه با بار گناه آمده ام 
كن نظر بر من مسكین سراپا تقصیر 
كه به در گاه تو با حال تباه آمده ام 

البته چون این اشعار اولین اشعار من بود و در سن 21 یا22 سالگى در سال 1346 یا 1347 سروده شده است لذا وزن و قافیه خوبى ندارد از اهل ادب و هنر معذرت مى خواهم .

غزل
سرو چمن اى ماه من در محفلم شو 
محزون دل دیوانه ام در محفلم شو 
آخر تو رحمى بر من بیچاره بنما 
اى مونس دیراینه ام در محفلم شو 
شب تا سحر چشمم بود در انتظارت 
اى همدم تنهائیم در محفلم شو 
بس بى وفائى كرده اى جانم ربودى 
بهر خدا كن تو وفا در محفلم شو 
شب همچو بومى در غمم در لانه خود 
روزم چو بلبل در قفس در محفلم شو 
كى از من عاشق جفائى تو بدیدى 
اى شمع روشنزاى من در محفلم شو 
گفتم دگر با لبرى عهدى نبندم 
اما توئى مه پیكرم در محفلم شو 
اى احمدى بگذر زیاد گلرخان تو 
تاكى بگوئى دلبرم در محفلم شو 
غزلى دیگر
الا اى خسرو خوبان بیا بنشین كنار من 
كه از هجر گرید دو چشم اشكبار من 
مرا تنهائى و درد غم و اندوه و فریاد است 
بیا اى مونس تنهائى شبهاى تارمن 
تو از احمد جدا گشتى و كردى زار و نالانش 
دمى در كلبه ام بنگر ببین احوال زار من 
چه زیبائى كه دارى تو وفا دارى كه دارى تو 
ندیده گلرخى هرگز كسى را چون تو یار من 

روح خود را كن قوى از انقلاب 
جو همى آزادگى از انقلاب 
آنكه شاهان را كند زنجیر و بند 
انقلابست انقلابست انقلاب 
این وطن آید برون از زیر ظلم 
از قواى آهنین انقلاب 
مرحبا بر ثائر جانباز حق 
آفرین بر قهرمان انقلاب 
الجزائر اخذ استقلال كرد 
از شجاعان ویلان انقلاب 
تاج از راءس شهان آید برون 
كاخشان گردد نگون از انقلاب 
آنكه بد مسند نشین كاخ ظلم 
كاخ اومقلوب شد از انقلاب 
كو یزید و پیروان راءى او 
شد منغص عیششان از انقلاب 
كوس شاهنشاهیش بر باد رفت 
آفرین براین رجال انقلاب 
مرد حق گردد فداى راه حق 
مرد حق گردد شهید انقلاب 
مرد حق خواهان آزادى بود 
مرد حق ترسى ندارد ز انقلاب 
آنكه بیم اندر دل دولت نهاد 
قائد دین بد زعیم انقلاب 
آنكه شد آواره و دور از وطن 
آن خمینى بود امیر انقلاب 
شیعیان را او بود رهبر همى 
كى شود جاهل رئیس انقلاب 
خیز از خواب گران اى احمدى 
رو تو كوشش كن براى انقلاب 

مؤ لف این سطور مرتضى احمدیان گوید:
كه گویا در سال 1344 شمسى مطابق 1385 قمرى بود كه طبع شعر مختصرى پیدا كردم و در ابتداى كار اشعارى كه خیلى مورد پسند نبود مى گفتم بعد كم كم طبع شعرم راه افتاد و اشعار بهترى را سرودم ولى در عین حال شرمنده ام كه این سروده هاى ناقابل را نقدیم دوستداران ادب و اهل هنر نمایم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
البته هر شعرى مى سرودم دقیقا تاریخ سروده شدن آن را ثبت مى كردم ولى در زمان طاغوت هنگامى كه جهت تبلیغ مى خواستم به رفسنجان بروم چون یكى از دوستان كه آن شب در منزل امام خمینى بودند دو نامه و مقدارى اعلامیه داد كه ببرم رفسنجان و به آقاى پور محمدى بدهم با این وضع در كنار جاده منتظر ماشین بودم كه عازم رفسنجان شوم ماءموران شاه مرا با اعلامیه ها و نامه ها دستگیر كردند و به شهربانى قم بردند و این دونامه را هم كه اشعارى علیه شاه و زن شاه بود از داخل جیبم برداشتند و مرا به عنوان سراینده شعر علیه شاه معرفى نمودند و آنقدر مراكتك زدند تا بى هوش شدم و در حال بى هوشى بحالت شهود دیدم كه شهید شده ام و روحم مانند كبوتر سفیدى ازبدنم خارج شد و هیچ گونه احساس جان كندن نكردم و در آن حال داشتم مى خندیدم كه به هوش آمدم فكرم نیست كه چند ساعت بى هوش بودم ماءمورین ترسیده بودند به گمان اینكه من مرده ام وقتى كه من با حالت خنده به هوش آمدم ماءمورین باز هم شروع كردند مرا كتك بزنند و با كابل و چوب باتون مى زدند خلاصه كلام اینكه آن موقع دفتر اشعار را برداشته و هر كجا كه تاریخ روز و ماه و سال نوشته بودم و نام خود را بعنوان سراینده اشعار ثبت كرده بودم غیر از یكى دو مورد همه را پاره نمودم بدینجهت بعضى از اشعار تاریخ دارد و بعضى ندارد.
حجه السلام شهید محمد منتظرى
خدا رحمت كند استاد شهید محمد منتظرى را كه آن زمان شاگرد زیادى تربیت كرد و درست در سال 1342 شمسى بود كه نقشه هاى كشورهاى جهان را مى آورد و دست مى گذاشت روى هر نقشه كشورى و وضع سیاسى اجتماعى اقتصادى آن كشورها را براى مابیان مى كرد و حتى در آن روز كه همه رادیو را تحریم كرده بودند ایشان رادیو براى ما خرید تا اخبار را گوش دهیم و بوضع سیاسى جهان آشنا شویم .
و وقتى ایشان فهمید من طبع شعر مختصرى دارم ، مجله فردوسى و كتاب انقلاب تكاملى اسلام را به من داد تا مطالعه كنم و خلاصه نویسى نمایم و چون آن موقع صحبت از مبارزات مردم الجزایر و استقلال آن كشور بود، لذا این اشعار را در این مورد سرودم :

ادامه دارد

گفت هر كس یك سفر آید به قصد دیدنم 
باز دیدش را سه نوبت واجب است در كیش ما 
گاه نزع و وقت میزان و بهنگام صراط 
لطف یزدان شاملش با دست من در این سه جاست 

ناگه خبرى خواهد شد 
فتح و ظفرى خواد شد 
باطل سپرى خواهد شد 
شب را سحرى خواهد شد 
عصر نوین آید 
خسرو و دین آید 
(( جاء الحق و زهق الباطل 
ان الباطل كان زهوقا)) 
گرچه گره از كار كسى نگشادم 
گره از اینكه به كارى نزدم دلشادم 
بارى از دوش كسى برنگفتم بارى 
بار خود را به سر دوش كسى ننهادم 
همه با دست پر از مایه گرفتار و اسیر 
من بیچاره بادست تهى دلشادم