Hz. Ali’nin Kasia Hutbesi 8
Ben daha çocukken Arab’ın baş kaldıranlarını yere serdim, Rabia ve Mudar boylarının boynuzlarını kırdım. ALLAH’ın salât’ı O’na ve soyuna olsun, Rasûlullah’a ne kadar yakın olduğumu onun katında nasıl bir mertebeye ulaştığımı bilirsiniz. Çocuktum henüz o beni bağrına basardı; yatağına alırdı; vücudunu bana sürer, beni koklardı. Lokmayı çiğner, ağzıma verir, yedirirdi. Ne bir yalan söylediğimi duymuştur, ne bir kötülük ettiğimi görmüştür. O, sütten kesildiği andan itibaren ALLAH, meleklerinden pek büyük bir meleği ona eş etmişti; o melek gece-gündüz, ona yücelikler yolunu gösterirdi; âlem ehlinin en güzel huylarını belletirdi. Ben de her an, devenin yavrusu, nasıl anasının ardından giderse, onun ardından giderdim; o, her gün bana huylarından birini belletir, ona uymamı buyururdu. Her yıl Hırâ dağına çekilir, kulluğa koyulurdu. Onu ben görürdüm, başkası görmezdi.
O gün İslâm, ALLAH’ın salâtı O’na ve soyuna olsun, Rasûlullah’la Hadice’den başkasının evinde yoktu; ben de onların üçüncüsüydüm. Vahiy ve peygamberlik nûrunu görürdüm, peygamberlik kokusunu duyardım. O’na vahiy gelirken Şeytanın feryadını duydum da yâ RasûlALLAH dedim, bu feryat nedir? Buyurdu ki:
Bu feryat eden Şeytandır; kendisine halkın kulluk etmesinden ümîdini kesti artık. Sen benim duyduğumu duymadasın, gördüğümü görmedesin; ancak sen peygamber değilsin; fakat vezirsin ve hayra karşısın, ona ulaşmışsın.[*]
Gerçekten de ben o toplumdanım ki ALLAH yolunda onlar, kınayanın kınayışına aldırış etmezler; yüzleri gerçeklerin yüzleridir; sözleri hayırlı kişilerin sözleri. Geceyi kullukla geçirip mâmur ederler; gündüzü hidâyetle geçirip uyanlara alem kesilirler. Onlar, Kur’an ipine yapışmışlardır; ALLAH’ın buyruklarını Rasûlünün sünnetlerini diriltirler. Ne ululanırlar, ne yüce görürler kendilerini; hıyânette bulunmazlar, bozgunculuk etmezler. Kalpleri cennetlerdedir, bedenleri kullukta.”
[*] – İbn-i Ebi’l-Hadîd Fazl b. Abbas’tan rivayet eder; demiştir ki: Babama, Hazreti Rasûl (s.a.a) erkeklerden en fazla hangisini severdi diye sordum; Ebu-Tâlib oğlu Ali’yi hepsinden fazla severdi dedi. Ben, oğulları sordum deyince dedi ki: Ebu-Tâlib oğlu Ali’yi herkesten çok severdi; oğullarından daha fazla ona muhabbeti vardı. Biz, Hazreti Rasûl’ün Ali’ye olan muhabbeti derecesinde oğlunu seven bir baba görmediğimiz gibi Ali’nin Hazreti Rasül’e itâatinden daha fazla itâat eden bir oğul da görmedik. Huseyn oğlu Ali Zeyn’ül-Âbidin’in oğlu Zeyd’in oğlu Huseyn demiştir ki: Babam Zeyd’den duydum ; derdi ki: Hazreti Rasûl (s.a.a) eti, hurmayı çiğner, sonra, henüz küçük olan ve kucağında bulunan Ali’nin ağzına verirdi (Hâcı Molla Sâlih-i Kazvîni şerhi, 2, s.356, 1 ve 2. notlar).
İbn-i Eb’il-Hadid’in Ahmed b. Hanbel’in Müsned’inden, Hz. Ali’nin (a.s) “Ben Hz. Peygamber’in (s.a.a) mîraç edeceği gecenin sabahında onun hücresindeydim; namaz kılıyordu, namazını bitirdi, ben de bitirdim; o sırada bir feryat duydum. Yâ Resûlullah dedim, bu feryat nedir? Buyurdular ki: Bilmiyorum musun, bu, Şeytanın feryadı; anladı ki geceleyin ben göğe ağacağım; artık yeryüzünde onun peşinden gidecek kimse kalmadığını, ona kulluk edecek kimsenin bulunmaya-cağını idrâk ederek ye’se düştü (Şarih Hoyî’den naklen Hâc Molla Sâlih Kazvinî’nin şerhi, 2, s.357, not). Emir’ül-Mü’minin (a.s), Hazreti Peygamber’in (s.a.a) risâlete meb’us oluşun-dan önce kendisiyle beraber, aydınlığı görür, meleğin sesini duyardı. Hazreti Rasûl (s.a.a), Ben Peygamberlerin sonuncusu olmasaydım sen de Peygamberlikte şerîk olurdun; fakat sen Peygamber değilsin ama Peygamber’in vasîsi ve vârisisin; hattâ sen, vasîlerin seyyidisin buyurmuştur (İbn-i Ebi’l-Hadid ve Şârih Hoyî’den naklen, Aynı, s.358, not).
Hz. Rasûl (s.a.a) 26. sûrenin (Şuarâ) 214. âyeti olan ve “En yakın hısımlarını korkut” meâlindeki âyet-i kerime nâzil olunca Hz. Ali’ye (a.s) bir ziyafet tertip etmesini ve Abdül-Muttalib oğullarını çağırmasını emir buyurmuş, içlerinde Ebu-Tâlib, Hamza, Abbas ve Ebû-Leheb olduğu halde kırk kişi toplanmıştı. Yemek yedikten sonra Hz. Rasûl (s.a.a) söze başlayacakken Ebû-Leheb lafa koyulmuş, bunun üzerine ertesi günü ziyafet gene tekrarlanmış, yemekten sonra Hz. Rasûl Rasûl (s.a.a) Ey Abdül-Muttalib oğulları, Arap kavmi içinde, benim size geldiğim, gönderildiğim şeyden daha üstün bir şeyle kimse gelmemiş, gönderilmemiştir.
Ben size dünyanın da, âhiretin de en hayırlı şeyiyle geldim; yüce ALLAH, sizi ona inanmaya çağırmamı buyurdu; bu işte kim bana zahîr olursa o, kardeşim, vasîm ve halîfem olacaktır sizin içinizde buyurdu. Hiç kimse bir şey söylemedi; Ali, Ey ALLAH’ın Peygamberi dedi, ben senin vezîrin olurum; Hz. Rasûl (s.a.a) onun omuzunu tutarak bu, benim kardeşimdir, vasîmdir, içinizde halifemdir, duyun ve ona itâat edin buyurdu. Ziyâfettekiler, oğlunun sözünü dinlemeni, ona itâat etmeni emretti sana diye Ebû-Talib’le alay ettiler (Kenz’ül-Ummâl’den, İbn-i İshas, İbn-i Cerir-i Tabarî, İbn-i Ebi-Hâtem, Ebu-Nuaym ve Beyhakıy’den naklen Fazâil’ül-Hamse Min’es Sıhâh’ıs-Sitte, 2, s.19-21).
Hz. Emir’in (a.s), Hz. Hadice (r.a) müstesnâ, İslâm’ını ilk izhâr eden, ilk imân eden zat olduğu, yedi yıl, Hz. MUHAMMED (s.a.a), Ali (a.s) ve Hadîce’den (r.a) başka hiçbir kimsenin ALLAH’a ibâdet etmediği hakkındaki hadisler ve bu hadislerin bulunduğu kitaplar için “Fedâil’ül-Hamse”ye bk. (c.1, Necef-1383 H.Ş. 178-200
(Nehc’ul-Belağa’nın Hutbeler Bölümünden naklen)
Hz. Ali’nin Kasia Hutbesi 7
Hz. Ali’nin Kasia Hutbesi 6
