به نام خدای مهربون

پیشاپیش سال نو رو به همه تبریک می گم

امیدوارم که سال خوبی رو پشت سر گذاشته باشید و سال خیلی خوبی هم در انتظارتون باشه و به هرچی که دوست دارید برسید

براتون تعطیلات خوبی رو ارزو میکنم و و شما رو به استانمون خوزستان دعوت می کنم

بابت اینکه چند وقته  نمی تونم  به وبلاگ هم برسم معذرت میخوام

این  ترم درس هامون خیلی سخته امیدوارم که همه پاس بشن از جمه: طراحی اجزا 1  و  ارتعاشات و دینامیک ماشین و مکانیک سیالات 1 و ...

خدانگهدار

سلام دوستان

سال روز قیام عاشورای حسینی و شهادت حضرت امام حیسن (ع) و یاران باوفایش رو به همه تسلیت می گم 

امیدوارم تونسته باشید توی مراسم های عزاداری شرکت کنید و از امام حسین برای خودتون شفاعت بگیرید

از همتون خواهش می کنم که برای من هم دعا کنید

هیچ معلوم نیست که دیگه این فرصت تکرار یشه و سال دیگه این موقع ......

عاشورای امسال که مصادف با حوادث غزه شده یه هوای دیگه داره یادمون نره که براشون دعا کنیم

سال روز میلاد حضرت مسیح (ع) رو به همه هم وطن های مسیحی تبریک می گم 

پیشاپیش فرا رسیدن سال نو میلادی هم تبریک می گم

شرق شناسان و مورخان متفق القولند که ایرانیان نزدیک به ? هزار سال است که شب یلدا آخرین شب پاییز و آذر ماه را که درازترین و تاریک ترین شب در طول سال است تا سپیده دم بیدار می مانند، در کنار یکدیگر خود را سرگرم می کنند تا اندوه غیبت خورشید و تاریکی و سردی روحیه آنان را تضعیف نکند و با به روشنی گراییدن آسمان (حصول اطمینان از بازگشت خورشید در پی یک شب طولانی و سیاه که تولد تازه آن عنوان شده است) به رختخواب روند و لختی بیاسایند.

پیشتر، ایرانیان (مردم سراسر ایران زمین) روز پس از شب یلدا (یکم دی ماه) را خور روز و دی گان؛ می خواندند و به استراحت می پرداختند و تعطیل عمومی بود. در این روز عمدتاً به این لحاظ از کار دست می کشیدند که نمی خواستند احیاناً مرتکب بدی کردن شوند که میترائیسم ارتکاب هر کار بد کوچک را در روز تولد خورشید گناهی بسیار بزرگ می شمرد. هرمان هیرت، زبان شناس بزرگ آلمان که گرامر تطبیقی زبان های آریایی را نوشته است که پارسی از جمله این زبان ها است نظر داده که دی- به معنای روز- به این دلیل بر این ماه ایرانی گذارده شده که ماه تولد دوباره خورشید است. باید دانست که انگلیسی یک زبان گرمانیک (خانواده زبانهای آلمانی) و از خانواده بزرگ تر زبان های آریایی (آرین) است. هرمان هیرت در آستانه دی گان به دنیا آمده بود و به زادروز خود که مصادف با تولد دوباره خورشید بود، مباهات بسیار می کرد.

فردوسی به استناد منابع خود، یلدا و خور روز، را به هوشنگ از شاهان پیشدادی ایران (کیانیان که از سیستان پارس برخاسته بودند) نسبت داده و در این زمینه از جمله گفته است:

که ما را ز دین بهی ننگ نیست

به گیتی، به از دین هوشنگ نیست

همه راه داد است و آیین مهر

نظر کردن اندر شمار سپهر

آداب شب یلدا در طول زمان تغییر نکرده و ایرانیان در این شب، باقیمانده میوه هایی را که انبار کرده اند و خشکبار و تنقلات می خورند و دور هم گرد هیزم افروخته و بخاری روشن می نشینند تا سپیده دم بشارت شکست تاریکی و ظلمت و آمدن روشنایی و گرمی (در ایران باستان، از میان نرفتن و زنده بودن خورشید که بدون آن حیات نخواهد بود) را بدهد، زیرا که به زعم آنان در این شب، تاریکی و سیاهی در اوج خود است.

خور روز (دی گان)- یکم دی ماه- در ایران باستان در عین حال روز برابری انسان ها بود. در این روز همگان از جمله شاه لباس ساده می پوشیدند تا یکسان به نظر آیند و کسی حق دستور دادن به دیگری را نداشت و کارها داوطلبانه انجام می گرفت، نه تحت امر. در این روز جنگ کردن و خونریزی، حتی کشتن گوسفند و مرغ هم ممنوع بود. این موضوع را نیروهای متخاصم ایرانیان می دانستند و در جبهه ها رعایت می کردند و خونریزی موقتاً قطع می شد و بسیار دیده شده که همین قطع موقت جنگ، به صلح طولانی و صفا انجامیده بود.