تبیان، دستیار زندگی

جاده ای که به جهنم می‌رسد ممکن است با نیات و اهداف خوب پوشیده شده باشد اما مسیر شکست حتماً همین طور است.

به همکارانت نگاه کن، اکثر آن‌ها آغازگرهای خوبی هستند کسانی که در پی موفقیت هستند و ایده های خوبی برای محقق کردن آن دارند. آن‌ها مشتاقانه آغاز به کار می‌کنند یا حداقل فقط قصد دارند آن کار را به پایانی موفقیت آمیز برسانند.

ناگهان اتفاقی می‌افتد. در میانهٔ راه انرژی تحلیل می‌رود و پروژه های دیگری هم به کار اضافه می‌شود. تنبلی و کم کاری شروع می‌شود و کار سر زمان مقرر به انجام نمی‌رسد و متأسفانه پروژه‌ها یکی پس از دیگری به ابدیت می‌پیوندند.

این داستان برایتان آشناست؟ شاید هم خیلی آشناست؟ اگر خودت را به خاطر شروع‌های خوب اما بی‌سرانجام در زندگی شخصی و شغلی ملامت می‌کنی بدان که درگیر مشکلی بسیار عام هستی! به هر حال اگر همهٔ مردم می‌توانستند خودشان کارهایشان را به انجام برسانند دیوید الن هرگز تبدیل به یک فروشندهٔ مطرح نشده بود.

یک تمام کنندهٔ خوب یعنی کسی که بتواند از ابتدای یک پروژه تا انتهای آن انگیزه‌اش را حفظ کند. مطالعات اخیر پرده از دلایل دشواری حفظ انگیزه برداشته است و راه حل‌های خوبی برای حفظ آن در طول مدت کار ارائه کرده است.

در این تحقیقات روان شناسان دانشگاه شیکاگو به این نتیجه رسیده‌اند که وقتی افراد در پی اهدافشان هستند به این فکر می‌کنند که تا به حال چه اندازه از مسیر را طی کرده‌اند یا چه اندازه از مسیر را در پیش رو دارند. افراد اکثراً از این دو شیوهٔ تفکر برای حفظ انگیزه استفاده می‌کنند. یک دوندهٔ ماراتن به این فکر می‌کند که چندین مایل را پیموده است و یا چند مایل دیگر پیش رو دارد. کسی که رژیم گرفته است به این فکر می‌کند که چند کیلو تا به حال کم کرده است و یا چند کیلوی دیگر باید کم کند تا به وزن مورد نظرش برسد.

هر دو راه به نظر کارآمد و مناسبند. اما تمرکز بیش از حد بر آن چه انجام شده است بیشتر منجر به تمایل به پایان دادن به کار می‌شود تا ادامهٔ آن.

این دانشمندان معتقدند وقتی در حال انجام کاری هستیم و دائم به این فکر می‌کنیم که چقدر پیشرفت داشته‌ایم حس نابهنگامی از تکامل کار در ما به وجود می‌آید و شروع به کم کاری و سستی می‌کنیم.

به عنوان مثال در یک تحقیق مشاهده شد که دانشجویانی که برای یک امتحان مهم آماده می‌شدند با گفتن اینکه ۵۲ درصد از مواد امتحانی را هنوز نخوانده‌اند انگیزهٔ بیشتری برای ادامهٔ مطالعه به دست آوردند تا اینکه بگوییم ۴۸ درصد از حجم مواد امتحانی را پشت سر گذاشته‌اند.

وقتی می‌خواهیم پیشرفت کنیم باید در آن واحد به همهٔ اهدافمان برسیم و در انجام آن‌ها تعادل ایجاد کنیم. این شیوه را رفتار کلاسیک یک آغازگر خوب می‌نامند. چندین قابلمهٔ غذا روی اجاق است اما هیچ کدام برای خوردن آماده نیست.

برعکس اگر به این فکر کنیم که چقدر از مسیر باقی مانده است نه تنها انگیزمان سرکوب نمی‌شود بلکه بالا می‌رود.



این مسئله در ارتباط مستقیم با طرز کار مغز است. انسان‌ها ناخودآگاه به فاصلهٔ بین جایی که هستند و جایی که باید باشند فکر می‌کنند. وقتی مغز انسان فاصله را درک کند برای کم کردن آن اقدام می‌کند و از منابعش استفاده می‌کند: توجه، تلاش، راه کار بهتر و کسب آگاهی بیشتر و البته پشتکار و انگیزهٔ بیشتر.

این اختلاف بین جایی که هستیم و باید باشیم گوشزد می‌کند که باید کاری انجام شود. با فکر کردن به راهی که آمده ای رضایتت حاصل می‌شود اما برای ادامهٔ راه انگیزه ای ایجاد نمی‌شود.

تمام کننده های تمام عیار خودشان را بر هدف متمرکز می‌کنند و به خاطر انجام نصفه و نیمهٔ کار از خودشان متشکر نیستند.

مدیران موفق و بزرگ تمام کننده های خوبی تربیت می‌کنند آن‌ها به کارکنانشان یاد آوری می‌کنند که نگاهشان را از پاداش پایان کار بر نگیرند و هرگز برای کاری که هنوز نیمه تمام است جایزه ای در نظر نمی‌گیرند. ترغیب و تشویق مهم است اما برای حفظ انگیزهٔ کارمندان مراسم اعطای پاداش و سپاس گزاری را به زمانی موکول کنید که پروژه تمام و کمال به پایان رسیده باشد.