تبیان، دستیار زندگی

اوتو هاینریش کونر در تاریخ دهم مارس 1921 در تنینگن نیم‌بورگ  در منطقه‌ای به نام برایز‌گاومتولد شده و هجدهم اکتبر 1996 در شهر کاسل درگذشت

پدر اوتو هاینریش کونر که گوستاو کونر نام داشت نخست کشیش بوده و  سپس در رشته الهیات پروفسورشد. او دوران کودکی‌اش را در همان دهکده زادگاهش سپری کرد. دوران دبیرستان وی در شهر هایدلبرگگذشت و وی در سال 1939 موفق به کسب دیپلم دبیرستان شد. شروع جنگ دوم جهانی تقریبا مصادف با اخذ دیپلم وی بود که سبب شد تا وی از شروع تا پایان جنگ را در لباس سربازی و در جبهه‌ی جنگ بگذراند.

وی اواخر جنگ را در روسیه به عنوان اسیر جنگی با درجه‌ی ستوانی گذراند و به شدت مصدوم شد.

اوتو هاینریش کونر بعد از پایان جنگ دوم جهانی و آزادی از اسارت در روسیه در سال 1947 در شهر هایدلبرگ در رشته‌های فلسفه، ادبیات و موسیقی شروع به تحصیل کرد واز سال 1950 تا 1965  در رادیو جنوب آلمان به عنوان دراماتورگ و ویراستار به فعالیت پرداخت.

از اوتو هاینریش کونر نمایشنامه‌های زیادی به یادگار مانده که معروف‌ترین آنها همین جوخه اعدام می‌باشد که احتمالا قبل از سال 1950 نوشته شده است. وی گذشته از نمایشنامه در نگارش رمان، داستان و شعر نیز فعالیت‌های زیادی داشته است.

اوتو هاینریش کونر دو بار ازدواج کرد. مرتبه اول در سال 1955 با هانزی کلهمتکه وی نیز در رادیو و روزنامه با همسرش همکاری می‌کرد. از این ازدواج پسری به دنیا آمد به نام اولریش اوتو فلوریان کونر ازدواج دوم وی نیز با یکی دیگر از همکارانش بود به نام کریستینه بروکنر  . از آنجائی که کریستینه بروکنر در شهر کاسل زندگی می‌کرد، وی نیز به این شهر آمده و آنجا ساکن شد و تا لحظه‌ی مرگش در این شهر ماند. این دو در سال 1984 در شهر کاسل بنیادی به نام بنیاد بروکنر و کونر را بنیان گذاشتند که در وهله‌ی اول از ادبیات شهر کاسل حمایت می‌کند و منزل مسکونی این دو ادیب را به یک موزه‌ی ادبی تبدیل کرده است.

اوتو هاینریش کونر بعد از سالها بیماری در سال 1996 در شهر کاسل درگذشت. وی را در نزدیکی آرولسنو در دهکده‌ای به نام  شمیلینگ‌‌هاوزن به خاک سپردند، که محل تولد همسر دومش کریستینه بروکنر بود. کریستینه نیز بعد از چند هفته از درگذشت اوتو هاینریش کونر درگذشت و در جوار همسرش به خاک سپرده شد. این دو نویسنده در یک سال به دنیا آمده و در یک‌سال نیز درگذشتند. 

اوتو هاینریش کونر یکی از اعضای گروه 47 بود. وی علاوه بر این در انجمن نویسندگان آلمان و در انجمن قلم آلمان نیز عضویت داشت.

مهمترین جوایزی که اوتو هاینریش کونر دریافت کرد:

• 1953 جایزه‌ی ایمرمان در شهر دوسلدورف


• 1957 جایزه‌ی ایمرمان در شهر دوسلدورف


• 1977 جایزه‌ی گئورگ ماکنزن برای بهترین داستان کوتاه آلمانی


• 1982 جایزه‌ی شهر کاسل

مهمترین آثار وی عبارتند از:

• جوخه اعدام، داستان رادیوئی، 1950


• سروان متیوشنکو، 1953


• دفتر شعر حاشیه‌نشین‌ها، 1953


• رمان نیکولسکویه، 1953


• درام زمین هم یک ستاره است، 1955


• داستان رادیوئی اطاق من هم‌مرز بابل است، 1954


• جنون و نزول، 1953-1954


• داستان  و سپس سکوت شد، 1956


• داستان اعتماد به وقایع، 1956


• دیگری، 1959


• رمان سوراخ ژاکت کنت بوک فون بوکن‌بورگ، 1959


• نمایشنامه کاسان سر راه سیبری است، 1959


• نمایشنامه کودتا، 1962


• نمایشنامه زمانه عوض می شود، 1962


• رمان چهارشنبه خاکستری، 1962


• رمان آگهی ازدواج، 1966


• پومرر و اشعار دیگر، 1968


• مطمئن، اشعار پومرر، 1972


• اشعار پومرر، آزادی یک خیابان مشجر، 1974


• رمان زندگینامه یک ضارب، 1975


• میل به خاراندن پا، 1976


• بی‌معنی‌های شکوفا، 1978


• بیست‌و‌چهار ساعت به وقت محلی، 1979


• پومرر، نیمچه حقیقت‌ها، 1979


• سه حقیقت در باره ی یک قهرمان ملی، 1980


• پومرر، فواید یک تار مو، 1981


• آرامش لبخند، 1981


• خانه‌ای برایم نقش کن، 1981


• شعر برای چه؟ اشعار، 1983


• رفیق کارتونی و عروسک کاهی، 1984


• رؤیای یک سرزمین زیبا، 1985


• تصاویر تو و کلمات من، 1987 (با کریستینه بروکنر)


• تنبلی بدون استراحت، 1988


• رمان، اولن‌اشپیگل من،1991


• لبخند، 1991


• نامه‌های چهل سال، می‌خواهم تابستان را به تو بیاموزم،) با کریستیانه بروکنر) 2003