تبیان، دستیار زندگی

سلام:

از بلند ترین نقطه ی زندگی ام

                                    - اتفاقی افتاد

                                    - به سنگین ترین پهنه ی رویایم

در میان دستانم نگران

                         - تا مبادا چکه کند

                         - با خود آوردم به قلم

                         -بلکه اندازه کنم

                         - همه ی فراز و فرود

                                                   -این ناخوانده مهمان را-

سفره گستراندم تا بخورانمت

                    - قطره ای از اقیانوس خشک زبان و لب هایم

                    - نا گفته هایم

                    - فرو برده و دفن کرده هق هق شب هایم

                    - جمله حرف های بلعیده در بغض همیشه تکرارم

مردمانت تنگ گرفتند

                    - باخته گی بختم را

                                           - در قاب نگاهی به دور-

آب چاهی جاری

                   - بر سیاهی سرزمین مردم دیده نادیده

                   - رویاند بغض هر ابر مدفون در هوای تو

                                                                     - تغییر را

                   -در هوای مزرعه ی بی حصار تفکرم

                                                    -تا بسازد راهی

                                                    -به ستاره های بی آسمان

بهار نیامده، شکفتم

                  - به همان اندازه

                  -به ارتفاع افتادن اتفاقی

                  -از بلندترین نقطه ی زندگی ام

                  - روئیدم و روئیدم

                  - تا به دستانت

                  - پیچک لمس خیال زدم

                  - چیدم از باغ دلم پرچین پرشکن ابرویت-

حال در جاده ی ابرین منتهی به ریشه ات

                  - که سنگینی چشمانم از خواب ربودی

                                            - دنبال گم شده ای

                                            -افتاده از آسمان هستم

شاید او نیز از بلندای کهکشان خوابم

به تور زندگی ام افتاده

                                 - تا که افتاده باشد

                                                    - بهترین اتفاق

تا مدار مدارا بچرخاند به دور دار و ندارم

و نیافتد روی زمین و نشکند چین ابرویش

و نتابد تاب و به تاب نیاورد بی تابی مهتاب

و نبازد ناز خود به نیاز و ننازد به نیاز نازش

و بچینم بر سفره ی هفت شهرش

وبچرخانم چرخ فلک را به قرار عاشقی

تا رام شود آرام آرام،

تلاطم های مواج اندیشه اش از خواب

شاید

در این راه نهایت مقصد- زندگی-

در اقیانوس زیستن ،جرعه ای آرامش بنوشیم

در حضور خدا

که لبخند می زند هستی هستمان

                    -از طلوع پرواز شاپرک تا بلندای تولد مرگ

وعده ی بی ماری و پرش از قصه ی سیب و گندم

نوشیدن هشیاری

                       -از برکه ی تصعید "باش تا باشد"

با وزش در سرزمین خواب

                             -بی رنگ ترین رنگ

                             -به رویایم بدهد

                             -تا نیافتد هیچ گاه از بلندای هیچ خوابی

                                                                  ارتفاعی

                                                                      - اتفاقی-

                                                سایه های رنگی،حرف های دل تنگی(نجفی)

 سلام

از ارتفاع نگاهت بالا رفتم

     بی آنکه بدانم روزی

     خواهی انداخت مرا

                                                    - در پست ترین منطقه ی دنیا

                                                   -به نام فریب و دروغ

                                                   - در خرابه هائی که بنا های کهن و متروکه

                                                   -به جا مانده بودند با آن همه  عظمت

                                                  - و عصمت ازدست رفته شان

                                                    - با شهری به نام:

                                                                دوستت دارم-

سلامی به طعم خداحافظی تا ابد :

اکنون که سراغم را می گیری
بر دیار دل دلدارم ساکنم
بر سرزمین چشمانش قدم می زنم
وسعت دوست داشتنش را
                                  قصر پادشاهی کرده ام
و نوازشش را،
                  هر روز می نوشم از چشمه ی
                      - فدایت شوم ها گفتنش-
اکنون که سراغم را می گیری
تعصب اش در " تنها برای او بودنم"
                    می گوید: کیست این غریبه؟
می گویم: یکی بود ،یکی که هنوز
                                   می نویسد از دیروز
یکی بود ،یکی که شاید امروز
یادش افتاده که حالم را،احوال دلم
                                     -راه بیراه چشمانم را
بپرسد،اما دیر ...خیلی دیر... به خود این رانپرسیده
شاید او از این دیار کوچیده
یا که شاید جان ندارد،
                      تنش زیر خاک ها پوسیده
دیر...خیلی دیر.... به سراغم آمده است....
غافل از این قصه،روایت،این واقعه ی حقیقی
عمر بسیاری از رویش ها،برق چشمانی
                                    به وقت عاشقی
                                    عمر یک آوار دل تنها
عمر یک تنها که پیوسته با سایه اش تنهاست
زود می رسد به پایان ،که پایان خاطره هاست
پایان همه انتظار پیغامی که، تا پایان،
                                           قاصدک نیاوردش
                                          باد او را نوزید
                                          ماه نتابیدش
                                          ابر نباریدش
                                          وهرگز نشنید خاک
گنجشک ها با هیاهو می نواختند این هجرت
باد از یاد برده بود عطر تنم از گذرگاه شمیم نبودنم
دیر آمده ،قصه ی شهریار شهرتان فراموش نکن
این حکایت هیچ است
      به هیچ هرگز
                      تا زمانی که دیرآمده ای 
                                                  گوش نکن
سایه ای طلائی،سایه های رنگی،حرف های دلتنگی

هر چی بود بین ما تمام شد

قصه ی من، آخرین قصه ی زندگی نبود

خواندن قصه ام، انتخاب اتفاقی تو بود

ببین این قصه هم دوای دردهای تو

                                          - هرگز و هرگز

                                                            - نشد-

چند بار گفتم این قصه تکرار گذشته هاست

تو باور نکردی که زندگی بازی لحظه هاست

نخواستی حتی که باور کنی

مسافرم ،فاصله بین قدم های ما

                                       از هیچ جا تا نا کجاست

نمی خواستم - خوب می دانی -

                                      که خاطرم زخم شود زخم دیگرت

 فکر می کردی نیست جز این چاره ات

نخواستم رها کنم ریسمان پاره ات

فقط اشتباه من این بود "تو راه و من هم عابرت "

حالا مانده ام پای در گل

نشد پیدا برای تو - برای من

                                   برای ما هیچ جای دنیا هیچ وقت منزل

فقط زخم دیگر شد روی زخم های قبلی

                 یادگار این قصه،شکستن دوباره ی ما

                       نوای بی نوا سر دادن هر لحظه ی دل

    نه سایه ام ماند.... نه حرفی از دل تنگی

    نیافتم در این دوره و زمانه...... دلی که ندارد هیچ رنگی

    دیگر نمی خواهم بنویسم خطی از دل تنگی و بی رنگی

                                              سایه های رنگی،حرف های دلتنگی(نجفی)

گویی که سکوتت یک سال طول کشید

                     اما همین سکوت تو بود

                                                     - که -

                                            *ستاره ی بختم آخر به افول کشید*

گویی که :

                           کاش گرمی می گرفت سردی دستانت

گویم که:

                        این نیز هدیه ی توست ،تحفه ی زمستانت
گویی که:

                          قفل سکوتم شکست از بی جوابی سلام

گویم که:

                        این درد نمی شود گفت، در چند جمله و کلام

گویی که:

                        ساحلت به دریای طوفان زده ام رسید

گویم که:

                         چرا این همه آواره گی ام را کسی ندید

گویی که :

                      ساکن قلبت شدم پس از این همه دربه دری

گویم که :

                     خرابه نشین شدن نیست آخرم!مرا کجا بری؟
گویی که :

                    چون به گل نشست کشتی شکسته ی من

گویم که :

                     ناخدا بودنت چنین کرد این قصه ی من

                     پایان ندارد و ندارد آخری این دل داده گی به تو

گویم که :

                         آغازم نبود ،از این به انتها رسیدن تو

                                                                          سایه های رنگی،حرف های دلتنگی(نجفی)

ثلام

دلبر خوشقل و خوب و ناذنین

عوول اظ روی عدب ارز ثلام

دویوم قل خنده رو لبات

نمی خاصتم واصه تو نومه بدم

چون تو بی وفا شدی،چون تو بی سفا شدی

اقر از راحه کرم هال دل مارو بخای

هی انقده نفس میاد پس نذنیم

صکوتت جرمه لباطه،نقاهت انقاری از پشت داره خنجر می ذنه

یادته یه روزی با چادر نماض قل قلی عومدی

اض دم بازارچه گزری کردی

مارو هیرون کردی

مارو آشق کردی

هالا کار ما شده

هر روز

دم دکان اصحاق جحود نشصتن و با خاترات هال کردن

یه روزی واصه تو ناذ خوشقله

میام دم بازارچه یه نفص کش می گمو

بازارچه رو رنگی می کنم

نکن همچین به علی بد می بینی

هالا که می بینی ما آشق شدیمو خاترخاتیم

زدی دنده یکو پیچ و خم دل مارو

با دنده صنقین بالا می ری

نکن همچین به علی بد می بینی

هالا هرجا هستی هرجای دنیا نشستی

دل ما واصه تو تیکو تاک تاک می کنه

می گه که دوست داریم

                             تقدیم به تو،خوده خوده خودت،آره خودت

                ثانیه حای رنقی،هرف حای دل تنقی