تبیان، دستیار زندگی

و تو چه ساده اتفاق می افتی

آن هنگام که

نی نی چشمانم

                          - در پی تو

                                     - در پی ردپای تو

راه می افتد

گم می شود

و مرا توان یافتنشان نیست

دیر زمانی هست

نگاهم به دور دست هاست

به دنبال اتفاقی ساده

                      سایه های رنگی حرف های دل تنگی(نجفی)

در ژرف ترین فاصله ی بین من وتو

انگشتانم نگاهت را لمس می کرد

نگاهم بوی تورا می داد

حرف هایم از دل تو به گوش می رسید

و لبانم لمس می کرد
               

              - پوست کلمات مانده بر دلت را

ژرف ترین فاصله ی من و تو

حضور نبض های ملتمسانه ی 
                                   

                               -یک پلک زدن بود-

حال ای نزدیک ترین دورها
              

از دور نزدیک ترین عبور عطر آگینت را 
                              

                                           -به من ببخش-

                   سایه های رنگی،حرف های دل تنگی(نجفی)

خرده مگیرید که عاقبت روزی من

خود گریبان خویش گیرم

برای لحظه ای از فصل بودن

فدای خود شوم،آخر بمیرم

بمیرم جان دهم،آسودگی را

به جای بودنم،درقاب گیرم

برای اینهمه بد نامی و بی نامی خود

من از هجرت،من از رفتن، نبودن

وام گیرم

روم آن سوی غم

-بی تاب ،مشتاق

کنار حسرتی،آه دلی

ایکاش،ایکاش

کنار خفته ای بیدار ،آرام گیرم

                       سایه های رنگی،حرف های دل تنگی(نجفی)

تو کجائی؟

                - زیر یک بوته از تنهائی 

                - روی پیچک خاطره ها

با من از دیر زمان

                     الفتی مثل- نامم- داری

به من از سرزمین خاطره ها

                              - ستاره های خانه ات

                     -به نشان هیچ ندادی رسمی - 

توکجائی؟

همسفر با مهر سجاده ی بهت

زیر چادر نماز گلدان عشق

با تو زندگی از کجا شکفت؟

              سایه های رنگی،حرف های دل تنگی(نجفی)

تقویم من خالی از اسم اسطوره هاست

گویا دیوانه ای بیش

در این دنیا نیست

همان که اسمش در هیچ تاریخ نگاری

نیامده است.

من فقط خودم را می شناسم

                         دیوانه ای که از قفس پرید

                                            سایه های رنگی،حرف های دل تنگی(نجفی)

نه!زنگ صدایت هنوز
لالائی روز های بی شبانه ام هست
در میان
هجوم نامت
                 که مدام می گویم
                                      می گویم
                                                   می گویم
دریغ از پر شدن
                   جای خالی ات
نه دوری تو
نه تکرار نامت
              پر نمی کند عمق بی تو بودن را
                                                     -هرگز-

                 سایه های رنگی،حرف های دل تنگی

خاک بود و نور بود و خون بود و سجود

کودک از درد تیری در آغوش پدر کم کم غنود

قصه نیست تا که روایت گویمش

نقش نیست تا راوی گویدش

نه به پایان می رسد! نه کهنه می گردد کلام

جاری است این ننگ تا آید به داد

مردی از دامان خونین کربلا

نینوا هم بی نوا شد از ظلمت و داغ بلا

جغد از ظلم مردان پست

شد گریزان و عاقبت ویران نشین

قطره های خون ضامن پیروزی اش بر ننگی این چنین

طفلکان چون تشنه از بارش خون و بی تاب از نبود قطره آب

تاب بی تاب می شد هر طفل را بر زبان :کو مشک آب؟

سر نبودش روی تن

یا پیکرش بی سر به سوی آب راه را می دوید

خواهر این زخم را با چشم خون بارش بدید

نه برادر ،نه پسر، نه طفل کوچک را رحم نباید می نمود

زیر سم اسبان شعر پیروزی به گلوی پاره پاره می سرود

این شجاعت را خشم می سوزاند نامردمان را وجود

خاک بود و خون بود و نور بود و سجود

                                                           سایه های رنگی، حرف های دل تنگی

سلام

امروز درختی را تلاوت کردم

                     که برگ هایش  از دردهایم باران زده بود

شاخه هایش وام دارم شده تا

                                         سبز بمانم پائیز

                                                 تا به لحظه ی روئیدن ماه

شاد از این مهمانی

                         - میوه می دادم از قنوت یک نگاه

حال بات،آری باتو

                      .... باتو نیز حرف ها دارم

اندکی نزدیک تر آی

                         مزرعه خالی از عطر نگاه تو

                         عاری از رد پای تو

                       - پر از نبودنت های تو هست

من عطش در تب گرمای خون دادن دارم

اندکی آب بیار

                 - نه که از شوره زار چشمی به انتظار

                - نه که از سینه ی درد به دل نگاه د اشته ای

اندکی از چشمه ی شوق تماشای تو

                                               - به زیر نور مهتاب

از چکیدن به سرانگشت مهربانی ات

                                             - می طلبم

پیش آی و مرا خیس به جامی از گردش مهرت

در تماشائی ترین لحظه ی یک روز گرم

به ترک خورده ترین خاک وجودم - کن

من هنوز تشنه ی یک حرف از آن

                                         دو لب دوخته

                                          دو لب بسته ات هستم

              سایه های رنگی، حرف های دل تنگی

سلام

نپرس که حال و روزم چون است

دل از دلانه بودنش،خون است

نپرس کجا،چگونه،چرا؟

دقایقم شبیه که نه!

                            جدیدترین نسخه ی مجنون است!

نگو که در ایستگاه مترو

سراغ رد پائی از من بودی

سوار بر بی.آر.تی

                       به دنبال نشانی از مجنون بودی!

اگر بخواهی که یادت بروم

 گفته بودند ومن هم می گویم:

تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن

نه که این بار مثل هربار دیگر

تا فراموش شوی،از هر عشق حذر کن

نه با این نوشته ،نه با شعر هر که شاعر هست

نشو احساسی اما،گاهی

                            از تکان و لرزه ی دلت

                                                     کمی احساس خطر کن

نپرس چرا این گونه برایت شعر می گویم

نگو چرا برایت حرف هائی از رفتن می گویم

دلم بهانه گیر شده بس که دوستت دارم

برای هر نگاهت، دست و پا گم می کنم

                                                    از صمیم قلب می گویم

به انجام رسیده نامه ام ولی گوئی

هزار حرف ناگفته از تو دارم

                                    ولی

                                          آخرین حرف را با تکرار می گویم

                              سایه های رنگی،حرف های دل تنگی

سلام....

حالم خوب هست

اما قصه ای تازه در رگ و خون ،

                                    - در تلاطم

                                                     - در راه

                                                           - در جوش است -

روزی روزگاری در همین خیابان های پایتخت مشغول راننده گی بودم ، تلفن همراهم به صدا در آمد صدائی از آن سوی گوشی..... آقای :....؟

عرض کردم بله!!ایشان فرمودند که از فلان جا تماس می گیرند که مطالبتان ثبت می شود.....!!!! خیلی هیجان زده و مشتاق شروع به صحبت کردیم

از آن جائی که تماس گیرنده کلاه سفید(در بحث روان شناسی به افرادی اطلاق می شود که در کسب اطلاعات و کنجکاوی بسیار مصمم هستند) بودند کمی از اوضاع احوالمان گفتیم و ایشان با دلسوزی و مهربانی و اظهار الطاف بی دریغ و شبانه روزی شان مدت ها در پی کسب اطلاع  از اوضاع و احوال ما ، مراتب کمالات و انسانیت را به جا اوردند که قابل ستایش و سپاس می باشد....مدتی گذشت.... هیچ خبری نبود زندگی در کوچه و خیابان جاری...در خانه ها شاید کمتر.... من همیشه فکر می کردم که آب جاری می شود چون خاصیت سیالی دارد ،غافل از اینکه چون زمین می گردد آب نیز جاری شده و صدایش از جوئی،رودی، نهری، دریائی به گوش می رسد.اگر زمین نمی چرخید آب نیز روان نمی شد.پائیز زیبا در راه هست از پشت پنجره ی بیمارستان ، می توان عطر آمدنش را حس کرد.....چند قدمی در حیاط بیمارستان فوق تخصصی شمال پایتخت بر می دارم، به برگی می نگرم که از درخت جدا شده و به آرامی زمین می افتد....با آن که زیباست اما غم انگیز است....چند روز دیگر سومین جراحی ام را به انجام خواهند رساند.... دریغ از دوستی که کمپوتی برایمان بیاورد، به سوغاتی دیگران ناخنک زده و با عملیات انتحاری برای خنده ی دیگران طی عملیاتی کمپوت می دزدیم...هیچ وقت از کمپوت خوشم نیامد و نمی آید.... با مساعدتی که صورت گرفت خواستم  هر آنچه در سر دارم را، بنگارم .... دیدم بسیار بسیار مطلب و شعر دارم که حوصله کمترم می آید تا بنویسمشان.مطلبی که در دلم در گلویم مانده بود و مثل بغضی می خواست بیرون زده و بترکد را نوشتم.... نه قصد جلب توجه،نه ترحم، نه دلسوزی دارم...خواستم که فقط بداند ..... بداند که این شاید آخرین جملات باشد نه که دلگیر کلماتم باشد نه!! بلکه در کسب نتیجه و دیدی گفتم هایش ...شاید زود ، به خود غره نگشته و به انجام ننرساند ان چه را که خود می پندارد آن درست است از این همه انجام های ممکن.

                                               تا سرانجامی دوباره....

                                                                    درود و به صد بدرود

                                            سایه های رنگی.... حرف های دلتنگی...

گیرنده:خودش

رونوشت:دوست پنهان و نهانم ،بلائی از دیار بلایان

        - جاده ی دوستی

        bilgi sayar

       و..... شاید مامیران

       و.....