از میان اشک ها خندیده می آید کسی 

 خواب بیداری ما را دیده می آید کسی

با ترنم با ترانه با سروش سبز آب 

از گلوی بیشه خشکیده می آید کسی . . .

اللهم عجل لولیک الفرج

یا این دل شکستة ما را صبور کن 

 یا لا أقل به خاطر زینب ظهور کن

دیگر بتاب از افق مکه ، ماه من! 

این جاده های شب زده را غرق نور کن . . .

اللهم عجل لولیک الفرج

کوچه های شهر ما ویران نمی ماند عزیز

کار و بار عشق بی سامان نمی ماند عزیز

یک نفر فردا زمین را نور باران می کند 

 مهدی (عج) ما تا ابد پنهان نمی ماند عزیز . . .

اللهم عجل لولیک الفرج

پروردگارا تو را شکر می کنم

برای همه نعمت ها...

برای تمام روزهای آفتابی و روزهای غمگین ابری،

برای سلامتی و بیماری......

برای غم ها و شادی ها تو را شکر می گویم

برای تمام چیزهایی که مدتی به من قرض دادی و باز پس گرفتی تو را شکر می گویم

برای مشکلاتم برای تردید ها و شک هایم....

چرا که همه ی این ها مرا به تو نزدیک تر می کند.

پروردگارا همان را می خواهم که تو برایم می خواهی....

پروردگارا تو را شکر می کنم

برای بودنت

برای آرامشی که به من دادی

برای اینکه هرگاه صدایت زدم تمام توجهت به من بود چنان که گویی یک بنده بیشتر نداری و من چه غافل بودم

پروردگارا تو را شکر می کنم

برای غروب های آرام و شب های تاریک و طولانی

خدایا شکرت می کنم برای تمام لبخندهای محبت بار، دستان یاری رسان، برای همه محبت و چیزهای شگفت انگیزی که دریافت کردم

پروردگارا از تو می خواهم

آن قدر به من ایمان عطا کنی تا در هر آن چه بر سر راهم قرار می دهی تو را ببینم و خواستت را.

آن قدر امید و شجاعت تا ناامید نشوم.

خدایا برای تو حرکت میکنم و تمام سعی خود را به کار میگیرم

هدفمند و پرشور گام بر می دارم و فردا را به تو می سپارم...

فرآوری: نعیمه درویشی

1ـ قالَ الإمامُ الْحَسَنُ الْمُجتبى (عَلَیْهِ السَّلام)

یَا ابْنَ آدْم! عَفِّ عَنِ مَحارِمِ اللّهِ تَكُنْ عابِداً، وَ ارْضِ بِما قَسَّمَ اللّهُ سُبْحانَهُ لَكَ تَكُنْ غَنِیّاً، وَ أحْسِنْ جَوارَ مَنْ جاوَرَكَ تَكُنْ مُسْلِماً، وَ صاحِبِ النّاسَ بِمِثْلِ ما تُحبُّ أنْ یُصاحِبُوكَ بِهِ تَكُنْ عَدْلاً.(1)

امام حسن مجتبی (علیه السلام) فرمود: اى فرزند آدم! نسبت به محرّمات الهى عفیف و پاكدامن باش تا عابد و بنده خدا باشى. راضى باش بر آنچه كه خداوند سبحان برایت تقسیم و مقدّر نموده است، تا همیشه غنى و بى‌نیاز باشى. نسبت به همسایگان، دوستان و همنشینان خود نیكى و احسان نما تا مسلمان محسوب شوى. با افراد (مختلف) آنچنان برخورد كن كه انتظار دارى دیگران همانگونه با تو بر خورد نمایند.

درسوگ نبی، جهان سیه می پوشد

درسینه،دل ازداغ غمش می جوشد

پیشاپیش رحلت جانگداز پیامبراکرم (ص)

و

شهادت جانسوز فرزند برومندش کریم اهل بیت امام حسن مجتبی(ع)را

به پیشگاه مقدس حضرت ولیعصر(عج)

و حضرت زهرا(س)

و دست اندر کاران تبیان مخصوصا مدیر ثبت مطالب و شما دوستان عزیز تسلیت عرض میکنم 

یاحق

یا رسول الله

اربعین است اربعین کربلاست        

هر طرف غوغایی از غمها به پاست 

گویی از آن خیمه‎های نیم سوز                 خود صدای العطش آید هنوز 

فرا رسیدن اربعین حسینی را به پیشگاه مقدس حضرت ولیعصر(عج) ، به ام المصائب حضرت زینب (س) و به همه شما دوستان عزیزو دست اندرکاران تبیان تسلیت عرض میکنم

با کاروان بی‏رقیه

باور کن گُلم! من همان زینبم؛ همان زینبی که هر روز، زیر آفتاب نگاه تو گرم می‏شد، همان زینبی که از طنین صدای تو جان می‏گرفت، همان زینبی که روزش را با زیارت تو آغاز می‏کرد و شبش را با چراغ یاد تو به پایان می‏برد.

باور کن همان زینب، همان خواهر، چهل روز است تو را ندیده است. بلند شو برادر گلم! چرا جوابم را نمی‏دهی؟ تو که همیشه به احترام حضورم می‏ایستادی؛ حالا چه شده که حتی جوابم را نمی‏دهی؟

آه، چه توقعی دارد زینب از تو! آخر تو که... .

باشد! حالا که تو نمی‏توانی، من برایت همه چیز را می‏گویم، آن روزِ غمگین کودکی‏مان که یادت هست؟! همان روزِ آتش و در و... آری! می‏دانم؛ حتی حالا هم طاقت شنیدنش را نداری. برایت بگویم؛ کودکان تو آواره بیابان‏های بی‏چراغ شدند؛ یکی دو ستاره، خاموش شد تا صبح.

چه کشیدیم برادر! فقط یاد و ذکر خدا و تو و پدر و مادر و جدمان، قوت دلمان شده بود؛ وگرنه قصه به اینجا نمی‏رسید.

در راه، هر جا که شد، چراغ یاد تو را روشن کردیم.

چه که بر سر آل امیه نیاوردیم؛ کوفه می‏لرزید از طنین صدایمان.

هر اشکمان را بر چله کمان نشانده بودیم و قلب خواب‏آلودگان را نشانه رفته بودیم؛ اما امان از شام! تاریکی شام، بر روشنایی کلام ما پیشی می‏گرفت؛ اما ستاره سه ساله تو، آنجا را هم روشن کرد.

چه بگویم برای تو که از همه چیز باخبری؟! در این چهل روز، یک لحظه نوازش صدای تو، گوشم را تنها نگذاشت.

هر چه را باید می‏گفتم، به زبانم جاری می‏شد. همیشه گرمای دستان حمایتت را روی شانه‏هایم حس می‏کردم. یک آن، خودم را بی‏تو ندیدم؛ اما چه کنم که تو خواسته بودی هر لحظه نبودنت را به یاد دیگران بیندازم و بیدارشان کنم.

هر چه بود این چهل روز گذشت و من دوباره به دیدار تو آمدم.

حالا نمی‏خواهی برای دیدن خواهرت، از جای برخیزی؟

با کاروان بی‏رقیه

سید حسین ذاکرزاده