تبیان، دستیار زندگی

 نا

«والذی قال لوالدیه افٍ لكما اتعد اننی ان اخرج و قد خلت القرون من قبلی و هما یستغیثان الله ویلك ءامن ان وعدالله حق فیقول ما هذا الا ساطیر الاولین.»1

 و به پدر و مادر اف گفته و می‌گوید:

«آیا به من وعده می‌دهید كه من در روز قیامت مبعوث می‌شوم در حالی كه قبل از من هم اقوامی بودند

و مردند و هرگز مبعوث نشدند.»

این پدر و مادر مؤمن در مقابل این فرزند تسلیم نمی‌شوند آنها فریاد می زنند و خدا را به یاری می‌طلبند

كه وای بر تو ای فرزند ایمان بیاور كه وعده خدا حق است

اما او همچنان لجاجت می‌كند و در مقابل پدر و مادر می‌گوید اینها چیزی جز افسانه‌های پیشین نیست. 

و به حرف پدر و مادر گوش نداده بلكه حتی آنها را مسخره هم كرده است

سرانجام كار چنین افرادی را در آیه بعد روشن می‌كند و می‌فرماید:

اولئك الذین حق علیهم القول فی امم قد خلت من قبلهم من الجن و الانس انهم كانو خاسرین.2

 آنها كسانی هستند كه عذاب الهی در باره آنها حتمی است

و همراه با اقوام كافر از جن و انس كه قبلا از آنها بوده گرفتار مجازات دردناك می‌شوند و اهل دوزخ‌اند.

 1 احقاف 17. 

سلام بر زهرا علیهاالسلام، کوثر جاری رسول صلی الله علیه و آله،

سلام بر عزیزترین نازدانه نور،

سلام بر فاطمه علیهاالسلام،

بر بتول علیهاالسلام.

سلام بر دل انگیزترین غزل هستی،

جاودانه ترین خورشید عشق!

سلام بر یاس سپیدی که عطر دل انگیزِ وجودش،

از ابتدای شکفتنش، تا همیشه دوران، مشامِ جان را می نوازد!

سلام بر زیباترین آیه نور، «إنّا أعطیناک الکوثر»!

سلام بر پاره تن پیامبر صلی الله علیه و آله،

همه هستی حیدر علیه السلام!

سلام بر تو...!

تو که آینه دار عصمت خداوند در زمینی!

تو که سرشاری از مهر و مهربانی.

فاطمه! تو آمدی تا جهانی از روشنایی،

دریایی از آگاهی و بینش را به انسان ها هدیه کنی.

آمدی تا عرش را به فرش پیوند دهی و واسطه فیض الهی باشی.
بانوی عشق!

در سپیده دمِ میلاد تو کوثرِ زلالِ عشق جاری شد و بهار،

به خانه رسول قدم گذاشت.

گل محمدی، شکوفایی ات مبارک!

 جوانى سر از رأى مادر بتافت 

گویند مرا چو زاد مادر

پستان به دهان گرفتن آموخت

شبها بر گاهواره ی من

بیدار نشست و خفتن آموخت

دستم بگرفت و پا به پا برد

تا شیوه ی راه رفتن آموخت

یک حرف و دو حرف بر زبانم

الفاظ نهاد و گفتن آموخت

لبخند نهاد بر لب من

بر غنچه ی گل شکفتن آموخت

پس هستی من ز هستی اوست

تا هستم و هست دارمش دوست

 ایرج میرزا

جوان و ساکت و زیبا پرنده دختر شد

پرید و فرصت عاشق شدن میسر شد

پرید و قسمتی از آسمان به نامش شد

نشست و منتظر یک گل معطر شد

گل از تمامی گلهای باغ گل تر بود

دهان بسته اش از لفظ آسمان تر شد

پرنده خنده گل را به فال نیک گرفت

نشست و فاصله اش با بهشت کمتر شد

نشست و بال و پرش را به روی تخم گذاشت

بدون دانه و پرواز هفته ها سر شد

چه جوجه های قشنگی چه روز زیبایی

شکست تخم سفید و پرنده مادر شد

و جوجه ها که پریدند زخم تنهایی

دوباره مونس روز و شب کبوتر شد 

پرنده هیچ برای خودش نخواسته بود

نشان عاشقی اش بود اینکه مادر شد

نغمه مستشار نظامی

 

غزل تویی،نفس شعر من تویی مادر

تویی تو قافیه پرداز زندگانی من

به نام توست اگر عاشقانه می گویم

نگاه توست به شبهای شعر خوانی من

به گوشم از غزل حافظ آنقدر خواندی

که مست شعر شدم با نگاه شیرینت

تمام زندگیت عشق و آب و نانت شعر

تو آفتابی و آیینه ات نشانی من

چه قدر خستگی ام را برایت آوردم

چه قدر خستگی ات را به خنده پوشاندی

چه قدر بی خردی کردم و تو بخشیدی

مرا ببخش و ببخشای بر جوانی من

تمامی کلماتت پراز لطافت عشق

تمامی لحظاتت پر از ظرافت شعر

غزل تویی و غزال دو چشم زیبایت

ترانه چیست به عیر از تو آسمانی من

ردیف این غزل از (من) پر است می دانم

ردیف کرده ام اینجا تمام (من) ها را

که دست و پای تو را واژه واژه بوسه دهم

شوم فدای تو ای عمر جاودانی من

نغمه مستشارنظامی