تبیان، دستیار زندگی

اصلا" بگذار این ترانه 

همین حواله بوسه تمام شود 

من خسته ام 

میخواهم به عطرتشنه گیسو وگریه نزدیکتر شوم 

کاری اگر نداری...برو 

ورنه نزدیکتر بیا 

میخواهم ببوسمت. 

  "سید علی صالحی"

من قدیمی بودم
پلی
با سی و سه چشمِ گریان
وقتی از من می‌گذشتی

قصری آتش گرفته
که ویرانی‌اش را تماشا کردی و رفتی

مقبره‌ی پادشاهان
که هُرم سینه‌ی برده‌ها هنوز
درونش زبانه می‌کشد

دیواری
چین‌خورده دور خودم
کناره جاده‌ی مفروش پروانه‌های مرده

افسوس
حتی نسیم بال پروانه‌ای می‌توانست
به حالم بیاورد

من قدیمی بودم
تو فردا
از من که می‌گذری
از حالم چه می‌دانی ؟

   "شهاب مقربین "

 دستان تو، از خاستگاهشان که چشمان من اند پرواز می کنند
و نور چونان گلی می شکفد  

و کائنات می تپد چونان یکی کندو،  

چونان یکی فیروزه
دستان تو، هجی نام مرا لمس می کنند،  

و فنجان ها عشق را
ای عشق !نامت مقدس باد،  

در رویایی که شب، بهشت را به خواب ما سر می دهد
کندوها بوی تو را تحفه می کنند، 

 و دستانت مرا می خوانند
پس بال هایت گشوده باد،  

که سایه سار،  

بی تو بر فراز من گم می شود

       "پابلو نرودا"

باید باور کنیم
تنهایی
تلخ‌ترین بلای بودن نیست،
چیزهای بدتری هم هست،
روزهای خسته‌ای
که در خلوت خانه پیر می‌شوی...
و سال‌هایی
که ثانیه به ثانیه از سر گذشته است.
تازه
تازه پی می‌بریم
که تنهایی
تلخ‌ترین بلای بودن نیست،
چیزهای بدتری هم هست:
دیر آمدن!
دیر آمدن!


       "چارلز بوکفسکی "

روزگاری ساده لوحانه 
صحرا به صحرا و بهار به بهار 
 دانه دانه بنفشه های وحشی را
  یک دسته می کردم

عشق را چگونه می شود نوشت 
در گذر این لحظات پرشتاب شبانه 
که به غفلت آن سوال بی جواب گذشت

دیگر حتی فرصت دروغ هم برایم باقی نمانده است
و گر نه چشمانم را می بستم  

   "حسین پناهی"

حسّ و حال همه ی ثانیـه ها ریخت به هم
شوق یک رابطه با حاشیه ها ریخت به هم

گفته بودم به کسی عشق نخواهم ورزید
آمدیّ و همـه ی فرضیه ها ریخت به هم!

روح غمگینِ تـــو در کالبدم جا خوش کرد
سرفه کردی و نظام ریه ها ریخت به هم

در کنـار تـو قدم می زدم و دور و بــرم
چشم ها پُر خون شد، قرنیه ها ریخت به هم

روضه خوان خواست که از غصه ی ما یاد کند
سینه ها پــاره شد و مرثیه ها ریخت بــه هم

پای عشق تـــو برادر کُشــی افتاد به راه
شهر از وحشت نرخ دیه ها ریخت به هم

بُغض کردیم و حسودان جهان شاد شدند
دلمان تنگ شد وُ قافیــه ها ریخت به هم

من که هرگز به تو نارو نزدم حضرتِ عشق!
پس چرا زندگیِ ساده ی ما ریخت به هم؟ 

می شود بی تو از این شهر سفر کردن و رفتن              

بی پــیامی به تو با قهــر گذر کــــردن و رفـتن 

می شــود صفحـه ی هر خاطـره را پاره نمـودن            

 می شود یاد تو را دست به سر کردن و رفتن 

مـی شـــــود دورتــر از ســـیطره تیــر نگـــاهــت     

   بــه بلــندای تـــو از دور نظـــر کـــردن و رفتــن 

می شود عهــد تو را مثل تو یکسویه شکستن         

  همه عمر به انــــدوه  تو ســـر کردن و رفتن 

می شــود به دریـــا زد و بیـــهوده شــــنا کـــــرد       

 بی هراس از شکم موج خــطر کردن و رفتـن 

ولی ای دوست به قرآن که حقـیقت به جز این است   

  کــی شــود یک نفس از عشق حــذر کردن و رفتن