تبیان، دستیار زندگی

نمى دانم چه کار باید کنم ؟

 آیا باید از سرنوشتى که تو را

در پیش پایم قرار داد قدردانى کنم ؟

همان سرنوشتى که باعث شد

 در چشمهایت آب شوم

همان چشمهایى که

 مرا در دریائى بی قرار غرق

و سیماى تو را بر چهره ام حک کرد

آن گونه که همه تو را در چشمهایم پیدا می کنند !

و حروف نام تو را در قلبم جای داد

 و عشق تو را در خونم جارى کرد.آه عشق من !

تو را به خدا به من بگو

 آیا بعد از این همه عشق

 عاقلانه است که فراموشت کنم ؟
     

     "نزار قبانی"

دست های تو

تصمیم بود

باید می گرفتم

و دور می شدم.

 "شمس لنگرودی"

و خلوتش

بهشتی است

که خداوندانش به تسلیم سر فرود آورده‌اند

در عظمتی

که خلأش

رمز زیستن است و تنفس

خانه‌اش

طراوتی دارد

از عشق و آفتاب و سعادت

و آغوشش جزیره تابناکی است

که رویاهای زمستانی‌ام در آن جا می‌گیرند

بی آن که بوی تو را بشنوم
ریشه های سیاهم
در تاریکی بیدار می شوند
فریاد می زنند:
بهار  ، بهار
شاخه های درختم
من به آمدنت معتادم .
 

"محمد شمس لنگرودی"

چشمانت کارناوال آتش بازیست  !
یک روز در هر سال
برای تماشایش می روم
و باقی روزهایم را
وقف خاموش کردن آتشی می کنم
که زیر پوستم شعله می کشد !
 

    "نزار قبانی"

دوستم داشته‌باش …
 و نپرس چگونه
و در شرم درنگ نکن
و تن به ترس نده

بی‌شِکوه دوستم داشته‌باش
نیام ، گلایه‌ دارد که به پیشوازِ شمشیر می‌رود

دریا و بندرم باش
وطنم وَ تبعیدگاهم
آرامش و توفانم باش
نرمی و تُندی‌ام …‌

دوستم داشته‌باش …
به هزاران هزار شیوه
و چون تابستان مکرر نشو
بیزارم از تابستان

دوستم داشته باش … و بگو
که نمی‌خواهم بی‌صدا دوستم داشته باشی

و آری ؛
عشق را در گوری از سکوت نمی‌خواهم

دوستم داشته‌باش …
دور از سرزمین ظلم و سرکوب
دور از شهرِ سرشار از مرگ‌مان
دور از تعصب‌ها ، دور از قیدوبندهاش

دوستم داشته‌باش …
دور از شهرمان
 که عشق به آن پا نمی‌گذارد
 و خدا به آن نمی‌آید

       "نزار قبانی"

آموزگار نیستم
تا عشق را به تو بیاموزم

ماهیان نیازی به آموزگار ندارند تا شنا کنند
پرندگان نیز ، آموزگاری نمی خواهند تا به پرواز در آیند

شنا کن به تنهایی
پرواز کن به تنهایی

عشق را دفتری نیست
بزرگترین عاشقان دنیا خواندن نمی دانستند 
   

    "نزار قبانی"