تبیان، دستیار زندگی

پس از ورود امکانات و ابزار تولید - به خصوص دوربین فیلمبرداری - آوانس اوگانیانس به همراه عده ای دیگر از دوستان خود نخستین پایه های سینمای ایران را بنا نهاد و با تشکیل گروهی در خیابان علاء الدوله (فردوسی کنونی) اقدام به تولید فیلم کرد. نخستین فیلم داستانی سینمایی ایرانی "آبی و رابی" نام داشت که فیلمی صامت و کوتاه بود و در سال 1309 تولید شد. این فیلم به عرصه اکران و پخش عمومی راه نیافت. اما دومین تلاش اوگانیانس برای ساخت فیلم به ارایه یک اثر سینمایی با عنوان " حاجی آقا آکتور سینما " در سال 1311 منجر شد که امکان اکران یافت. این فیلم که سیاه و سفید و صامت بود با سرمایه گذاری کارگردان به مبلغ 200 تومان و سرهنگ مقاصد زاده فروزین ساخته شد. اما این فیلم تنها 4 روز در سینما مایاک تهران بر پرده بود و با توجه به اینکه 6 تومان در اصفهان، 35 تومان در رشت و 45 تومان در شیراز فروش کرد، شکست تجاری سنگینی برای سازندگان آن به همراه آورد. چنان که سرهنگ فروزین به عنوان سرمایه گذار اصلی فیلم، وسایل فیلمبرداری استودیو "پرس فیلم" که محل فعالیت اوگانیانس بود را به عنوان پول از میان رفته برای خود برداشت.
نخستین فیلم سینمایی ناطق ایرانی که در سال 1312 ساخته شد، "دختر لر" به کارگردانی اردشیر ایرانی بود. این فیلم که در هندوستان به همت عبدالحسین سپنتا تهیه شده بود، از 30 آبان 1312 در سینما مایاک و سپه بر پرده رفت و به علت استقبال مخاطبین ایرانی در سال 1313 و 1315 دومین و سومین نمایش عمومی خود را پشت سر گذاشت. اما از همان زمان تولید فیلم در ایران با مشکل مواجه بود و وارد کنندگان فیلم های خارجی (به طور عمده هندی و اروپایی) در برابر این تولید موضع گرفتند و آن را بر نتافتند. سپنتا در جایی گفته بود: "روزی که من اولین فیلم ناطق فارسی را دست خالی و بدون هیچ کمک مالی و معنوی ایران در کوش بیگانه تهیه و به ایران آوردم، نه فقط نمایندگان کمپانی های خارجی که مبتذل ترین فیلم های تجاری را از بغداد و لبنان به طور دست سوم به ایران می آوردند و ارز کشور را خارج می کردند باتمام قوا و به دستیاری مقاماتی که مسوول امور فیلم بودند برای زمین زدن اولین فیلم ناطق فارسی و فراری کردن من از ایران کمر بستند."
پس از این زمان تولید فیلم در ایران شکل جدی تری به خود می گیرد. هر چند که رقیب بسیار قدرتمندی به نام فیلم خارجی همواره فیلم های ایرانی را مورد تهدید شکست و تهیه کنندگان را در معرض ورشکستگی کامل قرار می دهد، اما جسته و گریخته آثاری تولید می شود. البته در برخی مواقع تهیه کنندگان خارجی هم اقدام به تولید فیلم کرده اند. از جمله شخصی به نام سردار ساکر که یک هندی بود و به در ایران در کار واردات لاستیک فعالیت می کرد، چند فیلم ایرانی به سبک آثار هندی تولید کرده است. هر چند که از این نوع فیلم ها آثار چندانی در دست نیست و آن معدود فیلم های موجود نیز ارزش هنری ندارند. چون اصولاً در دهه 20 و حتی تا دهه 40 فیلم های ایرانی کپی برداری ضعیفی از فیلم های اروپایی، آمریکایی و هندی بوده است. در این مطلب کوتاه به برخی از فیلم هایی که در رشد و گسترش سینمای ایران تاثیر گذار بوده اند به اجمال اشاره هایی می شود.

در آن زمان دوران فیلم های خارجی عناوین کلی خاصی می گرفتند. برای نمونه فیلم های عاشقانه هندی، فیلم های آمریکایی و... اما فیلم های ایرانی عنوان خاصی نداشت، تا اینکه دکتر هوشنگ کاووسی که بنام ترین منتقد و نویسنده سینمایی آن زمان به حساب می آمد به آثار ایرانی عنوان "فیلم فارسی" را اطلاق کرد و از آن پس فیلم های ایرانی به این نام در محافل سینمایی گفته شد.

هر چند که این عنوان با خود خصوصیاتی را می آورد که فیلم های بدنه سینمای آن زمان کشور را تشکیل می دادند. اما دکتر کاووسی هم اقدام به تولید فیلمی با عنوان "هفده روز به اعدام" در سال 1335 کرد. این اثر هر چند که با وسواس کارگردان و به کارگیری هر آنچه که از دیگران خرده می گرفت، تولید و بر روی پرده سینما قرار گرفت، اما با برخورد بسیار تند سینمایی نویسان و سینماگرانی مواجه شد که دکتر کاووسی با بی رحمی و بدون ملاحظه به آثارشان تاخته بود. اما همین مسایل باعث شد تا مساله نقد فیلم در کشور جدی گرفته شود و مطبوعات تخصصی سینما رو به افزایش برود.

دهه 40 و 50 از نظر تاریخ سینمای ایران دوران بسیار مهمی به شمار می رود. چون در این دوران سینماگران آرام آرام به بلوغ فکری می رسند و برای داشتن سینمایی بومی و محلی دست به تلاش گسترده ای می زنند. در این دو دهه سینماگرانی پا به عرصه سینمای کشور می گذارند که حتی مطرح شدن در معتبرترین مجامع سینمایی جهان را با خود همراه می آورند.

فیلم سینمایی "خشت و آیینه" به کارگردانی ابراهیم گلستان در سال 1344 یکی از آثار متفاوت این دوران به شمار می رود. این دو ماه پس از "گنج قارون" اکران می شود و از بازیگران تازه وارد و شناخته نشده ای همچون مهری مهرنیا، جلال مقدم، پرویز فنی زاده، محمد علی کشاورز، جمشید مشایخی و پری صابری بهره می برد که از تئاتر به سینما راه یافته بودند. این فیلم در اکران عمومی با شکست مواجه می شود. اما گلستان که در اصل یک مستند ساز بود به روند تولید خود ادامه می دهد و در سال 1353 فیلمی با عنوان "اسرار گنج دره جنی" را ارایه می کند که ارتباط بیشتری با مخاطب پیدا می کند.
سینمای ایران پس از سالها با توجه به شرایط جامعه به راه خود ادامه داد و همچنان این راه را می پیماید، اما شاید جالب توجه باشد که بیشتر آثار تولید شده در دهه 60 هر چند که از نظر کمیت بسیار کمتر از تولیدات دهه 70 و 80 است، اما به جهت کیفیت و ایجاد جریان های سینمایی آثار قابل تامل و راهگشا بوده اند.

روزه در آيين هندو ( ‪( HINDUISM‬
...............................

تنها مسلمانان، مسيحيان و يهوديان نيستند كه روزه مي‌گيرند، بلكه حتي آئين‌هاي غير الهي نظير بوديسم و هندوئيسم نيز روزه و رياضت‌هاي جسمي را براي تربيت جسم و روح پيروان خود ضروري مي‌دانند.

هندوئيسم، يكي از قديمي‌ترين آيين‌ها است كه ‪ ۲۵۰۰‬تا ‪ ۴۰۰۰‬سال پيش از ميلاد ، از تمدن دره "ايندوس" برخاسته است.

هندوئيسم به معناي دين خدايان است كه اساس آن اعتقاد بر يگانگي هر چيز است. اين كليت، برهمن ناميده مي‌شود.

هندوها معمولا در روزهاي ماه جديد و جشن‌ها روزه مي‌گيرند. نحوه روزه گرفتن در اين آيين نيز بستگي به خود فرد دارد. ممكن است روزه، امتناع از خوردن و آشاميدن هر نوع غذا يا نوشيدني براي مدت ‪ ۲۴‬ساعت باشد، اما بيشتر شامل نخوردن غذاهاي جامد است و نوشيدن مقداري آب يا شير مجاز است.

هدف از اين روزه، افزايش تمركز در "مديتيشن" (‪ (MEDITATION‬يا عبادت براي تطهير درون است و گاهي به عنوان دادن يك قرباني در نظر گرفته مي‌شود.

روزه‌داري در آيين بودا ( ‪( BUDDHISM‬
.................................

آيين بودا، برخاسته از آموزش‌هاي "سيدارتا گوتاما" است كه ‪ ۵۳۵‬سال پيش از ميلاد به شكوفايي رسيد و بودا نام گرفت. او سياق ميانه روي را جايگزين رياضت‌هاي شديد جسمي يا دنيا پرستي و خوش گذراني زياد كرد.

همه فرقه‌هاي اصلي بوديسم دوره‌هايي براي روزه دارند كه معمولا روزهاي چهاردهم ماه و ديگر روزهاي مقدس است.

در آيين بودا، روزه به معناي خودداري از خوردن غذاهاي جامد است، ولي استفاده از برخي مايعات مانعي ندارد. روزه‌ي بودائيان روشي براي پاك‌سازي است.

راهبان بودايي "تراوادين" (‪ (THERAVADIN‬و "تندايي" (‪ (TENDAI‬براي آزادسازي ذهن روزه مي‌گيرند بعضي از راهبان بودايي كشور تبت، براي كمك به رسيدن اهداف يوگا ، نظير انرژي دروني ، روزه مي‌گيرند.

راهبان بودايي در روز تنها يك وعده غذا آن هم نزديك ظهر صرف مي‌كنند و بعد از ظهر مجاز نيستند كه غذايي بخورند، مگر يك غذاي كمكي در عصر. اين خود يكي از اعمال رياضتي است كه از جهاتي شبيه روزه در اسلام است.

راهبان بودايي همچنين دو روز در ماه، در حلول ماه و هنگام ماه كامل به طور كامل روزه مي‌گيرند. در اين دو روز مردم عادي نيز به آنها مي‌پيوندند و مراسم مختلف عبادي شركت مي‌كنند.

هرچند كه در ميان توده بوداييان روزه وجود ندارد، اما راهبان بودايي تقريبا هميشه در حال انجام كاري شبيه روزه هستند. اين روزه صرفا ترك خوردن و آشاميدن نيست و امور ديگري مثل ترك مسائل جنسي و حتي نگه داشتن زبان و ساير اعضا را نيز شامل مي‌شود.

امروزه مردم عامي بودايي هر ماه چهار بار روزه داشته و به گناهان خود اقرار مي‌كنند و در استقبال از سالروز فوت بودا مدت پنج روز از خوردن گوشت خودداري مي‌ورزند.

روزه‌داري در فرق و مذاهب ديگر
................................

لامائيست‌ها در هر ماه روزهاي ‪ ۱۴‬و ‪ ۱۵‬و ‪ ۲۹‬و ‪ ۳۰‬تنها غذاي آردي و چاي تناول مي‌كنند ولي پارسايان اين فرقه در طول اين چهار روز تا غروب آفتاب هيچ مواد غذايي نمي‌خورند.

مردم تبت مراسمي به نام "نانگ نس" (روزه مدام) دارند كه چهار روز طول مي‌كشد. آنها دو روز اول را با دعا، اقرار به گناهان و تلاوت متون مقدس به سر مي‌آورند و روز سوم پرهيز شديدي را رعايت مي‌كنند و هيچ نمي‌خورند و حتي آب دهان خود را هم فرو نمي‌برند و اين روزه را با دعا و اقرار به گناهان تا طلوع آفتاب در روز چهارم ادامه مي‌دهند.

در ميان چينيان كهن، بويژه پيروان مذهب "تائو" روزه قلب وجود دارد و بر آن بيش از روزه تن تاكيد دارند.پيروان مكتب "كنفوسيوس" نيز روزه‌داري را به عنوان آماده‌سازي خود، براي بهتر به انجام رساندن اوقات پرستش ارواح نياكان مورد توجه قرار مي‌دهند.

در مصر كهن، پس از مرگ پادشاه، رعاياي او روزه مي‌گرفتند و از مصرف گوشت، نان، گندم، شراب و هر تفريحي پرهيز مي‌كردند و نيز از استحمام، تدهين ( ماليدن روغن به موي سر) و خوابيدن بر بستر نرم خودداري مي‌كردند.

قبايل بومي آمريكا نيز معتقد بودند روزه گرفتن در كسب هدايت و راهنمايي از روح اعظم موثر است و از جمله مراسم عزاداري آنها پرهيز از خوردن غذا بود.

نزد بسياري از اقوام كهن، پرهيز از آشاميدن و خوردن به عنوان ابزار ندامت به درگاه خداوند (يان) و به عنوان فديه و كفاره گناهان انجام مي‌شد.

مردم كهن مكزيك، امساك از خوردن غذا را به عنوان كفاره گناهان به جا مي‌آوردند و مدت آن از يك روز تا چند سال متفاوت بود و پارسايان آنها هم در هنگام بروز مصيبتي عام، ماهها راه امساك را در پيش مي‌گرفتند.

روزه‌داري در آئين اسلام
.................

در آيين مقدس اسلام، روزه جايگاه بسيار خاص و ويژه دارد ويكي از راه‌هاي تقرب به خدا است. دين اسلام كه ‪ ۶۲۲‬سال پس از ميلاد مسيح توسط حضرت محمد (ص) در شهر مكه ظهور كرد، از جوان‌ترين و بزرگ‌ترين اديان دنيا است.

مسلمانان يك ماه تمام را روزه مي‌گيرند. ماه رمضان نهمين ماه تقويم قمري مسلمانان است كه در اين ماه روزه واجب مي‌شود.اين ماه يادآور نزول قرآن بر حضرت محمد(ص) نيز است.

گفته مي‌شود تمامي كتب الهي آسماني درماه رمضان نزول يافته‌اند. مسلمانان براي روزه گرفتن از شروع سحر(اذان صبح) تا غروب آفتاب(اذان مغرب )، از خوردن و آشاميدن اجتناب مي‌كنند. همچنين مصرف دخانيات در زمان روزه‌داري حرام است.

روزه‌داري در ماه مبارك رمضان بر مسلمانان واجد شرايط واجب است، ولي مسلمانان در ديگر اوقات سال نيز به دلخواه مي‌توانند روزه بگيرند.

روزه به عنوان يك مقوله ديني و عبادي امري نيست كه به چند دين محدود باشد و اثري از آن در اديان نباشد.

شواهد تاريخي حاكي از آن است كه اگر اختلافي در روزه‌داري وجود دارد در صورت و كيفيت توجه به آن، نه در اصل آن است، چرا كه در ميان اقوام مختلف در گذشته و حال، روزه و پرهيز جايگاه خاصي براي خود داشته و دارد.

اديان و مذاهب گوناگون آئين‌هاي خاصي را براي ارتقاي شرايط روحي و رواني بر پيروان خود واجب دانسته‌اند كه از جمله اين آموزه‌هاي ديني روزه است.

روزه گرفتن در اديان، آئين‌ها و سرزمين‌هاي مختلف، شكل‌هاي گوناگون و متفاوتي دارد.

روزه از جمله عبادات ديريني است كه پيدايش آن را مي‌توان با رانده شدن حضرت آدم (ع) و حوا از بهشت مقارن دانست.

مستندات برخي كتب تاريخي و ديني حاكي از وجوب روزه براي حضرت آدم از سوي خداوند در روزهاي سيزدهم، چهاردهم و پانزدهم هر ماه است.

آياتي از قرآن كريم از جمله آيه ‪ ۱۸۳‬سوره "بقره" تصريح دارد كه روزه بر پيروان اديان آسماني و ابراهيمي قبل از اسلام واجب بود.

امام اول شيعيان،حضرت علي (ع) نيز درباره روزه مي‌فرمايد:روزه، عبادت قديمي است كه خدا هيچ امتي را از آن معاف نداشته است.

دانشمندان علم جامعه شناسي از روزه به عنوان يك "رفتار ديني" مهم ياد مي‌كنند و در اين معني، روزه گرفتن را تقريبا در تمام اديان به نحوي مي‌توان يافت.

برخي از فرمايشات پيامبراسلام (ص) و ائمه معصومين نيز به صورت غيرمستقيم بر وجوب روزه گرفتن در اديان ديگر حكايت دارد.به عنوان مثال حضرت محمد (ص) در توصيف بهترين روزه، به روزه گرفتن حضر "داود" اشاره مي‌كنند و مي‌فرمايند كه ايشان در طول سال هميشه يك روز را روزه مي‌داشت و يك روز را افطار مي‌كرد.

خاتم پيامبران (ص) همچنين فرمودند:سليمان نيز در هر ماه سه روز اول ماه و سه روز وسط و سه روز آخر آن را روزه‌دار بود، عيسي (ع) نيز همواره روزه‌دار بود و حضرت مريم (س) نيز هميشه دو روز را روزه و دو روز را افطار مي‌كرد.

محققان سه گونه روزه را در اديان مختلف تشخيص داده‌اند:اولين نوع ، روزه به عنوان مقدمه براي آمادگي ورود به مرحله خاصي از زندگي مانند روزه گرفتن انبياي بني اسرائيل براي اطلاع از غيب روزه است.

دومين گونه روزه داري ، روزه به قصد توبه يا تطهير است.به عنوان مثال هندوها و پيروان آيين "جين" در هنگام زيارت اماكن مقدس روزه مي‌گيرند.

تضرع و تقرب جستن به خداوند تعالي سومين گونه روزه‌داري است كه بيشتر در اديان ابراهيمي وجود دارد، مانند آنچه در مورد بعضي از پيامبران در قرآن كريم آمده است.

روزه‌داري در دين يهود
.................

يهوديان در يوم "كيپور" روزه مي‌گيرند. يوم كيپور تعطيلي مذهبي يهوديان است كه مردم در آن روز روزه مي‌گيرند و در "كنيسه"، دعاي صبر مي‌خوانند.

اين روزه داري را روزه كفاره هم مي‌گويند.

يهوديان همچنين شش روز ديگر از سال را نيز روزه مي‌گيرند كه نهم آوريل روزي كه معبد يهوديان در آن روز تخريب شد، از آن جمله است.

در يوم كيپور و نهم آوريل خوردن و آشاميدن از زمان غروب آفتاب تا غروب بعدي به مدت ‪ ۲۴‬ساعت ممنوع است،در حالي كه در ساير ايام روزه‌داري يهوديان اين محدوديت از طلوع تا غروب آفتاب است.

هدف از روزه در دين يهود، استغفار از گناهان يا درخواست حاجت خاصي از خداوند است.

در دين يهود،به نيات مختلفي روزه گرفته مي‌شود كه مي‌توان آن را به سه بخش: توبه و طلب بخشش، يادآوري يك مناسبت و يا سوگواري و تلاش براي تحقق يك آرزو يا استجابت حاجت تقسيم كرد.

از نگاه يهوديان، كلمه "صوم" تنها به معني پرهيز از خوردن و آشاميدن نيست، بلكه خودداري از لذايذ جسماني مانند استحمام، استفاده از عطريات و غيره نيز است.

البته در كتاب‌هاي مقدس يهود، نمونه‌هاي مختلفي وجود دارد كه نشان مي‌دهد روزه اصولا تنها براي ابراز پشيماني از گناه و بازگشت به يك زندگي سالم و طلب رحمت از خداوند نيست، بلكه اهداف ديگري را نيز در بر مي‌گيرد.

در شريعت يهود همه واجبات ديني براي دختران از سن ‪ ۱۲‬سالگي و براي پسران از ‪ ۱۳‬سالگي شروع مي‌شود و اجباري است. روزه نيز مشمول اين حكم است.

تمامي قوانين روزه براي افراد سالم وضع شده است و دانشمندان يهود بيماران، زنان باردار و شيرده، دختران و پسراني را كه هنوز به سن شرعي نرسيدند و پيران را به شرط مشورت با مرجع ديني مطلع و آگاه در موارد خاص از گرفتن روزه معاف كرده‌اند.

به جز روزه نهم آوريل و كيپور كه علاوه بر خوردن و آشاميدن، استحمام و استفاده از عطريات و لذات جسماني ديگر ممنوع است و از قبل از غروب روز پيش تا بعد از غروب روز بعد ادامه دارد، روزه‌هاي ديگر همگي از بعد از نيمه شب تا غروب گرفته مي‌شود.

روزه‌داري در مسيحيت
.....................

تاريخ روزه‌داري در مسيحيت به قبل از قرن هشتم مي‌رسد. روزه در تقويم كليسا هم ثبت شده و جزو آداب فقهي مسيحيان به شمار مي‌رود.

در "انجيل"، كتاب مقدس مسيحيان آمده است:آنگاه عيسي (ع) به قوت روح به پايان برده شد تا ابليس او را امتحان كند، پس چهل شبانه روز روزه داشته و نهايتا گرسنه شد.

در اناجيل به وجوب روزه تصريح شده و روزه‌دار را ستوده و او را از ريا برحذر داشته است.

حضرت عيسي (ع) پيش از آغاز رسالتش، همچون يك يهودي ايام روزه‌داري در دين يهود مثل روزه يوم كيپور را مراعات مي‌كرد و به نظر برخي ، او تنها اصول را بيان كرده و وضع قوانين را به عهده كليسا نهاده است.

چند نكته‌اي كه در اين دين حائز اهميت است، اين است كه:اولا در مسيحيت دو واژه روزه و پرهيز وجود دارد كه بين اين دو تفاوت وجود دارد، به اين نحو كه در ايامي كه بايد پرهيز را رعايت كرد، تنها از مصرف گوشت پرهيز مي‌كنند ولي در ايام روزه، همراه با پرهيز از خوردن گوشت ، غذاي مصرفي و دفعات وعده غذا هم محدود مي‌شود، دوما يكي از روزهاي مهم در مسيحيت روز عيد پاك است كه به مناسبت قيام عيسي از قبر گرامي داشته مي‌شود.

هفته پيش از اين روز "هفته مقدس" گفته مي‌شود كه در تعيين بسياري از روزه‌ها هم نقش مهمي دارد.

در مسيحيت، روزه و دعا وسيله‌اي براي مقابله با وسواس‌هاي شيطاني است و و روزه حقيقي آن است كه انسان به بدي ارتكاب نورزد و با قلبي خالص خود را وقف خدمت به خداوند كند.

مسيحيان معتقدند كه‌روزه ظاهري نيست بلكه باطني و معنوي است وهدف اصليش اين است كه با فروتني به خدا تقرب جويند و هدايتهاي او را بطلبند.

فروتن شدن دل در حضور خدا ، سركوب كردن نفس سركش ، موثرتر شدن پرستش و آموختن از خود گذشتگي و درك ارزش فداكاري به عنوان دلايل روزه گرفتن در مسيحيت ذكر شده است.

روزه دار در اين آيين بايد از رياكاري و هرگونه ظاهرسازي و خودنمايي به دور باشد،چرا كه حضرت عيسي در انجيل متي فصل ‪،۶‬آيات ‪ ۱۶‬تا ‪ ۱۸‬فرموده است:
وقتي روزه مي‌گيريد، مانند رياكاران خودتان را افسرده نشان ندهيد.آنان قيافه‌هاي خود را تغيير مي‌دهند تا روزه دار بودن خود را به رخ بكشند.

روزه مسيحي در زمان و تحت قوانين خاصي نيست، آنها آزادند در هر زمان و با هدايت روح خدا به طور فردي و جمعي براي يك يا چند روز و حتي براي چند ساعت روزه بگيرند.

روزه‌هاي مهم مسيحيان عبارت است از روزه روز جمعه قبل از عيد پاك كه از قرن دوم متداول شد، روزه غيركامل دوشنبه تا پنجشنبه هفته مقدس، روزه چهل روز قبل از عيد پاك، روزه چهل روز قبل از هفته مقدس ، روزه چهارشنبه و جمعه هر هفته‌به مناسبت روز توطئه يهوديان براي دستگيري عيسي و روز جمعه به دليل به صليب كشيدن عيسي ، روزه‌هاي فصلي و روزه به عنوان كفاره گناهان.

در دين مسيحيت، روزه گرفتن در روز "نيطيكاست" به دليل آنكه روز جشن و شادماني است، ممنوع است.

سه فرقه كاتوليك، ارتدوكس و پروتستان در مسيحيت روزه‌هاي خاص خود را دارند و روزه‌هايشان نيز با يكديگر فرق مي‌كند.

كوه گفتم عشق چيست؟! لرزيد. به ابر گفتم عشق چيست؟! باريد. به باد گفتم عشق چيست؟! وزيد. به پروانه گفتم عشق چيست؟! ناليد. به گل گفتم عشق چيست؟! پرپر شد. به انسان گفتم عشق چيست؟! اشك از ديدگانش جاري شد و گفت: لرزيدن.باريدن.وزيدن.ناليدن.پرپر شدن...


حالا واقعا به نظر تو عشق چیست؟

عشق امانت با ارزشيه كه هر كسي تو قلبش ميزاره برايه همينه كه

هر وقت بخواي عشقت را از كسي پس بگيري بايد قلبش را بشكني.

کاش قلب وسعت میگرفت


شمع با پروانه الفت میگرفت


کاش توی جادهای زندگی


خنده هم از گریه سبقت میگرفت

وقتی حرف از وفا میشه همه با وفا میشن و هر وقت حرف

از عشق میشه هیچ کس به عهدی که بسته بود که
همیشه با وفا بمونه پایبند نمیشه.کاش یکی بود که همیشه
به عشقش وفا میکردو تنها نمیذاشت.
کاش هیچ کس درد بی وفایی رو نچشه.هیچ کس...