مطابق نظر آگوستین، دو مسئله اساسى در مورد شر، منشا و توجیه آن وجود دارد. در اینجا نظر عمدتا متوجه دومى است، بیشتر بحث‏هاى معاصر متمركز بر موضوع توجیه است كه به عنوان پاسخ به شبهه‏اى كه ابتدا در مقاله‏اى كه توسط مكى ارائه شده، «شر و قدرت مطلق‏»، مطرح شده است. اعتقاد مكى این است كه خداگرا با یك مشكل منطقى نسبت‏به عقایدى كه از نقش محورى در ایمان مسیحى برخوردارند روبروست. آن عقاید اینها هستند: 1. خدا وجود دارد. 2. خدا قادر، عالم و خیرخواه مطلق است. 3. شر وجود دارد. در واقع، مجموعه عقاید مورد بحث‏به نظر نمى‏رسد كه این عیب [مشكل منطقى] را داشته باشند، اما اگر اعتقاد دیگرى او دو اعتقاد را برمى‏شمرد كه معادلند با چیزى كه در (4) مطرح شده است اضافه شود -یعنى: 4. خداى توصیف شده در (2) اجازه وجود هیچ شرى را نخواهد داد- در این صورت آن چیزى را خواهیم داشت كه او «مشكل منطقى‏» مى‏نامد; یعنى اینكه عقاید مورد بحث ناسازگارند. دفاع‏هاى گوناگونى كه در واقع راه‏حل‏هاى سازگارى هستند، به شیوه‏هاى متعدد این اشكال ناسازگارى را مورد چالش قرار داده‏اند. این‏كه گزاره‏هاى الف و ب را مى‏توان سازگار نشان داد، اگر آنها منطقا با گزاره دیگرى یعنى ج سازگار باشند. هریك از راه حل‏هاى دفاع، نوع خاصى ج است، به‏گونه‏اى كه الف و ب سازگار با ج به نظر آیند. كیت‏یاندل در مقاله «دفاع خیر بزرگتر»، دفاع مولد را پیشنهاد مى‏كند كه بر حسب آن خدا چنین در نظر گرفته مى‏شود كه شرها را مجاز ساخته است تا خیرها زاده شوند. به تعبیر تمثیلى، ج نزد یاندل دفاع خیر بزرگتر است; به این معنى كه خداى عالم مطلق، قادر مطلق و خیرخواه مطلق چنین به نظر مى‏آید كه شر را ممكن ساخته است‏به خاطر یك خیر بزرگتر. جان هیك در اثر اخیرش شر و خداى محبت، تبیین سنتى دفاع «تهذیب نفس‏» را صورت‏بندى مى‏كند كه شر را بر اساس اینكه نفوس به وسیله آن ترقى مى‏یابند و رشد معنوى و اخلاقى را تجربه مى‏كنند، تبیین مى‏كند. نزد هیك آن ج، تهذیب نفس است. الوین پلانتینجا دفاع مبتنى بر اختیار آگوستین را اخذ مى‏كند و بر حسب جهان‏هاى ممكن و جهان گذرا به آن شكل جدیدى مى‏دهد. او اظهار مى‏دارد كه ناسازگارى منطقى وجود ندارد; زیرا دفاع مبتنى بر اختیار نشان مى‏دهد كه امكان شر با وجود خداى قادر، عالم و خیرخواه مطلق سازگار است. دفاع مبتنى بر اختیار، آن ج پلانتینجا است. باز سیر دفاعى دیگرى را لوئى دوپره در ارتباط با شر اخذ كرده است. او اظهار مى‏دارد كه تلاش‏هاى جدید در الهیات استدلالى منحرف هستند; زیرا با مفهومى عقل‏گرایانه نسبت‏به خدا سروكار دارند. مفهومى كه بر اساس تبیین او دور از ایمانى سرزنده مى‏باشد. به جاى آن، او ارتباطى نزدیك‏تر و اساسى‏تر بین خالق نامتناهى و هستى متناهى مطرح مى‏كند. در این الگو، استقلال و مسئولیت‏بیشترى براى مخلوق و فرصتهاى بیشترى براى خالق در جهت فرصت دادن [به مخلوق] و منجیانه عمل كردن به سود مخلوق وجود دارد. ملحدین كه به واسطه استحكام راه حلهاى دفاعى خداگرایان لااقل خسته شده‏اند، اگر دلسرد و بى‏جرئت نشده باشند، در عوض راه احتمال‏گرایانه را آغاز كرده‏اند. ویلیام آلستون بر این استراتژى احتمال‏گرایانه بر حسب حالت‏شناختى انسان متمركز مى‏شود و در نقد استدلال «مبتنى بر تخمین‏هاى بى‏ارزش قواى شناختى انسان در كاربردى خاص‏» وارد مى‏شود. توجه او به صورتبندى ویلیام راو از این استدلال است. او نتیجه مى‏گیرد كه استدلال استقرایى «شكلى بهتر از همتاى مصیبت‏زده قیاسى‏اش‏» نیست. جیمز سنت نوعى راه حل دفاعى در مقابل استدلال استقرایى از شر كه از سوى ویلیام راو ارائه شده است پیشنهاد مى‏كند كه مبتنى است‏بر این بیان كه یك فرض كلیدى در استدلال راو «اینكه خیرهایى كه ما مى‏شناسیم به ما زمینه‏هاى استقرایى خوبى مى‏دهند براى استنتاجات یقینى در مورد خیرهایى كه هستند» موجه نیست. نتیجه‏اى كه او مى‏گیرد این است كه نمونه‏اى كه در استدلال راو هست‏یك «نمونه‏گیرى استقرایى مناسب‏» نیست.

و از لب ساقی شرابم در مذاق افتاده بود

از سر مستی دگر با شاهد عهد شباب

رجعتی می‌خواستم لیکن طلاق افتاده بود

در مقامات طریقت هر کجا کردیم سیر

عافیت را با نظربازی فراق افتاده بود

ساقیا جام دمادم ده که در سیر طریق

هر که عاشق وش نیامد در نفاق افتاده بود

ای معبر مژده‌ای فرما که دوشم آفتاب

در شکرخواب صبوحی هم وثاق افتاده بود

نقش می‌بستم که گیرم گوشه‌ای زان چشم مست

طاقت و صبر از خم ابروش طاق افتاده بود

گر نکردی نصرت دین شاه یحیی از کرم

کار ملک و دین ز نظم و اتساق افتاده بود

حافظ آن ساعت که این نظم پریشان می‌نوشت

طایر فکرش به دام اشتیاق افتاده بود