آخرالزمان،
دوران سرخ و سیاهی است:
جنگهایی که در هم می کوبد،
خونهایی که جاری می شود،
رهبران بی نظیری که از بین می روند.
مردمی که خود را نمی شناسند،
انسانهای غریبه با خدا،
آدمهای وحشی تر از درندگان و
پائین تر از چهارپایان.
آدمهایی که جمعشان،
می شود خانواده ای سست بنیان.
سیه چرده هایی با شکمهای به کمر چسبیده؛
فرو رفته در خواب ابدی.
تناقض آشکار شاه و گدا،
سیر و گرسنه.
حق های بر زمین مانده،
برنامه های فراموش شده.
مسلمانان بی اسلام،
مسیحیان بی مسیح،
موسویان بی موسی...
امروز فهمیده ام،
شیپورهای صلح، مجروحان جنگ و آرامش خواهان،
و عدالت جویان،
تو را میخوانند؛
و دستان شفابخش، و رهبران بی یاور،
و مردم گم گشته ی حقیقت جو،
سرگشتگان راه گم کرده،
ستم دیدگان از زمین و زمان،
و گرسنگان و غارت شدگان نیز.
امروز فهمیده ام،
که سیاهی شب آخرالزمان،
پر از ستاره های امید به توست!
که اگر این روزها نبود،
قدر تو معلوم نمی شد.
امروز،
میان تیرگیهای غربت غیبت مان،
تو همان روشنایی امید بخشی.
عادل موعود، دریچه ی نجات،
راه آخر؛ حتی اگر نام تو را «مهدی» نخوانند و بخوانند:
ماشیح
سوشیانش
بودای پنجم
برهمن
مسیح!
امروز، زمان خستگی روح هاست.
زمان به پایان رسیدن توانها و تابها.
قلبهای بسیاری، آرزو می کنند:
«کاش یک نفر برای رهایی مان بیاید!»
و چشم دوخته رو به آسمان،
دعا می کنند:
«منجی را برسان!»
و یا می خوانند:
«أین بقیة الله...»
خوب که می بینم، گوش که فرا می دهم، دل که می سپارم،
می فهمم:
امروز ما
با جهان به توافق رسیده ایم!
همه، عاشقان موعودیم!
منتظران منجی!
