تبیان، دستیار زندگی

به نام زيبا ترين زيبايي ها
براي روز ميلادت , گلهاي پونه را با دلي عاشق كه حسرت روزهاي بهاري را مي كشيد توسط پرنده هاي قفسي برايت فرستادم . حكايت عشق تو را در نامه اي كه پر از غم دوري تو بود نوشتم و همچنان پاي پياده در جاده هاي بي بهار در زير باران با تمام دلسپردگي هايم با عذابي كه از جاده به همراه داشتم قدم مي زدم , زندگي را همچون سراب ازپل حقيقت طي كردم , دراين فاصله , قصه امير را زمزمه مي نمودم و مي دانستم كه مي داني فاصله چه درديست و من رسواترين , عاشقانه و ديوانه وار به يادت هستم .
و حتي دريك روز برفي كه هواي خانه بس دلگير و طاقت فرسا بود مانند غروب , به هرحال سكوتم از رضايت نيست   و حتي مي توانستي وقتي ازپشت قاب شيشه اي به مزرعه اي كه درختكي تاك , تك و تنها دركنارش قامت برافراشته ديد مي زدي پي به بي قراري ام ببري ولي اگر حتي خوابت , خواب باران بود و آخرين نامه از سويت كه بس خاطره اي در دلم پر رنگ مي ساخت و با پيوستگي شديد نقابي را از صورت مي كشيد با اينكه هزاران بار گفتم كه از غم دوري تو نفسم در نمي آيد .......
مهم نيست , مهم اين است كه گفتي « باهام نمون » ولي اي عسل بانو مگرمي شود كه هراس هاي بيهوده را همانند برگي خشك و تنها ، از روي سكوي كنار پنجره به بينهايت پرتاب كنم ؟ اي واي به حال هر دوي ما .......
بدان و آگاه باش كه مسافر شهر غمم , و تا درياي مغرب آنجايي كه مانند نگيني سبز و يا حتي جزيره اي   كه درياي طوفاني برخود نديده باشد خواهم رفت آنجا كه حتي يك ايراني هم نباشد بعد از آن حتما مي گويي « مگه ميشه » ولي مي دانم كه من تنها ترين فقط لايق تو بودم من كه فصل پاييزي خويش را به اميد حكايتي دگر به پايان رسانيدم و خسته شدم از بس كه گفتم لحظه اي با من باش چون آخرين باري كه ديدمت مثل گره اي در خود گم بودي ولي واقعا" آن روزها را چه كنيم كه خودمان چنين نموديم « از ماست كه برماست » ولي خرسند شديم از اين كه هستيم و لعنتي هر چند كوتاه براين عادت بد فرستادم بر تو اي فرنگيس روياها !!! و هر صبح به هنگام طلوع قصه اي مي خوانم , قصه گل و تگرگ و فقط مي نويسم كه « دل هيچكي مثل من غربت اينجا رو نداره » ......
و در كمال آوارگي زياد ......
با گلوي پر از غمباد......
مي زنم فرياد ......
تن تشنه مثل خورشيد ..... بي سرزمين تر از باد

اميد؛      و در آغاز هيچ نبود،                           كلمه بود،                                    و آن كلمه ، خدا بود...
عظمت همواره در جستجوي چشمي است كه او را ببيند... و خوبي همواره در انتظار خردي است كه او را بشناسد... و زيبايي همواره تشنه دلي كه به او عشق ورزد... و جبروت نيازمند اراده اي كه در برابرش، به دلخواه رام گردد... و غرور در آرزوي عصيان مغروري كه بشكندش و سيرابش كند... و خدا؛              عظيم بود و خوب و زيبا و با جبروت و مغرور،                                                                     اما كسي نداشت... خدا آفريدگار بود،
                                و چگونه مي توانست نيافريند؟ و خدا مهربان بود،                                  و چگونه مي توانست مهر نورزد؟
"بودن" ، "مي خواهد"                                  و از عدم نمي توان خواست... و حيات انتظار مي كشد،                                 و از عدم كسي نمي پرسد، و خدا از بودن بيشتر "بود"                                 و از حيات زنده تر؛                                          و از غيب بنهان تر؛                                                         و از تنهايي تنها تر؛                                                                و براي "طلب" بسيار داشت؛       كه خدا "بودن" مطلق بود...                          خدا گنجي مجهول بود؛                                      كه در ويرانه بي انتهاي غيب مخفي شده بود، و خدا زنده جاويد بود؛                                       كه در كوير بي پايان عدم "تنها نفس مي كشيد" دوست داشت چشمي ببيندش...... دوست داشت دلي بشناسدش...... و در خانه اي گرم از عشق؛                             روشن از آشنايي؛                                                 استوار از ايمان؛                                                                و پاك از خلوص خانه گيرد... خدا آفريدگار بود؛                        و دوست داشت بيافريند... زمين را گسترد،و درياها را؛               از اشك هايي كه در تنهايي خويش ريخته بود پر كرد، و كوه هاي اندوهش را؛                كه در يگانگي دردمندش ، بر دلش توده گشته بود،بر پشت زمين نهاد، و جاده ها را؛                 كه چشم به راهي هاي بي سو و بي سرانجامش بود،                                                                بر سينهُ كوه ها و صحراها كشيد، و از كبريايي بلند و زلالش؛                                    آسمان را بر افراشت.... و دريچهُ همواره فرو بسته سينه اش را گشود؛                                و آه هاي آرزومندش را، كه در آن از ازل به بند بسته بود؛                                                         در فضاي بيكرانه جهان رها ساخت... با نيايش هاي خلوت آرامش،                     سقف هستي را رنگ زد ،                                  و آرزوهاي سبزش را در دل دانه ها نهاد ،                                           و رنگ نوازش هاي مهربانش را به ابرها بخشيد، و از اين سه تركيبي ساخت؛             و بر سيماي درياها پاشيد؛                         و عطر خوش ياسهاي معطرش را در دهان غنچه ياس ريخت، و بر پرده حرير طلوع؛                             سيماي زيبا و خيال انگيز "اميد"  را نقش كرد....
 
M C L A R E N s u p e r S P O R T

هر آن كو خاطر مجموع و يار نازنين دارد
سعادت همدم او گشت و دولت همنشين دارد
حريم عشق را درگه بسي بالاتر از عقل است
كسي آن آستان بوسد كه جان در آستين دارد
دهان تنگ شيرينش مگر ملك سليمان است
كه نقش خاتم لعلش جهان زير نگين دارد
لب لعل و خط مشكين چو آنش هست و اينش هست
بنازم دلبر خود را كه حسنش آن و اين دارد
به خواري منگر اي منعم ضعيفان و نحيفان را
كه صدر مجلس عشرت گداي رهنشين دارد
چو بر روي زمين باشي توانايي غنيمت دان
كه دوران ناتواني ? ها بسي زير زمين دارد
بلاگردان جان و تن دعاي مستمندان است
كه بيند خير از آن خرمن كه ننگ از خوشه چين دارد
صبا از عشق من رمزي بگو با آن شه خوبان
كه صد جمشيد و كيخسرو غلام كمترين دارد
و گر گويد نمي ? خواهم چو حافظ عاشق مفلس
بگوييدش كه سلطاني گدايي همنشين دارد
 
M C L A R E N s u p e r S P O R T

تو بيا تا دلم نكرده پرواز
گل گلدون من شكسته در باد تو بيا تا دلم نكرده فرياد
گل شب بو ديگه شب بو نمي ده كي گل شب بو رو از شاخه چيده
گوشه آسمون شده رنگين كمون من مثل تاريكي تو مثل مهتاب
اگه باد از سر گل تو نگذره من مي رم گم مي شم تو جنگل خواب
گل گلدون من، ماه ايوون من از تو تنها شدم، چو ماهي از آب
گل هر آرزو، رفته از رنگ و بو من شدم رودخونه، دلم يه مرداب
آسمون آبي مي شه اما گل خورشيد رو شاخه هاي بيد دلش مي گيره
دره مهتابي مي شه اما گل مهتاب از بركه هاي آب بالا نمي ره
تو كه دست تكون مي دي به ستاره جون مي دي مي شكفه گل از گل باغ
وقتي چشمات هم مياد دو ستاره كم مياد مي سوزه شقايق از داغ
گل گلدون من، ماه ايوون من از تو تنها شدم، چو ماهي از آب
گل هر آرزو، رفته از رنگ و بو من شدم رودخونه، دلم يه مرداب

كوچه ميعاد بي تو چون شب ها ديگر امشب آرامي ندارم در سكوت كوچه تو نيمه شب ره مي سپارم آن زمان اين كوچه هر شب كوچه ميعاد ما بود بر لب ما تا سحرگه قصه فرداي ما بود اين زمان افكنده برما سايه، ديوار جدايي اي خدا آخر كجا رفت روزگار آشنايي اي كوير سينه من بوته هاي آتشت كو در شب سرد جدايي شعله هاي سركشت كو

آدم چه جوري بايد باشه؟!؟!؟
اگه سربزير و متفكر و توي خودش باشه، ميگن: افسردگي داره‌، روانيه، سيماش قاطيه !
اگه بگو و بخند و شاد و شنگول باشه، ميگن: جلفه، دلقكه، هجوه !
اگه چاق و اضافه وزن داشته باشه، ميگن: شكموئه، پرخوره، مال مفت تور كرده!
اگه لاغر و جمع و جور و ميزون باشه، ميگن: كنسه، نخوره، حمال وارثه!
اگه از حقش دفاع كنه و زير بار زور نره، ميگن: جنجاليه، با همه دعوا داره، خروس جنگيه!
اگه از حقش بگذره و گذشت كنه، ميگن: بي عرضه‌س، حيف نون و دست و پا چلفتيه!
اگه اهل تحقيقات و كتاب باشه، ميگن: اينو، واسه ما شد آقاي مطالعه!
اگه با عيالات متحده‌ش مشكلي نداشته باشه، ميگن: زن ذليله، زن نگرفته، شوهر كرده!
اگه دست به جيبش خوب باشه و به مردم كمك كنه، ميگن: پول پارو مي‌كنه، اهل بند و بسته!
اگه اهل بريز و بپاش و ولخرجي نباشه، ميگن: پولهاشو انبار مي‌كنه، جون به عزرائيل نمي‌ده!
اگه زبون باز و متملق و چاخان باشه، ميگن: معاشرتيه، فوق‌العاده‌س، دوست داشتنيه!
اگه راست و درست و بي‌كلك باشه، ميگن: هيچي نمي‌شه، به درد لاي جرز مي‌خوره!

رسول مدني
آهو ز تو آموخت هنگام دويدن
رم كردن و ايستادن و واپس نگريدن
پروانه زمن، شمع ز من، گل زمن آموخت
افروختن و سوختن و جامه دريدن
گل ز رخت آموخته نازك بدني را
بلبل ز تو آموخته شيرين سخني را
هر كس كه لب لعل تو را ديد به خود گفت
حقا كه چه خوش كنده عقيق يمني را
خياط ازل دوخته بر قامت زيبات
بر قد تو اين جامه ي سبز چمني را
از جامي بيچاره رساني سلامي
بر درگه دربار رسول مدني را
از عبدالرحمن جامي

Life is Gods gift to you. The way you live your life is your gift to God. زندگي هديه خداست به تو.
طرز زندگي كردن تو، هديه ي توست به خدا.
با سلام خدمت تمام دوستاي گلم
اميدوارم كه هر جا هستيد شاد و شنگول باشيد
از همتون تشكر مي كنم كه اينقدر به من لطف داريد
به خدا من ارزش هيچ كدوم از اين كارا رو ندارم
امروز صبح حدود ساعت 4 بامداد كه مصادف بود با اول رمضان يه مكلارن چوچولو به دنيا اومد (البته بعدا شد مكلارن ولي تا اونجايي كه يادمه از بچگي عاشق ماشين بود)
كه از اون روز تا حالا دنيا يه دقيقه از دستش آسايش نداره
خدا رو شكر مي كنم كه تو اين يه سالي كه پيشتون بودم كلي دوست پيدا كردم
كه اگه كل عمرم رو تو كل دنيا مي گشتم حتي نمي تونستم چند تا مثل شما پيدا كنم
قدر خودتون رو بدونيد چون خيلي گليد و لنگه نداريد
من يه عذر خواهي به بعضي از دوستان بدهكارم و اونم به خاطر ميل هستش
به خدا من حدود 1يه هفتست كه از هيچ كسي ميل دريافت نكردم
من يه بار گفته بودم كه ميل MCLAREN@tebyan.org هك شده
و من ديگه نمي تونم اون ميل رو چك كنم
برا همين جواب ميلاتون رو هم نمي تونم بدم
من الآن فقط 2 تا ميل دارم
MCLAREN_F1@hotpop.com
&
MCLAREN@roshd.ir
كه اين ميل اوليه هم بعضي وقتا قاطي ميكنه
من اگه ميلي دريافت كنم وجدانن جوابشو ميدم
بازم به خاطر لطفي كه به من داشتيد تشكر مي كنم
از همتون ممنونم و كوچيك همتون هم هستم
تا يه مدتي شايد نباشم نگرانم نباشيد لطفا
مراقب خودتون باشيد
الهي همگيتون عاقبت بخير شيد
خدايا همشون رو به خودت سپردم
يا حق
(يا مهدي خودت برس به فريادم)

مكالمه تلفني با خدا
الو! سلام .
سلام عليكم! بفرماييد .
ببخشيد با خدا كار داشتم، مي خواستم با خودشون صحبت كنم .
خودم هستم، باز چي شده بنده من؟
اِ… چه حافظه اي ماشا الله. چه زود منو شناختيد .
من هيچ كس و فراموش نمي كنم . هيچكس .
ببخشيد خدا جونم! كارم يه خورده طول مي كشه وقت دارين؟
بگو! همه حرفات رو مي شنوم .
خدا جونم؟ !
بگو جانم !
يه خواهش دارم .
بگو عزيزم .
ببين خدا! مي دوني! مي خوام بدونم وقتي باهات حرف مي زنم و درد دل مي كنم صدامو مي شنوي يا نه . اصلا مي خوام هر وقت دعا مي كنم، دعامو بشنوي . به حرفم گوش بدي . مي دوني! همينكه بدونم يكي حرفم رو مي شنوه برام كافيه .
من كه بارها گفتم ادعوني استجب لكم . تو هر دفعه منو صدا كني جوابت رو ميدم . هر موقع منو صدا كني ميام و پاي درد دلت مي شينم و باهات حرف مي زنم. اما وقتي اينقدر اين گوش تو هر صدايي و هر سخني رو شنيده و سنگين شده كه صداي منو نمي شنوه، تقصير من نيست .
واقعا حرفام رو مي شنوي؟ !
واقعا حرفات رو مي شنوم .
ببين خدا! تو از همه چيز با خبري. همه چيز رو مي دوني، مگه نه؟
بله !
از حاجتم، از نامه نا نوشتم، از حرف نگفتم، از وضع دنيام، از آخرتم، از ظاهرم، از چيزي كه تو دل دارم، … از همش خبر داري؟
آره همش رو مي دونم.
هق هق گريه هام رو مي بيني؟ وقتي از بيچارگي و درموندگيم پيشت شكايت مي كنم، حرفام رو مي شنوي؟ وقتي از همه جا درمونده مي شم و طرف تو ميام، مي فهمي كه ميام؟ صداي در زدنام رو مي شنوي؟
بله بنده ام. مي بينم. مي شنوم. مي فهمم. مگه نشنيدي ان الله بصير بالعباد. مگه نشنيدي ان الله سميع الدعاء
مي دونم. اما من ...
هر جا كه بري بازم بنده مني. اما از بس كه باور نمي كني كه همشو مي بينم و مي شنوم اينقدر دل منو مي شكوني .
الهي بميرم !
بارها شده گفتم نرو. نفهميدي. رفتي. هي دنبالت اومدم. به ملائك گفتم مبادا چيزي بنويسينا صبر كنيد تا لحظه آخر. بر مي گرده. مهدي اون عمل رو انجام نمي ده. مهدي اون حرف رو نمي زنه. مهدي اون ... هر چي ملائك گفتن بار الها! اين بنده سابقه داره. دفعه اولش نيست. اما گفتم: نه شايد اين دفعه عوض شده باشه . صبر كنيد. چيزي ننويسيد . و اونا هم با من منتظر نشستن تا ببينن تو عوض شدي . هي صدات زدم. گفتم: مهدي نرو. اما تو رفتي. گفتم: مهدي نزن. اما تو زدي . گفتم: مهدي نكن. اما تو كردي. اخر سر منو پيش ملائك سر افكنده كردي. ملائك گفتن: بار الها! بازم مهدي عوض نشد .
شرمنده ام .
هر دفعه همين حرف رو مي زني. هر دفعه هم مي بخشمت. هر دفعه هم به روم سيلي مي زني .
شرمندتم. با وجود همه محبتي كه بهم داري سرم زيره. با اينكه خيلي بدم اما تو خيلي خوبي . به جون خودم مي دونم كه اگه يكي از اين نعمتهايي رو كه بهم دادي بخاطر اين همه كفر و ناشكريايي كه مي كنم ازم بگيري، كسي نمي تونه اون رو دوباره بهم بده . به جون خودم مي دونم اگر عزتي رو كه تو چشم مردم بهم دادي و خوب مي دونم كه لايق اين عزت نيستم، اگه ثانيه اي از من بگيري تو همون يك ثانيه كسي ديگه حاضر نيست بهم نگاه كنه. چه برسه به اينكه من رو به عنوان دوست، همراز و حتي فرزند قبول كنه . اگه بگيري كي مي تونه اون عزت رو به من بر گردونه؟! مي دونم كه جز خودت هيچ كس .
خدا جونم! از روز برام روشن تره كه جز تو پناهي ندارم. هر جا برم، به هر راهي برم، به هر جا و مقامي برسم. باز اخر راه كه رسيدم و دستم رو خالي ديدم تو رو صدا مي كنم . خيلي مي ترسم يه روزي پيمونه گناه من سر بره و خشمت بگيره . خيلي مي ترسم كه بگي به اين بنده هر چي فرصت دادم آدم نشده . خيلي مي ترسم از لحظه اي كه بخواي از من رو برگردوني . خدا جونم! مي دونم اينقدر نافرماني و سركشي كردم كه لياقت مهر تو رو ندارم .
اما ... اما بخشش صفتيه كه فقط در خور شان و مقام توست .
دلمو مي شكني. غم رو دلم مياري. غصه دارم مي كني. بعد مي گي غلط كردم؟ ! مي دوني! هر بار كه مياي دلم نمياد دست رد تو سينت بزارم؟ ! چشماي اشك بارونت رو كه مي بينم از خودم خجالت مي كشم كه در رو بروت باز نكنم . هر دفعه با روي گشاده در رو باز مي كنم و به استقبالت ميام به اميد اينكه ايندفعه، ديگه رو درست مي شي اما تو مياي نمك مي خوري و نمك دون مي شكني .
مي دونم كه با مدبر قرار دادن نفسم به خودم ستم كردم. اما خدايا! واي بر من اگر تو مرا نيامرزي. خدايا! تو زندگيم اين همه به من نيكي كردي من چطور مي تونم باور كنم كه لحظه مرگ منو تنها بزاري و خوبي خودت رو از من دريغ كني .

تو اين روزهاي بي كسي كه هركي فكرخودشه من كه بريدم از همه دلم فقط به تو خوشه وفتي توهستي دلخوشي بي خودي پرپرنميشه دلواپسي دربه دره ؛چشم منم تر نميشه حس قشنگ ماشدن؛ با بودنت تازه ميشه آخه زير سايه ي تو دلش ميخواد قد بكشه به جزتو پاي هيچ كسي به فكر من وا نميشه شب سياه بي كسي؛بي تو كه فردا نميشه منكه دلم باديدنت تا آسمون پر ميكشه اگه يه روزي تو بري ؛طفلكي ديوونه ميشه منكه دلم بابودنت جون ميگيره؛تازه ميشه راستي نگفتي نازنين؛دل شما به كي خوشه؟؟ دلم به بودنت خوشه؛دلم به ديدنت خوشه گلي ولي نه مال من،دلم به چيدنت خوشه