تبیان، دستیار زندگی

 آری آری باز سنگ و باز باران

 آری آری تا نگیرد شعله ها در دل زبانه

 تا نگیرد دامن طفلان محزون را نشانه

 تا نبیند كودكی لب تشنه اینجا

 اشك ساقی بر فراز خیمه برگونه ها

 بر مشك ساقی كاش می بارید باران

رود پر پیچ و خمی در حسرت لبهای ساقی

 چشم در چشمان هم آرام و سنگین می چكد

 آهسته از چشمان سقا بر لب این رود پیچان

 باز باران باز باران با ترانه

 آید از چشمان مردی خسته

 جان هیهات بر لب از عطش در تاب و در تب

 نرم نرمك می چكد این قطره ها روی لب شش ماهه طفلی

 رو به پایان مرد محزون دست پر خون می فشاند

 از گلوی نازك شش ماهه بر لب های خشك آسمان

 با چشم گریان باز باران باز هم اینجا

عطش آتش شراره جسمها افتاده بی سر پاره پاره

 می چكد از گوشها باران خون و كودكان بی گوشواره

 شعله در دامان و در پا می خلد خار مغیلان وندرین تفتیده دشت و

 سینه ها برپاست طوفان دستها آماده شلاق و سیلی

چهره ها از بارش شلاقها گردیده نیلی

 وندرین صحرای سوزان می دود طفلی سه ساله

 پر زناله پای خسته دلشكسته

 روبرو بر نیزه ها خورشید تابان

 می چكد از نوك سرخ نیزه ها بر خاك سوزان

 باز باران باز باران قطره قطره

می چكد از چوب محمل

 خاكهای چادر زینب

 به آرامی شود گل می رود

 این كاروان منزل به منزل

 می شود از هر طرف این كاروان

 هم سنگ باران آری آری باز سنگ و باز باران آری آری

 تا نگیرد شعله ها در دل زبانه

 تا نگیرد دامن طفلان محزون را نشانه

 تا نبیند كودكی لب تشنه اینجا

 اشك ساقی بر فراز خیمه برگونه ها بر مشك ساقی

كاش می بارید باران

هرچه باداباد امشب من به می لب میزنم*** دم ز نام نامیه زیبای حیدرمیزنم

می كه ما گوییم الطاف علی ست***مستیه این می فقط یك یاعلی ست

چون نامه ی جرم ما به هم پیچیدند -- بردند به میزان عمل سنجیدند 

 بیش از همه کس گناه ما بود ولی -- ما را به ولایت علی بخشیدند

در راه عزیزیست که با آمدنش هر قطب نما قبله نما خواهد شد

گاهی مسیر جاده به بن بست می رود ـ گاهی تمام حادثه از دست می رود --- گاهی همان کسی که دم از عقل میزند ـ در راه هوشیاری خود مست میرود --- گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست ـ وقتی که قلب خون شده بشکست می رود --- اول اگر چه با سخن از عشق آمده ـ آخر خلاف آنچه که گفتست می رود --- وای از "غرور" تازه به دوران رسیده ای ـ وقتی میان طایفه ای پست می رود--- هر چند مظهک است و پر از خنده های تلخ ـ بر ما هر آنچه لایقمان هست می رود --- گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند --- وقتی غبار معرکه بنشست می رود --- اینجا یکی برای خودش حکم می دهد ـ آن دیگری همیشه به پیوست می رود --- این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست ـ تیریست بی نشانه که از شست می رود --- بیراهه ها به مقصد خود ساده میرسند - اما مسیر جاده به بن بست می رود

قلب، جاده ای است كه تنها مسافر آن باید خدا باشد؛ قلبی كه با غیر خدا آشناست، كوچه ای بن بست است

باران! شتاب كنید، قافله در راه است. می‌گویند كه گناهكاران رانمی‌پذیرند؟ آری، گناهكاران را در این قافله راهی نیست... اما پشیمانان را می‌پذیرند. آدم نیز در این قافله ملازم ركاب حسین است، كه او سرسلسله‌ی خیل پشیمانان است، و اگر نبود باب توبه‌ای كه خداوند با خون حسین میان زمین و آسمان گشوده است، آدم نیز دهشت‌زده و رهاشده و سرگردان، در این برهوت گمگشتگی وا می‌ماند

عابدی را حکایت کنند که شبی ده من طعام بخوردی و تا سحر ختمی بکردی . صاحب دلی بشنید و گفت : اگر نیم نانی بخوردی و بخفتی ، بسیار از این فاضل تر بودی .....

اندرون از طعام خالی دار////تا در او نور معرفت بینی

تُهی از حکمتی به علتِ آن ////که پُری از طعام تا بینی

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا

کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا

***

ملکی که پریشان شد از شومی شیطان شد

باز آن سلیمان شد تا باد چنین بادا

***

یاری که دلم خستی در بر رخ ما بستی

غمخواره یاران شد تا باد چنین بادا

***

هم باده جدا خوردی هم عیش جدا کردی

نک سرده مهمان شد تا باد چنین بادا

**مولانا**

خدایا! مرا موهبت آن عطا كنم تا به جای آسودن به دیگران آسایش بخشم و بجای آنكه دیگران دركم كنند ، دركشان كنم و بجای آنكه عشق دریافت كنم ، عشق بورزمزیرا با فراموش كردن خویش است كه می توان به هرچیز رسیدبا بخشایش است كه بخشوده می شویم و با مردن است كه زندگی ابدی میابیم