تبیان، دستیار زندگی

دو چيز انتها ندارد. حماقت انسانها و پهنه‌‌ی کهکشانها. که البته در مورد کهکشانها مطمئن نيستم !

(آلبرت انشتين)

مرد و زن جواني سوار بر موتور در دل شب مي راندند ،
آن ها عاشقانه يكديگر را دوست داشتند.....

زن جوان : يواش برو من مي ترسم.
مرد جوان : نه ، اين جوري خيلي بهتره
زن جوان : خواهش مي كنم ، من خيلي مي ترسم .
مرد جوان : خوب ، اما اول بايد بگويي كه دوستم داري
زن جوان : دوستت دارم ، حالا مي شه يواش تربروني
مرد جوان : مرا محكم بگير.
زن جوان : خوب ، حالا مي شه يواش تر بري
مرد جوان : باشه به شرط اين كه كلاه كاسكت مرا برداري و روي
سرخودت بگذاري ، آخه نمي تونم راحت برونم . اذيتم مي كنه ......

روز بعد واقعه اي در روزنامه ثبت شده بود .
برخورد موتورسيكلت با ساختمان حادثه آفريد.
در اين سانحه كه به دليل بريدن ترمزموتورسيكلت رخ داد ،
يكي از دو سرنشين زنده ماند وديگري درگذشت.
مرد جوان از خالي شدن ترمز آگاهي يافته بود، پس بدون اينكه زن
جوان را مطلع كند با ترفندي كلاه كاسكت خود را بر سراو گذاشت و
خواست تا براي آخرين بار دوستت دارم را از زبان او بشنود
و خودش رفت تا او زنده بماند...

زندگي کتابي است پرماجرا ، هيچگاه آنرا به خاطر يک ورقش دور مينداز .

هميشه دوست داشتم ابر باشم.چون ابر انقدر شهامت داره که هر وقت دلش ميگيره جلوي همه گريه کنه .

بخشندگي را از گل بياموز، زيرا حتي ته كفشي كه لگدمالش مي‌كند را هم خوش بو مي کنه ..!

به حرف مردم گوش نده

روزی از روزها گروهی از قورباغه های کوچیک تصمیم گرفتند که با هم مسابقه ی دو بدند.

هدف مسابقه رسیدن به نوک یک برج خیلی بلند بود.
جمعیت زیادی برای دیدن مسابقه و تشویق قورباغه ها جمع شده بودند...

و مسابقه شروع شد....

راستش, کسی توی جمعیت باور نداشت که قورباغه های به این کوچیکی

بتوانند به نوک برج برسند.

شما می تونستید جمله هایی مثل اینها را بشنوید:

اوه,عجب کار مشکلی!!"

اونها هیچ وقت به نوک برج نمی رسند."
یا