تبیان، دستیار زندگی

حال، امروزه و بعد از گذشت چندین دهه از این ماجرای تلخ و در جریان موج علوم ژنتیک، برخی از پژوهشگران سعی دارند به بررسی ارتباط بین نژاد و بهره هوشی بپردازند. اما آیا این کار نشانه‌های نژادپرستی را زنده نخواهد کرد؟ دیدگاه همه دانشمندان در این زمینه با هم یکسان نیست.

با خواندن دو مقاله از موافقان و مخالفان این پژوهش‌ها که به تازگی در شماره 7231 نشریه نیچر چاپ شده‌ است، از دلایل هر دو گروه آگاه خواهیم شد. در اولین مقاله، استیون رز عقیده دارد که بررسی پیوندهای احتمالی بین نژاد، جنسیت و هوش هیچ سودی برای اجتماع نخواهد داشت. ولی در دومی، استفان سسی و وندی ام.ویلیامز استدلال می‌کنند که چنین پژوهش‌هایی هم از نظر اخلاقی قابل دفاع و هم برای پیگیری واقعیت مهم است.

بخش اول این مطلب به قلم استیون روز، عصب‌شناس و زیست‌شناس و عضو موسس انجمن مسئولیت اجتماعی در علوم انگلستان است.

نه علم از آن سود می‌برد و نه جامعه
آیا هیچ دانش احتمالی وجود دارد که دانشمندان حق نداشته باشند به دنبال یافتن آن بروند؟ یا این‌که اگر آن را یافتند باید آن را به صورت راز نگاه دارند و از مردم پنهان کنند؟ قطعا فرانسیس بیکن، نظریه‌پرداز بزرگ و به قولی پدر علوم جدید، چنین می‌پنداشت که چنین چیزهایی وجود دارند؛ چون کسب دانش با قدرت همراه است و احتمالا این قدرت در مواردی خطرناک خواهد بود. در رمان آرمان‌شهری او، «آتلانتیس جدید»، پژوهشگران خود تعیین می‌کردند که کدام‌یک از یافته‌های آنها خطرناک بودند و نباید منتشر می‌شدند.

دولت‌های امروز که با مساله امنیت زیستی درگیرند، به تصمیم‌گیری‌های مشابهی در مورد پژوهش‌های مجاز و چگونگی و نحوه انتشار آنها دست می‌زنند. شرکت‌های خصوصی، پژوهشگران را با توافقنامه‌های عدم افشا و رازداری محدود می‌کنند. به لحاظ اخلاقی، تست‌های ژنتیک برای اختلالاتی که در حال حاضر درمان ندارند؛ مانند آلزایمر پیشرفته؛ توصیه نمی‌شود. یک کتاب از استیون شاپین به نام «زندگی علمی» به نظریه پژوهش‌های آزاد، نامحدود و در دسترس همگان می‌پردازد و اعتقاد دارد که حتی اگر این امر روزی به واقعیت بپیوندد، امروزه کاملا خیالی به نظر می‌رسد.

یک پروژه تحقیقاتی برای انطباق با قواعد علمی باید با دو معیار منطبق باشد: اول این‌که آیا سوالاتی که مطرح می‌کند، پایه و اساس نظری محکمی دارند؟ طبیعتا پژوهشی که بر مبنای این فرض انجام شود که سوختن ذغال‌سنگ، فلاگیستون (مایه آتش) آزاد می‌کند، این شرط را برآورده نمی‌کند. و دوم، آیا یافتن پاسخی برای آنها با ابزار نظری و فناوری حال حاضر امکان‌پذیر است یا نه؟ به‌علاوه، با دانستن این‌که جامعه ما هم‌اکنون نیز محدودیت‌هایی را برای جستجوی دانش اعمال می‌کند، این معقول است که لازم باشد پژوهش‌هایی که حمایت مالی می‌شوند به پاسخ سوال‌هایی که به درک پایه‌ای علمی کمک می‌کنند نیز بپردازند، چشم‌اندازهای فناوری‌های سودمند جدیدی را در معرض دید قرار دهند و به سیاست‌گذاری‌ها در حوزه اجتماع کمک کنند. این معیارها در حقیقت چیزهایی هستند که هم در بخش خصوصی و هم در بخش عمومی مد نظر هستند.

چه چیز عاید ما می‌شود؟
این سوال که آیا هوش با نژاد رابطه دارد یا نه؛ بیش از یک قرن قدمت دارد و هر از چند گاهی دوباره مطرح می‌شود. ولی سوال اینجاست که تلاش برای انجام تحقیقات روی این مساله چه چیزی را عاید ما خواهد کرد؟

این روزها «گروه‌های» مورد بحث عبارتند از «نژاد» و «جنسیت». ولی همیشه این‌گونه نبوده است. یکصد و پنجاه سال پیش از این، هنگامی که داروین «نیاکان انسان و انتخاب در باره جنسیت» را منتشر کرد، او این فرض را که انسان‌های مذکر نژاد آنگلوساکسون باهوش‌ترین افراد نسل بشر هستند، آن‌قدر بدیهی می‌دانست که نیازی به وجود شواهدی برای آن نمی‌دید. نیم قرن پیش از این، دست کم در انگلستان، گروه‌بندی تازه‌تری از این دسته برتر انجام شد و به نگرانی‌های اصلاح نژادی منجر شد که از نتیجه اختلاط کارگرانی که از لحاظ ژنتیکی در سطح پایین‌تری قرار داشتند با خانواده‌های کارگران قوی‌تر، ناراحت بود.

مساله نژاد و هوش از اواخر دهه 1960 در ایالات متحده برجسته شد؛ شاید در پاسخ به جنبش حقوق مدنی. آرتور جیسن در مقاله «ما چقدر می‌توانیم بهره هوشی و آموزه‌های مدرسه‌ای را بهبود بخشیم؟» در سال 1348 / 1969، چنین استدلال کرد که عقب‌ماندگی در بهره هوشی سیاه‌پوستان بیش از آن حدی است که بتوان آن را با محرومیت‌ها توجیه کرد و باید مساله‌ای ژنتیکی باشد.

سوال مشابه در مورد جنسیت که در تاریخ علوم غربی ریشه‌ای دیرینه دارد، به عنوان قسمتی از واکنش به جنبش رو به رشد فمینیسم در دهه هفتاد، به عرصه عمومی کشانده شد و موجب انتشار مقالاتی مانند «اجتناب‌ناپذیری پدرشاهی» از استیون گلدبرگ شد که ادعا داشت که مرد، به لطف فیزیولوژی بدنش، همواره به طور طبیعی در هر آن‌چه جامعه آن را نشانه موفقیت بداند، موفق‌تر بوده است.

دسته‌بندی‌هایی که تحقیقات روی اختلاف گروه‌ها بر مبنای آنها انجام می‌شود، کاملا ناپایدارند و به شرایط اجتماعی، فرهنگی و سیاسی بستگی دارند. تا جایی که من اطلاع دارم، هیچ کس از انجام تحقیقات برای بررسی تفاوت در بهره هوشی اهالی شمال و جنوب ولش حمایت نمی‌کند (هر چند که تفاوت‌های ژنتیکی آشکاری بین اهالی این دو منطقه وجود دارد). این امر سبب می‌شود که بپرسیم چه انگیزه‌ای سبب می‌شود که از انجام چنین تحقیقاتی برای بررسی تفاوت ذهنی بین گروه‌های مختلف حمایت کنیم، و موجب می‌شود که شک کنیم آیا این تحقیقات پایه و اساس محکمی دارند؛ و این‌که از نتایج چنین تحقیقی در کجا قرار است استفاده شود و چه فایده‌ای دارد. تا جایی که می‌بینیم، نگاهی کامل‌تر به این مقوله ثابت خواهد کرد که این تحقیق در هر سه معیار برای یک دانش موجه و مدلل، مردود خواهد شد.

مشکلات اندازه‌گیری هوش
در اولین لحظه اندازه‌گیری «هوش» یک مشکل خودنمایی می‌کند. برای مدتی بیش از یک قرن، این کار با تست بهره هوشی انجام می‌شد. این تست‌ها ابتدا در فرانسه طراحی شدند و به عنوان روشی برای کمک به معلمان در ارزیابی وضعیت دانش‌آموزانشان به کار گرفته شد. بعدها روان‌شناسان این تست‌ها را پروراندند و با تبدیل آن به معیار «هوش عمومی»، صورت علمی‌تری به آنها دادند.

ولی، اگر از نظرات گروهی کوچک از روان‌شناسان متعصب بگذریم، آشکار است که تلاش برای گنجاندن گونه‌های متفاوت رفتارهایی که اجتماع آنها را رفتارهای هوشمندانه می‌خواند (و رتبه‌بندی کل جامعه در یک سیستم خطی، مانند سربازانی که بر اساس قدشان به خط می‌شوند)، اکثر عملکردهای هوشمندانه انسان را نادیده می‌گیرد. هوش اجتماعی،هوش هیجانی، دستان هوشمند صنعتگران یا درک هوشمندانه دانشمندان، هیچ یک در محدوده اندازه‌گیری تست هوش نمی‌گنجند.

انعطاف پذیری بهره هوشی
ولی مشکلات پیش روی مقایسه بهره هوشی گروه‌های مختلف حتی از این هم بیشتر است. تلاش‌هایی برای انجام «آزمون‌های فرهنگ-نابسته»، حتی اگر چنین چیزی امکان داشته باشد، صورت گرفته است تا مقایسه بهره هوشی افراد را از جوامع مختلف ممکن سازد. ولی بهره هوشی، ساختاری کاملا انعطاف‌پذیر است. (همان‌گونه که از تصمیمات اتخاذ شده در دهه‌های 1930 و 1940 در ایالات متحده و انگلستان برای «تنظیم» سوالات آزمون‌ها با هدف یکی کردن نتایج آزمون‌های پسران و دختران انجام شد، برمی‌آید؛ و دلیل آن هم این بود که در آزمون‌های قبل از آن، دخترها همواره نتایج بهتری کسب می‌کردند). هنگامی که لیو ویگوتسکی در دهه 1930 بهره هوشی کشاورزان روس را بررسی کرد، دریافت که پاسخ‌هایی که از دید یک شهرنشین منطقی به نظر می‌رسید، با یک منطق موازی از سوی یک روستانشین به جواب دیگری برای سوال مشابه ختم می‌شد.

در مورد «نژاد»، مشکل این است که آیا این مساله‌ای زیستی است یا به گروه اجتماعی بر می‌گردد. در بین کارشناسان ژنتیک که به تفاوت‌های موجود بین ژن‌های جوامع متفاوت علاقه‌مند هستند، اجماعی رو به فزونی وجود دارد که این واژه هر روز بیشتر از روز پیش در حال ناپدید شدن است، و باید آن را با مفهوم «نیاکان زیستی جغرافیایی» جایگزین کرد؛ چون در این صورت تحقیق روی زیرگروه‌ها برای ژنتیک مربوط و ویژگی‌های فنتیپیک آنها امکان‌پذیر می‌شود.

تفاوت‌های شناخته شده معناداری بین ژن‌های گروه‌ها وجود دارد، برای مثال می‌توان به تفاوت بین یهودی‌های اشکنازی و سفاردی از نظر میزان خطر ابتلای آنها به بیماری ژنتیک tay-sachsاشاره کرد. پژوهش روی چنین تفاوت‌هایی می‌تواند راهنمای مهمی در درک میزان احتمال ابتلا به این بیماری‌ها باشد. ولی معمولا این گروه‌ها را به عنوان گروه‌های کاملا مجزا برای تحقیق روی میزان سطح هوش در نظر نمی‌گیرند. تقسیم‌بندی‌های کلی بین «سفید» یا «هند و اروپایی» و «سیاه» یا «آسیایی»، گروه‌هایی که معمولا در پژوهش‌ها بر روی تفاوت در سطح بهره هوشی به خصوص در ایالات متحده استفاده می‌شوند، تفاوت‌های مهم ژنتیکی درون زیرگروه‌های هر یک از این گروه‌ها را نادیده می‌گیرند.

این تا حدی همان دلیلی است که بر مبنای آن نظریه غیرعاقلانه جیمز واتسون مردود شناخته شد. وی بیان داشته بود که «برای دورنمای افریقا خوشبین نیست، چراکه تمام سیاست‌های اجتماعی ما بر این مبنا بنیان نهاده شده‌اند که هوش آنها با ما یکسان است، در حالی‌که آزمایش‌ها چنین چیزی را نشان نمی‌دهند». اما کارشناسان نه تنها این نظریه را فتنه‌انگیز نامیدند، که آن‌را به لحاظ علمی غیر قابل‌قبول تشخیص دادند، زیرا کل افریقا را یک پیکره واحد در نظر گرفته بود.

جنسیت ، پر دردسرتر است
بررسی «جنسیت»، این ساختار اصلی اجتماع، مشکلات عمده‌تری را به نسبت دیگران در خود دارد. در فضای مباحث کنونی در مورد این تحقیق‌ها، سوال مهم این است که آیا می‌توان یک دلیل زیستی (مثلا ژنتیکی یا تکامل یافتگی سیستم عصبی) را برای هر تفاوتی در نحوه فکر و عملکرد مردها و زنها یافت؟ مشکل اینجا است که از لحظه تولد، پسرها و دخترها به نحو متفاوتی تربیت می‌شوند که هم مغز و بدن‌های در حال رشدشان را شکل می‌دهد و هم این امر را که آنها باید در زندگی چگونه رفتار کنند.

مساله فقط این نیست که وضعیت زیستی در فرهنگ و اجتماع خود را می‌نمایاند، بلکه جامعه و فرهنگ نیز خود وضعیت زیستی را می‌سازند. کافی است این را در نظر داشته باشید که طی یکصد سال گذشته، تلقی از این‌که یک مرد یا یک زن باید چگونه باشد، در ایالات متحده و اروپا چقدر تغییر یافته است. تغییرات صورت گرفته در دیگر فرهنگ‌ها هم که جای خود دارد. با این وجود، به رغم این‌که تفاوت‌های کمتری در میانگین حجم و فعالیت‌های شیمیایی مغز مردان و زنان در غرب وجود دارد (مانند حجم قسمت‌هایی از مغز و پراکندگی گیرنده‌های هورمون‌ها)، نمی‌توان گفت که چرا مردان و زنان به نسبت هم به گونه متفاوتی فکر یا کار می‌کنند.

نتیجه‌گیری
گروه‌بندی‌های هوش، نژاد و جنسیت در چارچوبی که برای پژوهش‌های علمی طبیعی لازم است، نمی‌گنجند؛ و اولین معیار آن که داشتن پایه و اساس مستحکم نظری است را برآورده نمی‌کند. آنها هم‌چنین دومین معیار برای انطباق با قواعد علمی را که قابل پاسخ‌دهی بودن است نیز برآورده نمی‌کنند. بنابراین، ما ابزارهای نظری یا فنی لازم را برای تحقیق روی آنها نداریم.

رویکرد استاندارد زیست‌شناسان جمعیتی برای تخمین وابستگی ژنتیکی به یک خصیصه به این منظور است که برآوردی وراثتی داشته باشند. حال هر قدر که این سنجش در درصد بیشتر و یا کمتری از یک جمعیت برقرار باشد، در نظر داشتن این امر ضروری است که سنجش جمعیت فقط برای یک محیط معین معتبر است. این جمله به این معنی است که اگر شرایط محیطی تغییر یابد، برآوردهای وراثتی نیز تغییر می‌کنند. به علاوه، این سنجش‌ها به یک جمعیت تصادفی چند نژادی وابسته‌اند (که برای اهداف کشاورزی مناسب هستند، مانند برآورد معرف بهینه برای میزان ثمردهی گیاهان و یا تولید شیر)؛ ولی برای جوامع انسانی که گروه‌های ژنتیکی زیادی را در خود دارند فایده چندانی ندارند. حتی اگر همبستگی قابل پذیرشی بین بعضی امتیازات تست‌های هوش و یک سنجش از فیزیولوژی مغز یا فعالیتی که توسط گروه بخصوصی انجام می‌شود وجود داشته باشد، چنین همبستگی‌ای چیزی در مورد دلیل آن نمی‌گوید.

و در ارتباط با سومین و آخرین معیار، اگر تلاش‌ها برای پاسخ دادن به سوالات در مورد تفاوت گروه‌ها با اشتباه و مغلطه علمی همراه باشد، آیا با این وجود بعضی از سیاست‌های عمومی چنین جستجوهایی را با ارزش جلوه نخواهند داد؟ پاسخی که گاهی به ذهن می‌رسد، این است که اگر چنین تفاوتی وجود داشته باشد، و دلایل آن نیز درک شود، آنگاه گروه‌هایی که توانایی کمتری دارند، این عقب‌ماندگی را با آموزش‌های متفاوت جبران خواهند کرد. ولی در عمل، از ادعاها مبنی بر این که تفاوت‌هایی بین سفیدها و سیاه‌ها و یا زنان و مردان وجود دارد، همیشه برای توجیه یک سلسله مراتب اجتماعی که در آن مردهای سفید جایگاه‌های برتر را اشغال می‌کنند، استفاده شده است (چه در اقتصاد به طور کلی و علوم طبیعی به طور اخص). استفاده از شبه‌علم، که بر مبنای پیش‌فرض‌های غلط مانند وجود فلاگیستون، برای توجیه نتیجه‌گیری‌هایی با پیش‌داوری بنا نهاده شده‌اند، نباید پایه و اساس سیاست‌گذاری‌ها را شکل دهد.

در جامعه‌ای که در آن نژادپرستی و تبعیض جنسیتی وجود نداشته باشد، یافتن جواب این سوال که آیا مردها یا سفیدها باهوش‌تر یا کم‌هوشتر هستند، نه تنها اهمیتی نخواهد داشت؛ که احتمالا اصلا پرسیده هم نمی‌شود. مشکل این نیست که دانستن این‌که گروه‌های مختلف به لحاظ میزان هوش با هم متفاوت هستند، بیش از حد خطرناک است؛ بلکه اصلا در این حوزه هیچ دانش معتبری که بتوان به آن دست یافت وجود ندارد. این تنها ایدئولوژی است که خود را به شکل علم در آورده است.

در اغلب ورزشها، مچ و ساعد، در حرکات و مهارتهای ورزشی درگیر می باشند. ورزشهای پرتابی، آبشار و سرو زدن در والیبال، گرفتن چوب گلف و بیسبال، کشتی، صخره نوردی، اسکی روی آب و ... مچ و ساعد قوی می خواهند. ورزشکاران، اغلب برای من توضیح می دهند، که چون هنگام تمرین پشت بازو و جلوبازو، ساعدهایشان هم درگیر می شوند، دیگر نیازی به تمرین دادن این عضلات ندارند.
هرچند نظر این ورزشکاران تا حدی درست است، اما باید بدانید همانطور که حداکثر مقاومت یک زنجیر به اندازه مقاومت ضعیف ترین حلقه اش است، حداکثر قدرت بدن هم به اندازه ضعیف ترین عضله اش است. ضعف مچ و ساعد، قدرت بازو و بالاتنه را محدود می کند. صرفا به همین دلیل، لازم است برای تمرین متمرکز مچ و ساعد، وقت کافی بگذارید.
تقویت مچ و ساعد، به تسهیل فعالیتهای روزمره هم کمک می کند. با این حساب، تمرین دادن آنها، کاملا معقول بنظر می رسد.
● تمرینات تقویت مچ و ساعد
در ادامه، چهار تمرین اصلی تقویت کننده مچ و ساعد شرح داده می شوند:
۱) داخل ساعد
این حرکت را هم با هالتر و هم با دمبل می توان انجام داد. روی نیمکت بنشینید و ساعدهایتان را روی رانها بگذارید. هالتر یا دمبلها را طوری بگیرید، که کف دستهایتان بسمت بالا باشد. مچ و انگشتانتان را شل کنید، و میله را تا حد ممکن رها کنید. سپس، مجددا وزنه را بسمت بالا و داخل جمع نمایید. در طول حرکت، ساعدهایتان را به هیچ وجه بلند نکنید.
دامنه این حرکت، زیاد نیست. پس برای زیاد کردن آن بی جهت ساعدهایتان را بلند یا بازوهایتان را منقبض نکنید.
۲) بیرون ساعد
این حرکت را نیز می توان هم با هالتر و هم با دمبل انجام داد. روی نیمکت بنشینید و ساعدهایتان را روی رانها بگذارید. هالتر یا دمبلها را طوری بگیرید، که کف دستهایتان بسمت پایین باشد. مچهایتان را شل، و میله را تا حد ممکن به زمین نزدیک کنید. سپس وزنه را، بدون جدا کردن ساعد از ران، بسمت بالا و عقب جمع نمایید.
دامنه این حرکت هم، زیاد نیست. تمرکز خود را بر درستی انجام کار بگذارید.
۳) پیچ
این حرکت را با تکه ای چوب که وزنه ای توسط طناب به آن متصل است، انجام دهید. دو طرف تکه چوب را طوری که کف دستهایتان بسمت پایین باشد، بگیرید.
تکه چوب را بکمک ساعدها و مچهایتان آنقدر بچرخانید، که طناب، بدور چوب پیچیده شود، و وزنه کاملا بالا بیاید. سپس، چوب را در جهت مخالف، آنقدر بچرخانید، که وزنه دوباره به زمین برسد.
۴) دَوران
این حرکت را با دمبل انجام دهید. روی یک نیمکت بنشینید و ساعدهایتان را روی رانها بگذارید. دمبلها را طوری بگیرید، که کف دستهایتان بسمت بالا باشد. بدون جدا کردن ساعد از ران، دمبلها را آنقدر بداخل بچرخانید، که کف دستهایتان رو به زمین قرار بگیرند.
سپس، دمبلها را به بیرون بچرخانید، تا کف دستها مجددا به حالت اول بازگردند. تا اینجا را یک تکرار حساب کنید.
● خاتمه
بهتر است، تمرین را سنگین انجام دهید. تمرینهای ۱، ۲، و ۴ را ۲ تا ۳ ست ۱۲ تا ۱۶ تکراری انجام دهید. برای تمرین ۳، وزنه را ۲ تا ۳ بار بالا و پایین ببرید.
نگذارید مچها و ساعدهایتان نقطه ضعفتان باشند. برای تقویتشان وقت بگذارید. بیش از آنچه فکر کنید، نتیجه خواهید گرفت!

* آیا می دانید نرمشهای کششی دارای چه اثراتی می باشند ؟

نرمشهای کششی یکی از بهترین انواع تمرینهای بدنی می باشند که باعث تقویت عضلات بدن ،‌افزایش انعطاف پذیری ، جلوگیری از خستگیهای عضلانی و از بین بردن تنشهای جسمانی و روانی می شود و در کل باعث افزایش آمادگی جسمانی ، ایجاد شادابی و نشاط در بدن می شود .

بهترین زمان انجام تمرینها :

زمان خاصی برای این گونه تمرینها وجود ندارد ولی بهتر است هنگام صبح پس از برخاستن از خواب ، در بین زنگهای تفریح در زمانی که احساس خستگی در عضلات را دارید ، بعد ازکارهای یکنواخت مثل درس خواندن ، تماشای تلویزیون ،‌قبل و بعد از حمام گرفتن و یا شب قبل از خواب انجام پذیرد .

بهتر است هنگام این تمرینها حداقل یک ساعت از غذا خوردن گذشته باشد .

آیا می دانید این تمرینها را چگونه باید انجام دهید ؟

• هر کدام از این تمرینها را سه بار تکرار کنید .

• مدت زمان لازم برای هر بار کشش بین ۱۰ الی ۲۰ ثانیه می باشد .

• سعی کنید دامنه حرکت کشش را تا لحظه ای که در عضله درد احساس می کنید بیشتر انجام ندهید .

آیا این حرکات برای آمادگی جسمانی کافی می باشند ؟

نرمشهای کششی باعث تغییرات بسیاری که در بالا گفته شد می باشند ولی به تنهایی کافی نیستند ، برای آمادگی قلبی و تنفسی علاوه بر نرمشهای کششی بهتر است هفته ای ۳ جلسه و هر جلسه حدود ۳۰ دقیقه به فعالیتهایی نظیر دویدن ، کوه پیمایی ، دوچرخه سواری و یا شنا بپردازید .

* کشش عضلات تنه و دستها :

      

در حالیکه ایستاده اید ، فاصله پاها از یکدیگر باید حداقل حدود ۳۰ سانتیمتر باشد ، دستها را در هم قلاب کنید و تا حداکثر ارتفاع بالا ببرید ، بعد از انجام سه مرتبه این حرکت ، به سمت راست و چپ این حرکت را تکرار کنید . در این هنگام باید کف دست بر روی آرنج مقابل قرار گیرد و برعکس .

* کشش عضلات گردن

دستهای خود را پشت بدن قلاب کنید ، سر را به سمت چپ خم کنید و به مدت زمان لازم نگاه دارید ، این حرکت را برای سمت راست ، جلو و عقب تکرار کنید .  

* کشش عضلات پشت ران و ستون فقرات

در حالیکه ایستاده اید و فاصله ای حدود ۳۰ سانتی متر بین دو پا وجود دارد ،

سعی کنید با دستتان پنجه پا را لمس کنید .

برای کشش بیشتر چنانچه آمادگی بدن شما اجازه می دهد می توانید کف دستان خود را روی زمین بگذارید .

* کشش عضلات ران :

پاهای خود را تا حداکثر امکان باز کنید ، پاها باید یکی عقب و دیگری جلو باشد سپس سعی کنید نشیمنگاه خود را به زمین نزدیک کنید ، دستها را می توانید برای تعادل بیشتر روی زمین قرار دهید .

 

 

* کشش عضلات پشت ساق پا :

در فاصله ای حدود ۱ متر از دیوار بایستید ، سپس دستها را به دیوار رو به رو

بگذارید ، در این حرکت حتماً باید کف پاها روی زمین گذاشته و از روی زمین

 بلند نشود . برای کشش بیشتر می توانید مقداری فاصله خود را با دیوار بیشتر کنید .

* کشش کشاله ران و ستون فقرات :

روی زمین بنشینید ، کف پاها را به هم بچسبانید ، با دستان خود زانوهایتان را به سمت زمین فشار دهید ، در همین حالت که نشسته اید پنجه های پای خود را بگیرید . سعی کنید سر را به  مچ پا نزدیک کنید و به مدت زمان لازم نگاه دارید .

* کشش رانها و تنه :

روی زمین بنشینید ، پاها را تا حداکثر امکان باز کنید ، سعی کنید سر و سینه خود را بطور متناوب اول روی پای راست بعد روی زمین بین دو پا و سپس بر روی پای چپ پایین بیاورید . این حرکات را مطابق دستور سه مرتبه و هر مرتبه به مدت ۱۰ تا ۲۰ ثانیه انجام دهید .

                                                                                               

* کشش ستون فقرات :

روی زمین بنشینید ، پای راست خود را بطور کشیده روی زمین قرار دهید . پای چپ را از روی آن عبور دهید ، تنه خود را به سمت مخالف حرکت بچرخانید .

حرکت را باید برای هر دو طرف بدن بطور متناوب انجام دهید . این حرکات را مطابق دستور العمل داده شده به مدت ۱۰ الی ۲۰ ثانیه برای هر طرف سه بار تکرار کنید .

* کشش عضلات ، سینه ، بازو و شکم

روی زمین زانو بزنید ، دستهایتان را در حداکثر فاصله در جلوی بدن قرار دهید . سعی کنید سینه خود را به زمین بچسبانید و به مدت ۱۰ الی ۲۰ ثانیه نگاه دارید . این حرکت را نیز شبیه بقیه حرکات سه بار تکرار کنید .

* کشش عضلات چهار سر و شکم :

روی زمین مطابق شکل دراز بکشید با دست خود مچ پای موافق را از پشت بگیرید و به آرامی عقب بکشید ، این حرکات را برای سمت دیگر بدن نیز انجام دهید .

شناخت انرژی خورشیدی و استفاده از آن برای منظورهای مختلف به زمان های دور باز می گردد. در آن هنگام در معابد به کمک جامهای بزرگ طلا یی صیقل داده شده و اشعه خورشید، آتشدان های محراب ها را روشن می کردند. یکی از فراعنه مصر معبدی ساخته بود که با طلوع خورشید درب آن باز و با غروب خورشید بسته می شد. ولی مهم ترین روایتی که درباره استفاده از خورشید بیان شده داستان ارشمیدس دانشمند و مخترع بزرگ یونان قدیم است که ناوگان روم را با استفاده از انرژی حرارتی خورشید به آتش کشید. گفته می شود که ارشمیدس با نصب تعداد زیادی آئینه های کوچک مربعی شکل در کنار یکدیگر که روی یک پایه متحرک قرار داشته است اشعه خورشید را از راه دور روی کشتی های رومیان متمرکز ساخته و به این ترتیب آنها را به آتش کشیده بود. در ایران نیز معماری سنتی ایرانیان باستان نشان دهنده توجه خاص آنان در استفاده صحیح و موثر از انرژی خورشید در زمان های قدیم بوده است.
با وجود آنکه انرژی خورشید و مزایای آن در قرون گذشته به خوبی شناخته شده بود ولی بالا  بودن هزینه اولیه چنین سیستم هایی از یک طرف و عرضه نفت و گاز ارزان از طرف دیگر سد راه پیشرفت این سیستم ها شده بود. تا اینکه افزایش قیمت نفت در سال 1973 باعث شد که کشورهای پیشرفته صنعتی مجبور شدند به مساله تولید انرژی از راه های دیگر (غیر از استفاده سوختهای فسیلی) توجه جدی تری نشان دهند.
کاربردهای انرژی خورشیدی
در عصر حاضر از انرژی خورشیدی توسط سیستم های مختلف و برای مقاصد متفاوت استفاده و بهره گیری می شود که عبارتند از:
1- استفاده از انرژی حرارتی خورشید برای مصارف خانگی، صنعتی و نیروگاهی .
2- تبدیل مستقیم پرتوهای خورشید به الکتریسیته به وسیله تجهیزاتی به نام فتوولتائیک.
استفاده از انرژی حرارتی:
این بخش از کاربردهای انرژی خورشیدی شامل دو گروه نیروگاهی و غیرنیروگاهی است.
1- کاربردهای نیروگاهی:
تاسیساتی که با استفاده از آنها انرژی جذب شده حرارتی خورشید به الکتریسیته تبدیل می شود نیروگاه حرارتی خورشیدی نامیده می شود. این تاسیسات براساس انواع متمرکزکننده های موجود و برحسب اشکال هندسی متمرکزکننده ها به سه دسته تقسیم می شوند.
الف - نیروگاه هایی که گیرنده آنها آینه های سهوی ناودانی هستند (شلجمی باز)
ب- نیروگاه هایی که گیرنده آنها در یک برج قرار دارد و نور خورشید توسط آینه های بزرگی به نام هلیوستات به آن منعکس می شود. (دریافت کننده مرکزی)
پ - نیروگاه هایی که گیرنده آنها بشقابی سهموی (دیش) می باشد. (شلمجی بشقابی)
مزایای نیروگاه های خورشیدی
الف) تولید برق بدون مصرف سوخت
نیروگاه های خورشیدی نیاز به سوخت ندارد و برخلا ف نیروگاه های فسیلی که قیمت برق تولیدی آنها تابع قیمت نفت بوده  وهمیشه درحال تغییر می باشد، در نیروگاه های خورشیدی این نوسان وجود نداشته و می توان بهای برق مصرفی را برای مدت طولا نی ثابت نگهداشت.
ب) عدم احتیاج به آب زیاد
نیروگاه های خورشیدی به خصوص دود کش های خورشیدی با هوای گرم احتیاج به آب ندارند لذا برای مناطق خشک مثل ایران بسیار حائز اهمیت هستند. (نیروگاه های حرارتی سنتی هنگام فعالیت نیاز به آب مصرفی زیادی دارند).
ج) عدم آلودگی محیط زیست
نیروگاه های خورشیدی ضمن تولید برق هیچ گونه آلودگی در هوا نداشته و مواد سمی و مضر تولید نمی کند در صورتی که نیروگاه های فسیلی هوا و محیط اطراف خود را با مصرف نفت - گاز یا ذغال سنگ آلوده کرده ونیروگاه های اتمی با تولید زباله های هسته ای خود که بسیار خطرناک و دارای مواد رادیواکتیو هستند محیط زندگی را آلوده کرده و در صورت عدم دفع نامناسب زباله های هسته ای،  مشکلا ت عظیمی را برای ساکنان کره زمین به وجود میآورند.
د) امکان تامین شبکه های کوچک وناحیه ای
نیروگاه های خورشیدی می تواننند با تولید برق به شبکه  سراسری برق نیرو برسانند و در عین امکان تامین شبکه های کوچک و ناحیه ای، احتیاج به تاسیس خطوی فشار قوی طولا نی جهت انقال برق ندارند و نیاز به هزینه زیاد احداث شبکه های انتقال نیست.
ه) استهلا ک کم و عمر زیاد
نیروگاه های خورشیدی به دلا یل فنی ونداشتن استهلا ک زیاد دارای عمرطولا نی هستند در حالی که عمر نیروگاه های فسیلی بین 15 تا 30 سال محاسبه شده است.
و) عدم احتیاج به متخصص
نیروگاه های خورشیدی احتیاج به متخصص عالی ندارد و می توان آنها را به طور اتوماتیک به کار انداخت، در صورتی که در نیروگاه های اتمی وجود متخصصین در سطح عالی ضروری بوده واین دستگاه ها احتیاج به مراقبت های دائمی و ویژه دارند.
2- کاربردهای غیر نیروگاهی
کاربردهای غیر نیروگاهی از انرژی حرارتی خورشید شامل موارد متعددی است که اهم آنها عبارتند از: آبگرمکن و حمام خورشیدی - سرمایش و گرمایش خورشیدی - آب شیرین کن خورشیدی - خشک کن خورشیدی - اجاق خورشیدی - کوره های خورشیدی و چندین دستگاه حمام خورشیدی در نقاط مختلف کشور از جمله استان خراسان - سیستان و بلوچستان و یزد نصب و راه اندازی شده است.

انسان پدیده ای غریب است ، به فتح هیمالیا می رود به کشف اقیانوس آرام دست می یابد ، به ماه و مریخ سفر می کند تنها یک سرزمین است که هرگز تلاش نمی کند آن را کشف کند و آن دنیای درونی وجود خود اوست