Que grâces soient rendues au Dieu Grand et Glorieux
منّت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمت شکری واجب.
از دست و زبان که برآيد کز عهده شکرش به در آيد
اِعملوا آلَ داودَ شکراً وَ قليلٌ مِن عباديَ الشکور
بنده همان به که ز تقصير خويش عذر به درگاه خداي آورد ورنه سزاوار خداونديش کس نتواند که به جاي آورد
باران رحمت بي حسابش همه را رسيده و خوان نعمت بي دريغش همه جا کشيده پرده ناموس بندگان به گناه فاحش ندرد و وظيفه روزي خواران به خطاي منکر نبرد.
اي کريمي که از خزانه غيب گبر و ترسا وظيفه خور داري
دوستان را کجا کني محروم تو که با دشمنان نظر داري
فرّاش باد صبا را گفته تا فرش زمرّدين بگسترد و دايه ابر بهاري را فرموده تا بنات نبات را در مهد زمين بپرورد درختان را به خلعت نوروزي قباي سبز ورق در بر کرده و اطفال شاخ را به قدوم موسم ربيع کلاه شکوفه بر سر نهاده عصاره نالي به قدرت او شهد فايق شده و تخم خرمايي به تربيتش نخل باسق گشته.
ابر و باد و مه و خورشيد و فلک در کارند تا تو ناني به کف آريّ و به غفلت نخوري
همه از بهر تو سرگشته و فرمان بردار شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبري
Que grâces soient rendues au Dieu Grand et Glorieux. La reconnaissance et l’adoration nous rapprochent du Seigneur et nous valent de nouveaux dons. Le souffle qu’on aspire prolonge notre vie, le souffle qu’on exhale réjouit l’existence. Ce sont bienfaits qui vont de pair, chacun d’eux vaut action de grâce. Remercions Dieu deux fois à chacune de nos respirations.
Envers Dieu, quelle main, quelle langue pourraient nous acquitter de notre dette?
Il a dit: «Enfants de David, rendez-moi grâce, et cependant combien peu d’entre vous me sont reconnaissants et me louangent!»
Ce que le serviteur a de mieux à faire, c’est de prier Dieu pour qu’il l’absolve qu’il confesse ses fautes au pied de Son trône. Sinon comment serait-il digne de Sa souveraine puissance?
La pluie de Sa miséricorde a arrosé toute la terre. La table servie de Ses bienfaits est ouverte à tous en tous lieux. Il ne déchire pas le voile de la réputation de Ses serviteurs pour une faute sans importance et, pour un péché, n’ôte pas la subsistance de chaque jour.
O Etre généreux, Ton trésor du mystère
Au guèbre et au chrétien donne leur nourriture
Tu offres Ton festin même à tes ennemis
Alors, à Tes amis, ouvre grandes les portes.
Dieu a dit au zéphire d’étendre sur la terre un tapis d’émeraude. Il a ordonné aux nuages du printemps de nourrir les tendres plantes dans le sein de la terre. Il a paré les arbres d’un habit de feuillage, vert comme un vêtement d’honneur de la nouvelle année, et le printemps venu, Il les a couronnés de fleurs. Par Sa puissance infinie, le suc de la canne est devenu un miel et, par Ses soins, le noyau de la datte se fait le palmier qui s’élance.
Les nuages, les vents, la lune, le soleil avec le ciel se meuvent pour te donner ton pain
Ne le mange pas en ingrat, ni n’oublie la munificence de Dieu.
C’est à ton intention que le monde est en mouvement, et la création, continue.
Aux ordres de Dieu, soumets-toi. Injuste serait l’insoumission.
Source: Saadi, Le jardin des roses, Traduit par Seghers, éd.Padideh, Téhéran, 1982, PP.261-262.
Article Relatif:
Saadi, le poète humaniste du XIIIe siècle (4)
