گیسوانش رانسیم آرام می بافد

برکه پیش روی او آیینه می گیرد

زیرپایش قالی سبزبهاران گسترانده دشت

برسرش مهتاب، شب ها نقره می پاشد

پای برجا،این درخت آرزوی ماست

               درکنار برکه امید

   نام زیبایش:

                درخت بید 

        آن جان آبی،خون شرابی،پرسی کجارفت

           آن ارغوانی،آب معانی،تاناکجارفت

           اونسترن بود، تاب سمن بود، روح چمن بود

            جانپاره غم ،فریادشبنم ،کزباغ مارفت

            خورشید خوشبد؟یاروی پوشید؟یاباده نوشید

            مستی که هشیار، فارغ زاعیار،تاشدرهارفت

            دریابه دریا، صحرابه صحرا، بی نام ویکتا

            ازصبح سرزد، چون موج پرزد ،وزماجدارفت     

            پرسم :چه دیدی کزما رمیدی ،وینک شهیدی

            گوید:نسیمی، جان صمیمی ریا،سوی خدارفت.