بزرگ تر می شوم ، اما...
حجم کمتری از زمین را اشغال می کنم...
مستطیل کوچک یک متر و هفتاد زیر...
اتاقکی که نمی دانم چطور... یک مشت خودم و یک عالم تو را جای دهم...گیاهــــــــــه وحشیه کوهم... نه لایق گلدان...
مرا به بزم خوشــــــی های خود سـرانه مبر...
به سردیــــــــــه خشن سنگ، خو گرفته دلم...
مــــــــــــــــــرا به خــــــــــــــــــــــانه مبر...
زادگاهــــــــــــــــــــــــــم کــــــوه اســــــت
ز زیر سنــــــــــــگی یک روز سر زدم بیرون...
به زیر سنـــــــــگی یک روز می شوم مدفون...
سرشت سنگــــیه من، آشیانه ی اندوه است...
جدا ز یـــــــــــــــــــار و دیارم، دلم نمی خندد...
ز من طراوت و شادی و رنگ و بوی مخواه...
گـــــــــــــــــــیاه سنگی کوهم، در انتظار بهار...
مرا نوازش و گرمـــــــــی، به گریه می آرد...
مرا به گریــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه میار!
زیر خاکستر ذهنم باقیست
آتشی سر کش و سوزنـــده هنوز
گاه گــــــاهی کــــه دلـــــم می گیــــرد
پیـــــــش خـــــــود مــــی گـــــــــــــــــویم:
آن که جانم را سوخت ، یاد می آرد از این بنده هنوز؟
سخــــــــــــــــــــــــت جــــــــــــانـــــــی را بیــــــــــــــن
کــــــــــــــــــه نمـــــــــــــــــــــــردم از هــــــــــجر
(مـــــرگ 100 بار بـــــــــــِه از ، بی تو بودن باشد)
گفتم از عشــــــــــق تو من خواهــــــم مرد!
چون نمـــــــــــــــــــــردم، هستــم...
پیش چشمان تو شرمنده هنوز!