عزیزان،عزیزان صداتان بریده
ترانه از این بام پر و بال کشیده
ببارید که این بار دل خاک گرفته
برقصید که این ساز به بی داد رسیده
بکوبید،بکوبید،به آواز بگویید
که از بار چه بسیار سر باغ خمیده
شمایید خود ماه که در چاه نشسته
شمایید خود "شمس" که از شعر چکیده
همه خوب و همه خواب، شب ساکت مرداب
همه ماه گرفته در این بسته ترین قاب
رها باش رها باش از این فتنه رها باش
قفس تنگ و نفس تنگ،هوا باش هوا باش
همه قیل و همه قال،همه گنگ وهمه لال
تو ای بسته پروبال،تو پرواز ما باش
من آزاد نبودم که تو آباد نبودی
من از یاد نبردم که تو در یاد نبودی
تو ای زخم قدیمی،بیا شفای ما باش
تو ای درد صمیمی،دوا باش،دوا باش...

ای خدا یه کاری کن ، رفیق آسمون بشیم

بی دروغ و بی ریا ، هر چی میخوای همون بشیم

گریه نمی کنم نه اینکه خوبم

نه اینکه دردی نیست 

نه اینکه شادم

یه اتفاق نصفه نیمه ام که

یهو میون زندگی افتادم ... 

نه از خاکم ،نه از بادم
نه در بندم، نه آزادم
نه آن لیلاترین مجنون
نه شیرینم، نه فرهادم

نه از آتش، نه از سنگم
نه از رومم ،نه از زنگم
فقط مثل تو غمگینم
فقط مثل تو دلتنگم

چه غمگینم، چه تنهایم
نه پنهانم، نه پیدایم
نه آرامی به شب دارم
نه امیدی به فردایم

چه امیدی،چه فردایی
چه پنهانی ،چه پیدایی
اگر خوشحال ،اگر غمگین
چه فرقی داره تنهایی

تونیستی قصة دردم
سیاهم، ساکتم،سردم
اسیر خاکم وخسته
اگر سبزم، اگر زردم

اگر آبی تر از آبم
اگر همزاد مهتابم
بدون توچه بی رنگم
بدون تو چه بی تابم

بیا از «من» جدایم کن
صدایم کن ،صدایم کن
دلم از دست «من» خونه
بیا از «من» رهایم کن

دیروز و امروزم ببین

حال شب و روزم ببین

چون شعله می سوزم ببین

کو ابر من ؟ باران من ...