در آستانه قرن هجدهم، برخی از نویسندگان متعصّب مسیحی مبارزه جدیدی را بر ضدّ اسلام آغاز کردند. آنها با انتشار کتابهایی که مملوّ از دروغ و نسبتهای ناروا به پیامبر عظیم الشأن اسلام صلی الله علیه و آله و سلم بود، تصمیم داشتند مردم را از توجّه به آیین اسلام منصرف و نسبت به پیشوای بزرگ آن، حضرت محمّد صلی الله علیه و آله و سلم بدبین سازند.

از جمله شبهات آنان مسئله تعدّد همسران پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بود که آن را دستاویزی برای خدشه‏دار کردن چهره پاک و معصوم ایشان قرار دادند و از این رهگذر، سخنان ناروایی به وی نسبت دادند. یکی از نویسندگان این شبهه را چنین القاء کرده است:

«وی پیرو هوا و هوس بود و با اینکه به پیروانش دستور می‏داد بیش از چهار زن دائمی اختیار نکنند، خودش زنان بیشتری داشت.⁽¹⁾

مسلّم است این‏گونه سخنان واهی نزد کسی که معتقد به عصمت انبیاء: می‏باشد، نادرست و نامعقول است.

معمولاً مرسوم نیست که در مجلات حوزوی و نشریات تخصصی تبلیغاتی مذهبی، مطلبی از سینما به مناسبت «روز سینما» منتشر شود؛ همچنان‏که در مجلات و نشریات تخصصی «سینما» هم مرسوم نیست از حوزه علمیه یا به مناسبت «روز تبلیغات دینی» مطلبی به چاپ برسد. ما هم تصمیم نداریم پایه‏گذار چنین بدعتی باشیم، امّا خواه ناخواه با نوشتن این مقاله و مواردی از این دست پا روی لبه تیغ گذاشته‏ایم و داریم سنتی «حسنه» یا «سیئه» را ترویج یا بنیان‏گذاری می‏کنیم.

و از معصوم علیه السلام روایت شده است که: «مَنِ اسْتَنَّ بِسُنَّةٍ حَسَنَةٍ فَلَهُ اَجْرُها وَاَجْرُ مَنْ عَمِلَ بِها مِنْ غَیْرِ أَنْ یَنْقُصَ مِنْ أُجُورِهِمْ شَیْی‏ءٌ وَمَنِ‏اسْتَنَّ بِسُنَّةٍ سَیِّئَةٍ فَعَلَیْهِ وِزْرُها وَوِزْرُ مَنْ عَمِلَ بِها مِنْ غَیْرِ أَنْ یَنْقُصَ مِنْ أَوْزارِهِمْ شَی‏ءٌ؛⁽¹⁾

بشریت سالهاست که در انتظاری بس بزرگ و نجاتی نهایی بی‏قرار است. توده‏های عظیم انسانی هر کدام به فراخور حال و مجال دین و فرهنگ و آگاهی خویش در انتظار اصلاحگر توانمند و بزرگ جهانی به سر می‏برند. در این میان، انبیاء و امامان معصوم: بیش از دیگران از مهدویت، انتظار، شرائط آن، ظهور و علائم آن، دوران سخت غیبت، دوران ظهور، رهاورد آن، و... سخن گفته‏اند. از جمله امیر مؤمنان علیه السلام به صورتهای مختلفی از آن یار سفر کرده یاد نموده و در برخی جملات از ویژگیهای حکومت جهانی آن حضرت و رهاورد آن سخن گفته است.

آنچه پیش رو دارید، نگاهی است به مسئله مهدویت و سیمای حضرت مهدی علیه السلام در کلمات گهربار امیر مؤمنان علی علیه السلام .

الف. اشتیاق به رؤیت مهدی علیه السلام

یکی از ویژگیهای درونی مبلغ، اخلاص در کل فرایند تبلیغ می‏باشد. اخلاص تبلیغ را نور می‏بخشد، نفوذ می‏دهد، اعماق جان مخاطبان را به اصلاح می‏کشاند، روح گوینده و شنونده را سیقل می‏دهد و بالاخره رضای الهی را موجب می‏گردد.

اخلاص در لغت

اخلاص در کتاب معتبر مقاییس این گونه معنا شده است «تنقیة الشی‏ء و تهذیبه؛ پاک کردن و منزّه کردن چیزی را گویند.»

امام صادق علیه السلام در حدیث جنود عقل و جهل می‏فرمایند: «اَلْإِخْلَاصُ وَ ضِدُّهُ الشَّوْب؛⁽¹⁾ ضد اخلاص شوب است.»

شوب در کتب العین، لسان العرب، و مجمع البحرین به معنای مخلوط بودن است.

پس اخلاص به معنای پاکی و منزه بودن و عدم مخلوط شدن با چیز دیگری است.

مجمع البحرین می‏نویسد:

* نباید رفتار و یا شعر مداح و ذاکر اهل بیت موجب فاصله گرفتن مخاطب از عمل به مسائل دینی و روی آوردن به مسائل ظاهری شود.

* عامل سعادت و پیشرفت مردم، تعبد محض و عمل به سنت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم است و محبت و ارادت به اهل بیت: باید زمینه ساز عمل به واجبات دینی و دستورهای اسلام باشد.