بی عشق، نشاط و طرب افزون نشود

بی عشق، وجود، خوب و موزون نشود

صد قطره ز ابر اگر به دریا بارد

بی جنبش عشق، دُر مکنون نشود

برخیز و طواف کن بر آن قطب نجات

ماننده ی حاجیان، به کعبه، عرفات

چه چسبیدی تو بر زمین چون گـِل تر

آخر حرکات شد کلید برکات

دیروز وقتی از پس کوچه خیالاتم عبور می کردم به مسافری غریب بر خوردم نمی دانم چرا در یک لحظه احساس کردم که تنهاییش بر وجود سردم آتش می زند... کنارش نشستم .

از او پرسیدم آیا تنهایی؟ گفت نه من با رویای عشقم زنده ام و زندگی می کنم. کلامش تا اعماق وجودم نفوذ کرد. او کسی بود که با رویا می زیست.

پرسیدم آیا گمشده ای؟ گفت: نه. عشق من همچون فانوسی هدایتم می کند و راه را به من نشان می دهد.

پرسیدم: سفر می کنی ؟ گفت: من همیشه در سفرم .

پرسیدم:غریبی؟ گفت: غربت یعنی چه هنگامی که با تمام وجود گرمای عشقم را حس می کنم.

ناگهان اشکی از گوشه چشمش سرازیر شد و بر روی زمین چکید.

پرسیدم: این اشک برای چیست؟گفت:حرمت سکوتی است که هیچگاه شکسته نشده و فریادی است به وسعت پرواز.

پرسیدم: سکوت می کنی؟ نگاهم کرد؟!؟!؟!

پرسیدم:این نگاه چیست؟گفت:حرمت کلماتی است که در حصار زمان مانده اند . مسافر غریبه بلند شد، دستم را به گرمی فشرد و گفت:هرگاه خواستی عشقت را به شوریده ای ثابت کنی، سکوت کن و رفت . و من همچنان رفتنش را تماشا می کردم تا شاید رفتنش نیز پیامی از عشق را به ارمغان بیاورد.......