خدا کند که دل من در انتظار تو باشد

درون کلبه قلبم همیشه جای تو باشد

مرا نسیم نگاهت به باغ آینه‌ها برد

خوشا کبوتر عشقی که در هوای تو باشد

قنوت سبز نمازم به التماس درآمد

چه می‌شود که مرا سهمی از دعای تو باشد

به گور می‌برد ابلیس آرزوی دلش را

اگر که تکیه دستم به شانه‌های تو باشد

در این دیار حریمی برای حرمت دل نیست

بیا حریم دلم باش تا سرای تو باشد

خدا کند که دلم را به هیچکس نفروشم

خدا کند که دل من فقط برای تو باشد

سروده : مجتبی جوادی‌نیا

عشق تو چون زد رقـم بی سروسامــانـی ام

شـعــلـه به عالم زند شور پریشانی ام

شب همه شب تا سحر شعله کشم از غمت

شعله کشم از غمت لعل بدخشانی ام

مست نگاه توأم غرقــه بــه دریـــای چشــــم

غـرقه به دریای چشم یوسف کنعانی ام

چــشــم تــو از مــــن ربـود صبر و توان و قرار

پـــرسه بــه هــر سو زنم، باد بیابانی ام

نـــای دلم می زند بوسه بــه مــوج عــطــش

زانــکــه دود خــون تـاک در رگ توفانی ام

آیـنـه در آیـنـه نــقــش تــو را زد رقــــــــــــم

تــا بــه کـــدامـین مسیر باز بچرخانی ام

خــیــره بــه آدیــنــه ام تــا کــه نمایان شوی

در دل آدیـنـه هــا چـــنــد بــســوزانی ام

احمدرضا کیماسی- اهواز

اگـرچــه از غــم دوری شـکسته ام، سردم

یا صاحب الزمان! داستان یوسف را گفتن و شنیدن به بهانه‎ی توست .

شرمنده‎ایم .

می‎دانیم گناهان ما همان چاه غیبت توست .

می‎دانیم کوتاهی‎ها، نادانی‎ها و سستی‎های ما، ستم‎هایی است که در حق تو کرده‎ایم .

یعقوب به پسران گفت: به جستجوی یوسف برخیزید،

و ما با روسیاهی و شرمندگی، آمده‎ایم تا از تو نشانی بگیریم .

به ما گفته‎اند اگر به جستجوی تو برخیزیم، نشانی از تو می‎یابیم .

اما ای فرزند احمد ! آیا راهی به سوی تو هست تا به دیدارت آییم .

اگر بگویند برای یافتن تو باید بیابانها را درنوردیم، در می‎نوردیم .

اگر بگویند برای دیدار تو باید سر به کوه و صحرا گذاریم، می‎گذاریم .

ای یوسف زهرا !

خاندان یعقوب پریشان و گرفتار بودند،

ما و خاندانمان نیز گرفتاریم،

روی پریشان ما را بنگر. چهره زردمان را ببین .

به ما ترحم کن که بیچاره‎ایم و مضطر

ای عزیزِ مصرِ وجود !

سراسر جهان را تیره روزی فرا گرفته است .

نیازمندیم ! محتاجیم و در عین حال گناهکار

از ما بگذر و پیمانه جانمان را از محبت پر کن .

یابن الحسن !

برادران یوسف وقتی به نزد او آمدند کالایی – هر چند اندک – آورده بودند،

سفارش‎نامه‎ای هم از یعقوب داشتند .

اما ...

ای آقا ! ای کریم ! ای سرور !

ما درماندگان، دستمان خالی و رویمان سیاه است .

آن کالای اندک را هم نداریم .

اما ... نه،

کالایی هر چند ناقابل و کم بها آورده‎ایم .

دل شکسته داریم

و مقدورمان هم سری است که در پایت افکنیم .

ناامیدیم و به امید آمده‎ایم .

افسرده‎ایم و چشم به لطف و احسان تو دوخته‎ایم .

سفارش نامه‎ای هم داریم .

پهلوی شکسته مادر مظلومه‎ات زهرا را به شفاعت آورده‎ایم .

یا صاحب الزمان !

به یقین، تو از یوسف مهربانتری .

تو از یوسف بخشنده‎تری .

به فریادمان برس، درمانده‎ایم .

ای یوسف گم گشته ! و ای گم گشته‎ی یعقوب !

یعقوب‎وار، چه شبها و روزها که در فراق تو آرام و قرار نداریم .

در دوران پر درد هجران، اشک می‎ریزیم و می‎گوییم:

تا به کی حیران و سرگردان تو باشیم .

تا به کی رخ نادیده ترا وصف کنیم .

با چه زبانی و چه بیانی از اوصاف تو بگوییم و چگونه با تو نجوا کنیم .

سخت است بر ما، که از دوری تو، روز و شب اشک بریزیم .

سخت است بر ما، که مردم نادان‎تر واگذارند .

سخت است بر ما، که دوستان، یاد ترا کوچک شمارند .

یا بقّیةالله !

خسته‎ایم و افسرده،

نالانیم و پژمرده،

گریه امانمان را بریده است .

غم دوری، دیوانه‎مان کرده است .

اما نمی‎دانیم چه شیرینی و حلاوتی در این درد و دوری است که می‎گوییم:

کجاست آن که از غم هجران تو ناشکیبایی کند .

تا من نیز در بی قراری، یاریش دهم

کجاست آن چشم گریانی که از دوری تو اشک بریزد؟

تا من او را در گریه یاری دهم

مولای من! دیدگانمان از فراق تو بی فروغ گشته‎اند .

و می‎دانیم پیراهن یوسف، یادگار ابراهیم، نزد توست .

و ای کاش نسیمی از کوی تو ،

بوی آن پیراهن را به مشام جان ما برساند .

و ای کاش پیکی، پیراهن ترا به ارمغان بیاورد

تا نور دیدگانمان گردد .

ای کاش پیش از مردن، یک بار ترا به یک نگاه ببینیم .

درازی دوران غیبت، فروغ از چشمانمان برده است 

کی می‎شود شب و روز ترا ببینیم و چشمانمان به دیدار تو روشن گردد؟

شکست و سرافکندگی، خوار و بی مقدارمان کرده است .

کی می‎شود ترا ببینیم که پرچم پیروزی را برافراشته‎ای؟

و ببینیم طعم تلخ شکست و سرافکندگی را به دشمن چشانده‎ای .

کی می‎شود که ببینیم یاغیان و منکران حق را نابود کرده‎ای ؟

و ببینیم پشت سرکشان را شکسته‎ای .

کی می‎شود که ببینیم ریشه ستمگران را برکنده‎ای ؟

و اگر آن روز فرا رسد ...

و ما شاهد آن باشیم ،

وسط بازار ایستاده بود و داشت گریه می کرد.

 به طرفش رفتم و پرسیدم: پسرم چی شده؟

 نگاهی به من انداخت و گفت: «بابام گم شده»

با تعجب گفتم: بابات گم شده؟

 گفت: «آره داشتیم با هم می رفتیم و دست هم را گرفته بودیم،

 سر راه از یک فروشگاه اسباب بازی رد شدیم،

 ماشین ها و اسباب بازیهای خیلی قشنگی داشت،

چند لحظه ایستاد تا آنها را نگاه کنم،

بعدش هم دیدم آن طرف یک شیرینی فروشی است،

رفتم تو تا چند تا شیرینی انتخاب کنم تا بابام برام بخره،

اما وقتی از شیرینی فروشی بیرون اومدم،

دیدم بابام نیست و گم شده.»

کمکش کردم تا پدرش را پیدا کرد.

حالا این شده حکایت ما،

انبیا و اولیا پدران خلق‌اند و دست افراد را می گیرند تا آنان را به سلامت از بازار دنیا عبور دهند،

اما اغلب، جلب سرگرمی ها و اسباب بازی های دنیا می شویم و  دست پدر را رها کرده و در بازار گم می شویم.

آن وقت فکر می کنیم که اماممان گم شده و نیست؛

در حالی که امام زمان علیه السلام  گم و غایب نشده اند،

 بلکه این ما هستیم که گم و غافل گشته ایم.

تنظیم: گروه دین و اندیشه - حسین عسگری

بـــزیـــر تـــیــــغ نــــداریـــم مــدعــا جز تـو

شـهید عشق ترا نیست خونبها جز تو

بـــه جــز وصال تــو هیچ از خدا نخواسته‌ام

که حاجتی نتوان خواست از خدا جز تو

خــدای من نــپـذیرد دعـــای قـــــومـــی را

که مـــدعــا طـلـبـیـدنـد از دعــا جز تو

مریض عشق ترا حاجتی به عیسی نیست

که کـس نمی‌کنـد این درد را دوا جز تو

کـــجا شکـــایـــت بـــی مـهریـت تـوانم برد

که هـیـچکس ننهاده‌ست این بنا جز تو

فـــغــــان، اگـــر نـــدهـی داد مـا گدایان را

که پـادشــاه نـبـاشد به شهر ما جز تو

مــرنــج اگــر بــر بــیــگـــانــه داوری ببرم

که آشـنــا نـخـــورد خــون آشنـا جز تو

دلــا هــــزار بـــلــا در ولـــــای او دیــــدی

کـسی صـبـور نـدیـدم دریـن بـلا جز تو

«فـروغی» از رخ آن مـه گـرت فروغ دهند

بــه آفـتـاب نـبـخشد کسی ضیا جز تو

شعری از: فروغی بسطامی

ای مــاه یــلدایی ترین شبهای انسانی

کی می رسی در این خراب آباد عصیانی؟

آقــا بــیــا از طعــنـه نــامـردمان، مردیم

ایــن خــائـنــان تــشنــه افـــکار شیـطانی

دسـتـی بــکش بـر زخـمهای کهنه یاران

ای نــاجــی آیـیـنـه هــای رو بــه ویــرانی

هـر جــمعه با یاد تو دور از چشم ناپاکان

مــایــیــم و آه و نــدبــه های ناب عرفانی

ما عابران کوچه های شهر بی احساس

تــو یــوســف گــم گـشـته دلهای کنعانی

تـنـها تو می دانـی، تو ای زیبا گل نرگس

راز غـم ایــن چشــم های خیس و بارانی

"حــامی" فــدای عدل بی پایانت ای آقا

تــا کــی بـگـو پشت غبار صبر می مانی؟

جمشید محمدی مقدم«حامی»

روشن‌تـــرین ستـــاره ایــــن آسمـــان تــار

بــر دخمـــه‌هــای تــیــره دل روشنی ببار

مــن زنـــده‌ام بــه یـــمن نفس‌های گرم تو

ای پــیــک سبــز پـوش و مسیحا دم بهار

بــا تـــو دلـــم چــو آیــنــه شـفاف می‌شود

بــی تــو گــرفــتــه اسـت تــمام مرا غبار

بــر بــرگ بــرگ دفــتــر مــا ثــبت کــرده‌انـد

یک عمر جست وجوی تو، یک عمر انتظار

یک شب بیا به حرمت این چشم‌های خیس

بـــر دیــدگان مــانده بــه راهـم، قدم گذار

مـا مــانــده‌ایــم در خـم این کوچه‌های تنگ

مــا را بـیــا از ایــن هــمــه دلواپسی درآر

بــــرگـــرد روشـنـــای دل انـگـیـز آفـتـــاب

مــولـــای آب و آیــنــه، مـــولـای ذوالفقار

سروده : الهام امین- اصفهان

 هومن جون الان به وبت سرزدم و الا زود تر می جوابیدم.

آقا هومن شما چطور منو می فهمی؟

حالا من به تو میگم بهتره خودت رو خلاص کنی چون اصلا معنی خدمت به خلق رو نمیفهمی که این حرف ها رو میزنی!

یعنی میگی زبونم لال امام ها هم اشتباه می کردن ، امام علی(ع) هم که هر شب با دادن طعام به مردم به اونها سود می رسوندند(نه به خودشون) پس به عقیده شما اون حضرت هم باید…

تو در راستای به کمال رسوندن دیگران به کمال میرسی  و در راستای شاد کردن دیگران به شادی میرسی

"تا خودت خوشبخت نباشی نمی تونی کسی رو خوشبخت کنی."

تو در راستای خوشبخت کردن دیگران به خوشبختی می رسی.

در نگاه اول شما به اون فرد کمک کردی تا به اون چیزی که می خواست برسه و می تونی با خودت بگی آره این من بودم اون بدون من نمی تونست ولی از نگاه دیگه در حقیقت این خدا بوده که این فرصت رو به تو داده تا به خلق اون کمک کنی تا خدا به این بهانه به تو کمک کنه.تو یکی به خلق خدا کمک کردی خدا از n   جهت n  کمک به تو می کنه.

عبادت جز خدمت خلق نیست(سعدی).

کسی که می خواد به دیگران کمک کنه انگیزه و هدف داره (رضای خدا) پس به تکامل میرسه.

این طبیعت حیات الهی

کمک به خلق خدا(برای خدا) تا رسیدن به خدا

هرگز هرگز

مرز بد بختی من را ندانستید

مردمان غرقه از هراسندگی

به صخره  ی مرجانی فکر

هنوز هم دل

به بوم گم شده ی مهربانی پنجره ی اتاقشان بسته بودند!

غزال پریشان

پایش را بر کوزه ی شکسته ی دلش بسته

سنجاقکی سپید

ره گم کرده

و بر شب تاری دل بسته

سکوت می گریست

وانتظار

پیله ای خمیازه را هم شکسته

فرشته کاظمی(از کتاب حقیقت زندگی من)

در شور باران

و در اتاقی از خاطره ها جان گرفته

با تپش گرمای نیمروز

و کلماتی که به تقلای هستی تو می رقصند.

صدای شور مهربانی می پیچد .

پرده ها مغرور از مولودی یک آغاز

و تو بر بلندا ایستاده آن روز

به آیینه ی بی تصویر زندگیت

چنگ می زنی.

زمان در اخبار پر حادثه لحظه ها

می نوازد آهنگ مهر .

می آیی

گرم و صمیمی

با سکوت دو چشم

پیچیده در بی تابی زمان.

فرشته کاظمی(از کتاب حقیقت زندگی من)