تبیان، دستیار زندگی

سلام

مثل همیشه گی هایم همواره می شکنم، می خندم

از این بازی کودکانه که می بازم می شکنم می خندم
چقدر ساده اتفاق می افتم ، به سادگی یک طلوع

از این طلوع غریبانه ی هر روز خودم می شکنم باز می خندم

بیا بگذر که چرا دیوانه شده ام،سئوال تکراری همه ام
از این دیوانه گی های پر تکرارم می شکنم ،می خندم

ببین نامرئی شده ام ، کسی مرا نمی بیند
غریبانه تر از این که تو هم نمی بینی ،باز می شکنم ،می خندم
به همسایه سلام می دهم مرا نمی بیند،
حدسم این است که دیگر نیستم
از این همه نامرئی شدنم گاه می شکنم گاه می گریم
مپرس که چرا این گونه تمام شدم، شروعم مگر چه بود
از این ناتمام ماندنم می شکنم،می گریم،می خندم 

به هر دلیل ناتمام می مانم مثل همیشه هایم 
مثل همین نوشته ام، حرف هایم ،دردهایم 
از این که ناتمام ماند دوستت دارم هایم
ببخشم اگر که وقت رفتنت می شکنم ،می گریم،می خندم

 سلام

مثل همیشه گی هایم همواره می شکنم، می خندم

از این بازی کودکانه که می بازم می شکنم می خندم
چقدر ساده اتفاق می افتم ، به سادگی یک طلوع

از این طلوع غریبانه ی هر روز خودم می شکنم باز می خندم

بیا بگذر که چرا دیوانه شده ام،سئوال تکراری همه ام
از این دیوانه گی های پر تکرارم می شکنم ،می خندم

ببین نامرئی شده ام ، کسی مرا نمی بیند
غریبانه تر از این که تو هم نمی بینی ،باز می شکنم ،می خندم
به همسایه سلام می دهم مرا نمی بیند،
حدسم این است که دیگر نیستم
از این همه نامرئی شدنم گاه می شکنم گاه می گریم
مپرس که چرا این گونه تمام شدم، شروعم مگر چه بود
از این ناتمام ماندنم می شکنم،می گریم،می خندم 
به هر دلیل ناتمام می مانم مثل همیشه هایم 
مثل همین نوشته ام، حرف هایم ،دردهایم 
از این که ناتمام ماند دوستت دارم هایم
ببخشم اگر که وقت رفتنت می شکنم ،می گریم،می خندم

 سایه های رنگی ،حرف های دلتنگی(نجفی)

سلام

بانو

در میان تازه گی های هر روزی ات

که بی تکرار ترین تکرارت را می بینم

چنان گلبرگ ها را می شکفم

که گویی

اولین روز زایش خاطره هایت هست

و چنان می بویمت 

که شفا می گیرد 

هرچه نازایی احساسم هست

بانو

تو مرا به باران می رسانی

در هر خشک سالی بن بست هایم

تو مرا جاری می کنی 

در هر ماندگی بی ریشه گی ام

گاهی در میان تیغ های جاری زندگی که اسیر می شوم

به دست های مهربان 

لبخند های بی منت

و نوازش های دستان تف گرفته ات 

می شکفم

ترا در لابه لای برگ های خاطراتم می بویم

عطر تو مرا سبز می رویاند

در هر طلوع 

و ریشه می دواندم  تا فرداها

# سایه های رنگی.حرف های دل تنگی- نجفی

سلام

می خواهم تمام احساس دریای قلبت را

در مشت هایم بگنجانم

ساحل هر بی قراری ات بشوم

می خواهم مرا بنویسی

روی شن های انتظارت

 دوباره ها و دوباره ها 

پاک شود و بنویسی ام

می خواهم تمام دل تنگی ات را

در دامنه ی کوه شانه هایم بگریی

تمام  شود بارش ابر هق هق بی کسی ات

می خواهم آسمان را به چشمانت بدهم

به جهان بتابی 

بی تکرارتر از خورشید

نه دیروز و نه که فردا

امروز، امروز

من اجباری به تعهد زیستن ات دارم

مثل چیدن سیب با وسوسه های حوا

اختیاری به وسعت سر پیچی  ابلیس

مثل پیدایش آخرین گناه

مثل لذت درک خدا

این همه رندگی جاری است

در خروشانی یک احساس

در تبلور یک عاطفه ی مرموز

من به این احساس محتاجم

به تمدد و تعدد نفس هایم از این حس

من به همین احساس می بالم

و به خدایم می گویم دوستت دارم

#سایه های رنگی،حرف های دل تنگی - نجفی

تو مسافر،مهاجر

تو یک روز عادی،ابری، پر از دگرگونی

تو یک طلوع ساکت، یک غروب پر هیاهو

تو شاید هیچ یک،هیچ کدام،هیچ وقت ،هیچ گاه 

تو شاید همیشه،اکنون،هرگز،

زمانی دور،شاید که فردا

تو آتشی ،آب در تنوره ی سبب ها

غریبه ای با سالیان سال آشنائی ها

نه!!

این ها هم که نیستی

که جای تو همیشه زنده اما خالی

من!

به جشنواره ی چشم هایت ، یک اتفاق

یک آشنا، نا به جا ،به اشتباه ،

نشسته در کنج حیرانی نگاه

غریبه ای ،پار سال دوست،امسال آشنا

به نقاشی زندگی ات جای من،درخت

بیابان،کویر،حباب

و شاید که یک حادثه ،یک روز سخت

جای من خالی تر از جای مرده ای

مثل هیچ کس،هیچ چیز ،هیچ وقت

جای من هرچه باداباد

یک التماس خزان زده،روبروی تو،یک سیاه بخت

همه هیچ ها جای من،جای من همه چیز

چه فرق می کند که من باشم

نباشم جای من هم یک دنیا هیچ 

بگو اصلا" جای من !!! چیست؟

چه خوش خیالم!!!؟جای من!! چه بی معنی ست؟

هیچ ها جای من،من هیچ ، من هیچ

*************** نجفی*******

آزرده ام از اینکه

نشنیده مرا

                    -قصه ام به غریبه ها می گویی

با هر که در کوچه ات عابر شد

از درد تنهائی درد دل هایت

                         با خنده

                         - و گاه با گریه می گویی-

آزرده ام که مرا نمی شناسی

                                    -اما

از آشنائی ات در گذشته ها می گویی

آزرده ام از این که چرا

با هر چه که هستم ،بودم

از آن چه نیستم

                از بودن بی بودنی ام می گویی

بی مرهم از طبابتت

آزرده ام،آزرده

از قصه ی پرستاری ات

                 شفای درد ، از علاج دردها می گویی

آزرده ام......آزرده

آزرده چرا آزرده گی ام را به این و آن می گویی

*************** نجفی *************